سینوزیت حاد یک دلیل شایع برای ویزیت‌های مراقبت‌های اولیه است؛ این بیماری یکی از 10 تشخیص شایع در کلینیک‌های سرپایی است و علائم و نشانه‌های مختلفی دارد که شامل ترشحات چرکی بینی، گرفتگی بینی و سرفه است که بیشتر از هفت تا 10 روز معمول در یک عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی طول می‌کشد. براساس مطالعات مربوط به رینیت آلرژیک و سینوزیت مزمن، پیشنهاداتی وجود داشته که کورتیکواستروئیدهای اینترانازال (داخل بینی) (INCS)، به دلیل خاصیت ضدالتهابی که دارند، ممکن است علائم را تسکین داده و بهبودی سینوزیت حاد را تسریع کنند.
یک مرور سیستماتیک انتقادی از منابع علمی، چهار مطالعه تصادفی‌سازی شده و مداخله‌ای کنترل شده با دارونما (placebo) را که به خوبی انجام شده بودند، پیدا کرد، که شامل 1943 شرکت‌کننده تحت درمان به مدت 15 یا 21 روز بودند. نتایج نشان می‌دهند که ممکن است INCS اثر متوسطی در رفع یا بهبود علائم داشته باشد. فقط عوارض جانبی خفیفی از قبیل اپیستاکسی (epistaxis)، سردرد و خارش بینی گزارش شد. با توجه به تعداد کم مطالعات وارد شده در این مرور، توصیه می‌شود که کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده بیشتری انجام شوند. شواهد تا می 2013 به‌روز هستند.
شواهد موجود برای سینوزیت حادی که با رادیولوژی یا آندوسکوپی بینی تایید شده باشد محدود است، اما از استفاده از INCS به عنوان مونوتراپی یا یک درمان ادجوانت (کمکی) با آنتی‌بیوتیک‌ها پشتیبانی می‌کند. پزشکان باید هنگام تجویز درمان، منافع متوسط اما مهم از نظر بالینی را در برابر عوارض جانبی احتمالی و جزئی آن در نظر بگیرند.
سینوزیت حاد یک دلیل شایع برای ویزیت‌های بخش مراقبت‌های اولیه است. این امر منجر به بروز علائم شدیدی شده و غالبا منجر به غیبت از محل کار و مدرسه می‌شود.
ما به بررسی این موضوع پرداختیم که کورتیکواستروئیدهای اینترانازال (داخل بینی) (INCS) در تسکین علائم سینوزیت حاد در بزرگسالان و کودکان موثر هستند یا خیر.
ما CENTRAL 2013، شماره 4؛ MEDLINE (از ژانویه 1966 تا هفته دوم ماه می 2013)؛ EMBASE (از 1990 تا می 2013) و کتابشناختی‌های مطالعات وارد شده را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (RCTs؛ randomised controlled trials) که به مقایسه درمان INCS با دارونما یا عدم مداخله در بزرگسالان و کودکان مبتلا به سینوزیت حاد پرداخته بودند. سینوزیت حاد با تشخیص‌های بالینی تعریف شد و با شواهد رادیولوژیکی یا آندوسکوپی بینی تایید شد. پیامد اولیه نسبت شرکت‌کنندگان با برطرف شدن یا بهبود علائم بود. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از هرگونه عارضه جانبی که نیاز به قطع درمان داشته باشد، خروج از مطالعه قبل از پایان مطالعه، میزان عود، عوارض و بازگشت به مدرسه یا محل کار.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کرده، به ارزیابی کیفیت کارآزمایی پرداخته و اختلاف‌نظرات را از طریق اجماع حل‌وفصل کردند.
هیچ کارآزمایی جدیدی برای گنجاندن در این به‌روزرسانی یافت نشد. چهار مطالعه شامل 1943 شرکت‌کننده مبتلا به سینوزیت حاد بودند که معیارهای ورود را به مرور ما داشتند. کارآزمایی‌ها دارای طراحي خوب و دوسوكور بودند و INCS را در مقابل دارونما یا عدم مداخله به مدت 15 يا 21 روز مورد مطالعه قرار دادند. میزان از دست دادن بیماران در پیگیری 7%؛ 11%؛ 41%؛ و 10% بود. ترکیب نتایج حاصل از سه کارآزمایی وارد شده در متاآنالیز نشان داد که احتمال برطرف شدن یا بهبود علائم در شرکت‌کنندگان دریافت‌کننده INCS، بیشتر از شرکت‌کنندگان دریافت‌کننده دارونما بود (73% در مقابل 66.4%؛ خطر نسبی (RR): 1.11؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.04 تا 1.18). دوزهای بالاتر INCS تاثیر قوی‌تری در بهبود یا تسکین کامل علائم داشتند: برای مومتازون فوروات (mometasone furoate) 400 میکروگرم در مقابل 200 میکروگرم (RR: 1.10؛ 95% CI؛ 1.02 تا 1.18 در مقابل RR: 1.04؛ 95% CI؛ 0.98 تا 1.11). هیچ عارضه جانبی معنی‌داری گزارش نشد و هیچ تفاوت معنی‌داری در میزان خروج از مطالعه و عود در دو گروه درمان و برای گروه‌های دریافت‌کننده دوزهای بالاتر INCS مشاهده نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.