ما 10کارآزمایی (4348 شرکت‌کننده، 4505 چشم) را وارد کردیم. این کارآزمایی‌ها، به مقایسه درمان‌های تزریق داخل ویتره استروئیدها در برابر سایر روش‌های درمانی، از جمله درمان با تزریق داخل ویتره antiVEGF، لیزر فتو‌کوآگولاسیون، و تزریق ساختگی پرداختند. در اکثر کارآزمایی‌ها، خطر سوگیری (bias) به‌طور کلی نامشخص یا در سطح بالا قرار داشت.

یک کارآزمایی (701 چشم)، ایمپلنت داخل ویتره دگزامتازون 0.7 میلی‌گرمی را با تزریق ساختگی مقایسه کرد. شواهدی را با قطعیت متوسط یافتیم که دگزامتازون در مقایسه با تزریق ساختگی، منجر به بهبود نسبتا بیشتری در حدت بینایی در 12 ماه می‌شود (تفاوت میانگین (MD): logMAR -0.08؛ 95% فاصله اطمینان: 0.12- تا 0.05- logMAR). در مورد بهبود سه خط یا بیشتر حدت بینایی در جدول سنجش بینایی، شواهدی با قطعیت متوسط به نفع دگزامتازون در 12 ماه وجود داشت، اما CI مقدار صفر یا خنثی (null value) را پوشش داد (خطر نسبی (RR) 1.39؛ 95% CI؛ 0.91 تا 2.12). در مورد عوارض جانبی، دگزامتازون در مقایسه با درمان ساختگی حدود چهار برابر خطر پیشرفت کاتاراکت و خطر نیاز به استفاده از داروهای کاهنده فشار داخل چشم (intraocular pressure; IOP) را افزایش می‌دهد (به ترتیب: RR: 3.89؛ 95% CI؛ 2.75 تا 5.50 و RR: 4.54؛ 95% CI؛ 3.19 تا 6.46؛ شواهد با قطعیت متوسط)؛ حدود 4 نفر از 10 شرکت‌کننده تحت درمان با دگزامتازون، نیاز به استفاده از داروهای کاهنده فشار داخل چشم داشتند.

دو کارآزمایی (451 چشم) به مقایسه ایمپلنت داخل ویتره دگزامتازون 0.7 میلی‌گرمی با تزریق داخل ویتره antiVEGF (رانیبیزوماب (ranibizumab) و بواسیزوماب (bevacizumab ) پرداختند. شواهدی با قطعیت متوسط نشان داد که حدت بینایی تحت درمان با دگزامتازون در مقایسه با antiVEGF در 12 ماه مختصری کمتر بهبود می‌یابد (MD؛ 0.07 logMAR؛ 95% CI؛ 0.04 تا 0.09 logMAR؛ 2 کارآزمایی؛ 451 شرکت‌کننده/چشم؛ I² = 0%). RR برای رسیدن به سه خط یا بیشتر از حدت بینایی بین کارآزمایی‌ها متناقض بود، در یک کارآزمایی، هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت میان دگزامتازون و بواسیزوماب در 12 ماه یافت نشد (RR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.70 تا 1.40؛ 1 کارآزمایی؛ 88 چشم) و کارآزمایی بزرگ‌تر دیگر، که یافته‌هایش شانس بهبود بینایی را با دگزامتازون در برابر رانیبیزوماب، نصف نشان داد (RR: 0.50؛ 95% CI؛ 0.32 تا 0.79؛ 1 کارآزمایی؛ 432 شرکت‌کننده). قطعیت شواهد در سطح پائین بود. پیشرفت کاتاراکت و نیاز به استفاده از داروهای کاهنده IOP، با ایمپلنت دگزامتازون در مقایسه با antiVEGF، بیش از 4 برابر افزایش یافت (شواهد با قطعیت متوسط).

یک کارآزمایی (560 چشم)، ایمپلنت داخل ویتره فلوئوسینولون (fluocinolone) 0.19 میلی‌گرمی را با تزریق ساختگی مقایسه کرد. شواهدی با قطعیت متوسط وجود داشت که حدت بینایی با فلوئوسینولون در 12 ماه کمی بیشتر بهبود می‌یابد (MD؛ 0.04- logMAR؛ 95% CI؛ 0.06- تا 0.01- logMAR). شواهدی با قطعیت متوسط به دست آمد که بهبود حدت بینایی، یعنی رسیدن به سه خط یا بیشتر از حدت بینایی در جدول سنجش، با فلوئوسینولون در مقایسه با درمان ساختگی در 12 ماه شایع‌تر بود (RR: 1.79؛ 95% CI؛ 1.16 تا 2.78). فلوئوسینولون همچنین خطر پیشرفت کاتاراکت (RR: 1.63؛ 95% CI؛ 1.35 تا 1.97؛ 335 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)، که در 8 مورد از هر 10 شرکت‌کننده رخ داد، و خطر نیاز به استفاده از داروهای کاهنده IOP (RR: 2.72؛ 95% CI؛ 1.87 تا 3.98؛ 558 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط)، که در 2 تا 3 مورد از هر 10 شرکت‌کننده اتفاق افتاد، را افزایش داد.

یک کارآزمایی کوچک با 43 شرکت‌کننده (69 چشم)، تزریق داخل ویتره تریامسینولون استوناید 4 میلی‌گرمی را با تزریق ساختگی مقایسه کرد. ممکن است در حدت بینایی در 24 ماه مزیت وجود داشته باشد (MD؛ 0.11- logMAR؛ 95% CI؛ 0.20- تا 0.03- logMAR)، اما قطعیت شواهد پائین است. تفاوت‌ها در عوارض جانبی در این کارآزمایی ضعیف گزارش شد.

دو کارآزمایی (615 چشم)، تزریق داخل ویتره تریامسینولون استوناید 4 میلی‌گرمی را با لیزر فتو‌کوآگولاسیون مقایسه کرد و به نتایج نامتناقضی دست یافت. کارآزمایی کوچک‌تر (31 چشم، پیگیری تا 9 ماه) بهبود بیشتری را در حدت بینایی با تریامسینولون به دست آورد (MD؛ 0.18- logMAR؛ 95% CI؛ 0.29- تا 0.07- logMAR)؛ اما کارآزمایی بزرگ‌تر چند-مرکزی (584 چشم؛ 12 ماه پیگیری)، هیچ شواهدی را مبنی بر تفاوت در ارتباط با تغییر در حدت بینایی (MD؛ 0.02 logMAR؛ 95% CI؛ 0.03- تا 0.07 logMAR)، یا رسیدن به حدت بینایی سه خط یا بیشتر در جدول سنجش بینایی (RR: 0.85؛ 95% CI؛ 0.55 تا 1.30) (در کل شواهد با قطعیت پائین) نشان نداد. در مورد تریامسینولون، پیشرفت کاتاراکت حدود سه برابر بیشتر (RR: 2.68؛ 95% CI؛ 2.21 تا 3.24؛ شواهد با قطعیت متوسط) و نیاز به استفاده از داروهای کاهنده IOP نیز حدود چهار برابر بیشتر (RR: 3.92؛ 95% CI؛ 2.59 تا 5.96؛ 627 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ I² = 0%؛ شواهد با قطعیت متوسط) گزارش شد. حدود 1 مورد از هر 3 شرکت‌کننده، به داروی کاهنده IOP نیاز پیدا کردند.

یک کارآزمایی کوچک (30 چشم) تزریق داخل ویتره تریامسینولون استوناید 4 میلی‌گرمی را با تزریق داخل ویتره antiVEGF (رانیبیزوماب و بواسیزوماب) مقایسه کرد. ممکن است حدت بینایی با تریامسینولون در 12 ماه بدتر باشد (MD؛0.18 logMAR؛ 95% CI؛ 0.10 تا 0.26 logMAR)؛ قطعیت شواهد پائین بود. تفاوت در عوارض جانبی در این کارآزمایی چندان گزارش نشد.

چهار کارآزمایی، داده‌های مربوط به شرکت‌کنندگان را با لنز داخلی چشمی (pseudophakic) گزارش کردند، که در مورد آنها، کاتاراکت دیگر مساله نگران کننده‌ای نبود. این کارآزمایی‌ها به دلیل پیشرفت کاتاراکت، هیچ کاهشی را در حدت بینایی در سال دوم درمان مشاهده نکردند.