پیشینه
نارسایی قلبی یکی از علل اصلی بستری در بیمارستان در جهان است. افراد مبتلا به نارسایی قلبی اغلب دچار تنگی نفس و تورم پا می‌شوند. این نشانه‌ها ممکن است طی ساعت‌ها تا هفته‌ها یا به سرعت ظرف چند ساعت ایجاد شوند. چنین وخامت سریعی را ادم ریوی کاردیوژنیک حاد (acute cardiogenic pulmonary oedema) می‌نامند.
ارائه هوا تحت فشار از طریق یک ماسک صورت یا بینی می‌تواند تنگی نفس را درمان کند. این درمان ونتیلاسیون غیر-تهاجمی خوانده می‌شود و استفاده از آن در نارسایی قلبی مورد بحث است.
ویژگی‌های مطالعه
مطالعات تصادفی‌سازی و کنترل شده، درمان‌ها را به منظور یافتن اینکه آنها واقعا موثر هستند یا خیر، مقایسه کردند. ما به دنبال مطالعات تصادفی‌سازی شده مربوط به مقایسه ونتیلاسیون غیر-تهاجمی با مراقبت معمول در بزرگسالان مبتلا به ادم ریوی کاردیوژنیک حاد به جست‌وجو پرداختیم. مطالعات مربوط به افراد تحت درمان با ونتیلاسیون غیر-تهاجمی را در برابر مراقبت پزشکی مقایسه کردیم. مراقبت پزشکی شامل درمان‌هایی مانند ارائه اکسیژن بیشتر و قرص‌های ادرارآور به بیماران است. شواهد موجود در این مرور تا سپتامبر 2018 به‌روز است.
سوال مطالعه مروری
ما در پی آن بودیم که بدانیم ونتیلاسیون غیر-تهاجمی در بزرگسالان مبتلا به ادم ریوی کاردیوژنیک حاد، نرخ مرگ‌و‌میرها، نیاز به لوله تنفسی و حملات قلبی را کاهش می‌دهد یا خیر.
نتایج کلیدی و کیفیت شواهد
24 مطالعه را با 2664 شرکت‌کننده یافتیم که ونتیلاسیون غیر-تهاجمی را با مراقبت پزشکی به‌تنهایی مقایسه کرده بودند. ممکن است ونتیلاسیون غیر-تهاجمی شانس مرگ را در بیمارستان کاهش دهد. کیفیت نتایج مربوط به مطالعاتی که مرگ‌ومیر را در بیمارستان گزارش کرده بودند، پائین بود. مطالعات به صورت ضعیف اجرا شده و نتایج در میان مطالعات مشابه نبود. علاوه بر این، ونتیلاسیون غیر-تهاجمی احتمالا شانس احتیاج به لوله تنفسی را کاهش می‌دهد. کیفیت نتایج برای مطالعاتی که نرخ‌های لوله‌گذاری تنفسی را گزارش کرده بودند، متوسط بود. مطالعات ارزیابی کننده نرخ لوله‌گذاری تنفسی به صورت ضعیف انجام شده بودند. ونتیلاسیون غیر-تهاجمی احتمالا تاثیری اندک یا عدم تاثیر بر ابتلا به حمله قلبی دارد. کیفیت شواهد برای مطالعات گزارش کننده نرخ حملات قلبی متوسط بود و این مطالعات دارای نتایج ناهمگون برای این پیامد بودند. ما مطمئن نیستیم که مدت بستری در بیمارستان با ونتیلاسیون غیر-تهاجمی بهبود می‌یابد یا خیر. کیفیت نتایج مربوط به مطالعات گزارش کننده مدت بستری در بیمارستان به خاطر اجرای ضعیف مطالعه و نتایج متناقض بسیار پائین بود. در نهایت، امکان دارد ونتیلاسیون غیر-تهاجمی تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در حوادث جانبی (عوارض) نسبت به مراقبت پزشکی ایجاد کند. کیفیت نتایج برای مطالعاتی که حوادث جانبی را گزارش کرده بودند، پائین بود. مطالعات ارزیابی کننده حوادث جانبی به شکل ضعیفی انجام گرفته و دارای نتایج ناهمگون بود.
مرور ما از استفاده بالینی پیوسته از NPPV جهت ACPE به منظور بهبود پیامد‌هایی مانند مورتالیتی بیمارستانی و نرخ لوله‌گذاری نای حمایت می‌کرد. NPPV مداخله‌ای ایمن با نرخ‌های حوادث جانبی مشابه نسبت به SMC به‌تنهایی است. نیاز به پژوهش بیشتری برای تعیین اینکه زیر‌گروه‌های خاصی از افراد مبتلا به ACPE مزیت بیشتری از NPPV نسبت به SMC می‌برند یا خیر، وجود دارد. پژوهش‌های آینده باید مزیت NPPV را برای بیماران ACPE دچار هیپرکاپنی (hypercapnia) بررسی کند.
ونتیلاسیون غیر-تهاجمی با فشار مثبت (non-invasive positive pressure ventilation; NPPV) برای درمان دیسترس تنفسی ناشی از ادم ریوی کاردیوژنیک حاد (acute cardiogenic pulmonary oedema; ACPE) استفاده می‌شود. ما مرور سیستماتیک و متاآنالیز (meta-analysis) مربوط به NPPV برای بزرگسالان مبتلا به ACPE را به‌روز کردیم.
ارزیابی ایمنی و اثربخشی NPPV در مقایسه با مراقبت استاندارد پزشکی (standard medical care; SMC) برای بزرگسالان مبتلا به ACPE. پیامد اولیه مورتالیتی در بیمارستان بود. پیامد‌های ثانویه مهم، لوله‌گذاری داخل نای (endotracheal intubation)، عدم تحمل درمان، طول مدت بستری در بیمارستان و بخش مراقبت‌های ویژه، نرخ‌های انفارکتوس حاد میوکارد و نرخ‌های حوادث جانبی بودند.
ما CENTRAL (CRS Web؛ 20 سپتامبر 2018)؛ MEDLINE (Ovid؛ از 1946 تا 19 سپتامبر 2018)؛ Embase (Ovid؛ 1974 تا 19 سپتامبر 2018)؛ CINAHL Plus (EBSCO؛ 1937 تا 19 سپتامبر 2018)؛ LILACS؛ WHO ICTRP و clinicaltrials.gov را جست‌وجو کردیم. هم‌چنین ما فهرست منابع مطالعات وارد شده را مرور کردیم. هیچ محدودیت زبانی را اعمال نکردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده کور شده یا کور نشده بر روی بزرگسالان مبتلا به ACPE را وارد کردیم. شرکت‌کنندگان باید برای دریافت NPPV (فشار مثبت مداوم راه هوایی (continuous positive airway pressure; CPAP) یا bilevel NPPV) به‌علاوه مراقبت استاندارد پزشکی (SMC) در مقایسه با SMC به‌تنهایی تصادفی‌سازی شده بودند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مقالات را غربال و برای ورود به مطالعه انتخاب کردند. داده‌ها را به وسیله یک فرم جمع‌آوری استاندارد شده داده‌ها استخراج کردیم. خطرات سوگیری (bias) مربوط به هر مطالعه را با استفاده از ابزار «خطر سوگیری» کاکرین ارزیابی کردیم. کیفیت شواهد را برای هر پیامد با استفاده از توصیه‌های سیستم درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) ارزیابی کردیم.
24 مطالعه (2664 شرکت‌کننده) را از شرکت‌کنندگان بزرگسال (بیش از 18 سال) مبتلا به دیسترس تنفسی ناشی از ACPE که نیاز به ونتیلاسیون فوری مکانیکی نداشتند، وارد کردیم. افراد دچار ACPE یا به بخش اورژانس مراجعه کرده یا بستری بودند. درمان ACPE در شرایط مراقبت‌های ویژه یا بخش اورژانس فراهم شد. میانه دوره پیگیری 13 روز برای مورتالیتی بیمارستانی، یک روز برای لوله‌گذاری داخل نای و سه روز برای انفارکتوس حاد میوکارد بود. NPPV در مقایسه با SMC می‌تواند مورتالیتی بیمارستانی را با تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا حصول یک پیامد مثبت بیشتر (number needed to treat for an additional beneficial outcome; NNTB) معادل 17 (NNTB؛ 12 تا 32) کاهش دهد (خطر نسبی (RR): 0.65؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.51 تا 0.82؛ 2484 شرکت‌کننده؛ 21 مطالعه؛ I2 = 6%؛ شواهد با کیفیت پائین). NPPV احتمالا نرخ لوله‌گذاری نای را با NNTB معادل 13 (NNTB؛ 11 تا 18) کاهش دهد (RR: 0.49؛ 95% CI؛ 0.38 تا 0.62؛ 2449 شرکت‌کننده؛ 20 مطالعه؛ I2 = 0%؛ شواهد با کیفیت متوسط). احتمالا تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در بروز انفارکتوس حاد میوکارد (AMI) با NPPV در قیاس با SMC برای ACPE وجود دارد (RR: 1.03؛ 95% CI؛ 0.91 تا 1.16؛ 1313 شرکت‌کننده؛ 5 مطالعه؛ I2 = 0%؛ شواهد با کیفیت متوسط). ما در مورد اینکه NPPV طول مدت بستری را در بیمارستان افزایش می‌دهد یا خیر، نامطمئن هستیم (تفاوت میانگین (MD): 0.31- روز؛ 95% CI؛ 1.23- تا 0.61؛ 1714 شرکت‌کننده؛ 11 مطالعه؛ I2 = 55%؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). حوادث جانبی به‌طور کلی میان گروه‌های NPPV و SMC مشابه بود، اما کیفیت شواهد پائین بود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.