تقریبا نیمی از اقوام و دوستانی که شاهد سر و صدای «زنگ مرگ» هستند، و همچنین کارکنان بیمارستان، آن را ناراحت کننده می‌دانند. به همین دلیل، پزشکان و پرستاران سعی می‌کنند با استفاده از روش‌های مختلفی این صدا را از بین ببرند، از تغییر وضعیت بدن بیمار گرفته تا تجویز دارو برای قطع صدا. هدف این مرور آن است که دریابد کدام درمان، در صورت وجود، بهترین است. فقط چهار مورد از 32 گزارش شناسایی شده، معیارهای ورود را برآورده کردند؛ هیچ کدام مزیت قانع کننده‌ای را از هیچ دارویی نسبت به دیگر موارد نشان ندادند. برخی از درمان‌ها ممکن است ارزش امتحان کردن را داشته باشند، اما کارکنان باید به دقت مراقب عوارض جانبی درمان باشند (مانند بی‌قراری یا خشکی بیش از حد دهان). خویشاوندان مضطرب نیاز به توضیح، اطمینان و گفت‌وگو در مورد هر گونه ترس و نگرانی مرتبط با مرحله پایانی و «زنگ مرگ» دارند. انجام تحقیق در این زمینه دشوار برای درک علت سر و صدا، تاثیر آن بر بیمار و اطرافیان و بهترین راه‌های مدیریت این وضعیت، ضروری است.
در مرور اولیه کاکرین، به این نتیجه رسیدیم که هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان دهد هر مداخله‌ای، چه دارویی و چه غیر دارویی، در درمان تنفس پُر سر و صدا نسبت به دارونما برتر بود. این نتیجه‌گیری بدون تغییر باقی مانده است. ما می‌دانیم که در مواجهه با احساسات شدید، زمانی که مرگ بیمار قریب‌الوقوع است، برای کارکنان دشوار است که مداخله نکنند. بنابراین این احتمال وجود دارد که از گزینه‌های درمانی فعلی هم‌چنان استفاده شود. با این حال، بیماران نیاز به نظارت دقیق برای عدم فواید درمانی و عوارض جانبی دارند، در حالی که بستگان به زمان، توضیح و اطمینان نیاز دارند تا ترس و نگرانی خود را از بین ببرند. نیاز به انجام مطالعات چند مرکزی و با طراحی خوب و با معیارهای پیامد عینی وجود دارد که اثربخشی مداخله را در برابر دارونما برای این وضعیت نشان دهند.
این یک نسخه به‌روز شده از مرور اصلی کاکرین است که در شماره 1، سال 2008 منتشر شد. تنفس پُر سر و صدا (noisy breathing) (زنگ مرگ (death rattle)) در 23 تا 92% از افرادی که در حال مرگ هستند، رخ می‌دهد. علت این وضعیت ثابت نشده، اما فرض بر آن است که تجمع ترشحات در راه‌های هوایی علت بروز آن باشد. بنابراین به صورت فیزیکی (تغییر موقعیت بدن و پاکسازی مجاری هوایی فوقانی با مکنده مکانیکی) یا دارویی (داروهای آنتی‌کولینرژیک) مدیریت می‌شود.
توصیف و ارزیابی شواهد برای اثربخشی مداخلات مورد استفاده در درمان تنفس پُر سر و صدا در بیماران نزدیک به زمان مرگ.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs)، مطالعات قبل و بعد (before and after studies) و مطالعات سری‌های زمانی منقطع (interrupted time series; ITS) در بزرگسالان و کودکان مبتلا به تنفس پُر سر و صدا، در MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL، پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه مراقبت تسکینی و حمایتی در کاکرین، و پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین در دسامبر 2009 جست‌وجو شدند. علاوه بر این، فهرست منابع همه کارآزمایی‌‌ها و گزارش‌های مربوطه بررسی شده، و برای دریافت اطلاعات منتشر نشده یا اطلاع از منابع علمی خاکستری با محققینی که در این زمینه تحقیق می‌کنند، تماس گرفته شد.
RCTها، مطالعات کنترل شده قبل و بعد و ITS که پیامد مداخلات دارویی و غیر دارویی را در درمان تنفس پُر سر و صدا در بیماران نزدیک به زمان مرگ گزارش کردند.
داده‌ها توسط دو نویسنده (BW و RH) مستقل مرور استخراج شده، و کیفیت مطالعات نمره‌دهی شدند. داده‌های کافی برای انجام آنالیز وجود نداشت.
سی و دو مطالعه شناسایی شدند، که چهار مورد معیارهای ورود را داشتند. یکی از این موارد در مرور اولیه کاکرین گزارش شده بود. از آن زمان، سه مطالعه دیگر گزارش شدند. یک مطالعه بزرگ، با مقایسه آتروپین (atropine)، هیوسین هیدروبرومید (hyoscine hydrobromide) و هیوسین بوتیل‌بروماید (hyoscine butylbromide)، تفاوتی را میان گروه‌های درمانی نشان نداد. یک مطالعه متقاطع (cross-over) کوچکتر با بررسی اوکترئوتید (octreotide) و هیوسین هیدروبرومید نیز هیچ تفاوتی را نشان نداد که کدام درمان اول استفاده شود. مطالعه سوم که شامل 13 شرکت‌کننده بود، کاهش قابل‌توجهی را در صدای تنفس پُر سر و صدا با تجویز گلیکوپیرونیوم (glycopyrronium) در مقایسه با هیوسین هیدروبرومید نشان داد، اما کنترل دارونما (placebo) وجود نداشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.