در این مرور به‌روز شده، یک مطالعه جدید در حال انجام یافت شد اما هیچ مطالعه تکمیل‌شده و واجد شرایط جدیدی شناسایی نشد. بنابراین این نسخه به‌روز شده با استفاده از همان چهار مطالعه موجود در مرور اصیل انجام شد. این مطالعات در مجموع شامل 1219 شرکت‌کننده، با میانگین سنی 40 تا 54 سال بودند. تمامی مطالعات واردشده به عنوان RCT گزارش شدند. دو مورد، مطالعه چند مرکزی بودند که در مجموع شامل 1114 بیمار تحت کلیپ‌ زدن (clipping) آنوریسم مغزی بوده، و به‌طور کلی خطر پائین سوگیری داشتند. دو مطالعه دیگر تک مرکزی بودند. یک مورد شامل 80 بیمار بود که به دنبال آسیب شدید تروماتیک مغزی، کرانیوتومی انجام داده و در معرض خطر نامشخص یا پائین سوگیری قرار داشت. مطالعه دیگر شامل 25 بیمار بود که برای تسکین ادم پس از انفارکتوس مغزی تحت همی‌کرانیککتومی (hemicranicectomy) قرار گرفته و دارای خطر نامشخص یا بالای سوگیری در نظر گرفته شد. در همه مطالعات هیپوترمی در برابر نورموترمی ارزیابی شد. به‌طور کلی 608 شرکت‌کننده هیپوترمی را با دمای هدف در محدوده 32.5 تا 35 درجه سانتی‌گراد دریافت کرده و 611 نفر به نورموترمی با دمای واقعی ثبت‌شده در این گروه از 36.5 تا 38 درجه سانتی‌گراد اختصاص داده شدند. برای بیماران گروه هیپوترمی، 556 نفر بلافاصله پس از القای آناستزی خنک شدند که تا رسیدن به هدف جراحی کلیپ زدن آنوریسم ادامه یافت و 52 نفر بلافاصله پس از جراحی خنک شدند و 48 تا 96 ساعت ادامه یافت.

تخمین‌های تجمعی از تاثیر مداخله برای پیامدهای مورتالیتی در طول درمان یا پیگیری (از درون بیمارستان تا یک سال)؛ پیامد عصبی بر حسب نمره پیامد گلاسکو (Glasgow Outcome Score; GOS) معادل 3 یا کمتر؛ و عوارض جانبی عفونت، انفارکتوس میوکارد، سکته مغزی ایسکمیک و نارسایی احتقانی قلب، محاسبه شدند. با توجه به مورتالیتی، تفاوت در خطر مرگ در صورت تخصیص به هیپوترمی در مقایسه با نورموترمی از اهمیت آماری برخوردار نبود (خطر نسبی (RR): 0.87؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.59 تا 1.27؛ P = 0.47). هیچ نشانه‌ای وجود نداشت مبنی بر اینکه زمان شروع استفاده از خنک‌کننده بر خطر مرگ تاثیر می‌گذارد (RR با خنک‌کننده حین جراحی: 0.95؛ 95% CI؛ 0.60 تا 1.51؛ P = 0.83؛ RR برای خنک‌کننده پس از جراحی: 0.67؛ 95% CI؛ 0.34 تا 1.35؛ P = 0.26). برای پیامد عصبی، خطر داشتن یک پیامد ضعیف با GOS معادل 3 یا کمتر در افرادی که هیپوترمی دریافت کردند در برابر نورموترمی از نظر آماری متفاوت نبود (RR: 0.80؛ 95% CI؛ 0.61 تا 1.04؛ P = 0.09). باز هم هیچ نشانه‌ای وجود نداشت که نشان دهد زمان شروع استفاده از خنک‌کننده بر این نتیجه تاثیر می‌گذارد. با توجه به عوارض جانبی، تفاوتی با اهمیت آماری در احتمال بروز خطر عفونت جراحی (RR: 1.20؛ 95% CI؛ 0.73 تا 1.97؛ P = 0.48)، انفارکتوس میوکارد (RR: 1.86؛ 95% CI؛ 0.69 تا 4.98؛ P = 0.22)، سکته مغزی ایسکمیک (RR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.82 تا 1.05؛ P = 0.24) یا نارسایی احتقانی قلب (RR: 0.85؛ 95% CI؛ 0.60 تا 1.21؛ P = 0.38) در موارد اختصاص داده شده به هیپوترمی در برابر نورموترمی وجود نداشت. برخلاف دیگر پیامدها، که در آن زمان استفاده از خنک‌کننده اهمیت آماری برآورد اثرگذاری (effect estimate) مداخله را تغییر نداد، افزایش خطر ابتلا به عفونت در افرادی که پس از جراحی خنک شدند در برابر کسانی که خنک نشدند، اهمیت آماری ضعیفی داشت (RR: 1.77؛ 95% CI؛ 1.05 تا 2.98؛ P = 0.03). به‌طور کلی، مانند مرور اصیل، هیچ شواهدی مبنی بر مفید یا مضر بودن استفاده از هیپوترمی القایی در بیماران تحت نوروسرجری یافت نشد.