پنج RCT (260 چشم از 195 شرکت‌کننده) را وارد کردیم که ایریدوتومی را با استفاده از لیزر ایتریوم-آلومینیوم-گارنت (yttrium-aluminum-garnet; YAG) با عدم انجام آن مقایسه کردند. سه کارآزمایی شامل شرکت‌کنندگان مبتلا به گلوکوم رنگدانه‌ای در ابتدای ورود به مطالعه بود، و دو کارآزمایی شرکت‌کنندگان مبتلا به سندرم پراکندگی رنگدانه را بررسی کردند. فقط دو کارآزمایی، کشور محل انجام مطالعه را گزارش کردند: یک کارآزمایی در ایتالیا و دیگری در انگلستان. به‌طور کلی، به دلیل داده‌های ازدست‌رفته یا ناقص و گزارش‌‌دهی انتخابی از پیامدها، کارآزمایی‌ها را با خطر بالا یا نامشخص سوگیری ارزیابی کردیم.

داده‌های میدان‌های بینایی برای یکی از سه کارآزمایی که شامل شرکت‌کنندگان مبتلا به گلوکوم رنگدانه‌ای در ابتدا بود، در دسترس قرار داشت. در دوره پیگیری با میانگین 28 ماه، خطر پیشرفت آسیب میدان بینایی هنگام مقایسه ایریدوتومی لیزری با عدم انجام ایریدوتومی نامشخص بود (خطر نسبی (RR): 1.00؛ 95% CI؛ 0.16 تا 6.25؛ 32 چشم؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). دو کارآزمایی که شرکت‌کنندگان مبتلا به سندرم پراکندگی رنگدانه را در ابتدای ورود بررسی کردند، نسبتی را از شرکت‌کنندگان با شروع تغییرات گلوکوماتوز میدان بینایی در طول دوره مطالعه گزارش دادند. طی سه سال پیگیری، یک کارآزمایی گزارش داد که خطر نسبی برای تبدیل شدن به گلوکوم معادل 2.72 بود (95% CI؛ 0.76 تا 9.68؛ 42 چشم؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). طی 10 سال پیگیری، کارآزمایی دیگری گزارش داد که هیچ چشمی، پیشرفت میدان بینایی را نشان نداد.

یک کارآزمایی، میانگین تغییر را در فشار داخل چشم (intraocular pressure; IOP) در چشم‌هایی گزارش کرد که مبتلا به گلوکوم رنگدانه‌ای بودند: در متوسط زمان پیگیری نُه ماه، تفاوت میانگین (MD) در IOP بین گروه‌ها در گروه ایریدوتومی محیطی با استفاده از لیزر 2.69 میلی‌متر جیوه کمتر از گروه کنترل بود (95% CI؛ 6.05- تا 0.67؛ 14 چشم؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). این کارآزمایی هم‌چنین میانگین تغییر را در عمق حفره قدامی پس از متوسط نُه ماه پیگیری، گزارش کرد که تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها وجود نداشت (MD؛ 0.04 میلی‌متر؛ 95% CI؛ 0.07 - تا 0.15؛ 14 چشم؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). هیچ کارآزمایی دیگری، میانگین تغییر را در عمق حفره قدامی چشم گزارش نکرد. دو کارآزمایی مسطح شدن بیشتر پیکربندی (configuration) عنبیه را در گروه ایریدوتومی محیطی با استفاده از لیزر نسبت به گروه کنترل بین چشم‌های مبتلا به گلوکوم رنگدانه‌ای گزارش کردند؛ با این حال، محققین داده‌های کافی برای تجزیه‌و‌تحلیل ارائه نکردند. هیچ یک از کارآزمایی‌ها تاکنون داده‌های مربوط به پیامدهای میانگین حدت بینایی، گرانول‌های ملانین آب-دوست (aqueous melanin granules)، هزینه‌ها، یا کیفیت زندگی را گزارش نکردند.

دو کارآزمایی نیاز به درمان بیشتر را برای کنترل IOP ارزیابی کردند. یک کارآزمایی که شرکت‌کنندگان مبتلا به گلوکوم رنگدانه‌ای را وارد کرد، گزارش داد که چشم‌های بیشتری در گروه ایریدوتومی محیطی با استفاده از لیزر نسبت به چشم‌های گروه کنترل بین شش و 23 ماه پیگیری نیاز به درمان بیشتر پیدا کردند (RR: 1.73؛ 95% CI؛ 1.08 تا 2.75؛ 46 چشم)؛ با این حال، کارآزمایی دیگر شرکت‌کنندگان مبتلا به سندرم پراکندگی رنگدانه را وارد کرد و نشان داد که تفاوت بین گروه‌ها در پیگیری سه ساله نامشخص بود (RR: 0.91؛ 95% CI؛ 0.38 تا 2.17؛ 105 چشم). قطعیت شواهد را برای این پیامد در سطح بسیار پائین درجه‌بندی کردیم.

دو کارآزمایی گزارش دادند که هیچ‌گونه عوارض جانبی جدی در هر یک از گروه‌ها میان مبتلایان به سندرم پراکندگی رنگدانه چشم مشاهده نشد. عوارض جانبی خفیف شامل التهاب پس از جراحی وجود داشت؛ دو شرکت‌کننده به عمل جراحی آب مروارید (در 18 و 34 ماه پس از شروع مطالعه) و دو شرکت‌کننده نیز نیاز به تکرار ایریدوتومی پیدا کردند.