سوال مطالعه مروری
ما شواهد مربوط به تاثیر هرگونه درمان را در بروز عفونت پوستی شایع مولوسکوم کنتاژیوزوم (molluscum contagiosum) مرور کردیم. افراد دارای سیستم ایمنی سرکوب شده یا مولوسکوم کنتاژیوزوم منتقل شده از طریق جنسی را حذف کردیم.
پیشینه
مولوسکوم کنتاژیوزوم در افراد سالم یک عفونت ویروسی نسبتا بی‌ضرر پوستی است که خود محدود شونده است. این عفونت عمدتا کودکان و نوجوانان را تحت تاثیر قرار می‌دهد و در بزرگسالان نادر است. این عفونت در سراسر جهان رخ می‌دهد، اما به نظر می‌رسد که در مناطق جغرافیایی دارای آب و هوای گرم بیشتر است. مولوسکوم کنتاژیوزوم معمولا به صورت یک جوش یا چند جوش است که داخل آن با هر نوع ماده روغنی یا چربی پر می‌شود. افراد ممکن است به دلایل اجتماعی و زیبایی و به دنبال نگرانی در مورد گسترش بیماری به دیگران به دنبال درمان باشند. درمان برای سرعت بخشیدن به روند بهبود در نظر گرفته شده است.
ویژگی‌های مطالعه
ما منابع علمی را تا جولای 2016 جست‌وجو کردیم. 22 کارآزمایی را وارد مرور کردیم (در مجموع 1650 شرکت‌کننده). بیست مطالعه درمان موضعی را مورد بررسی قرار دادند، و دو مطالعه درمان از طریق دهان (خوراکی) را ارزیابی کردند. مقایسه‌ها شامل درمان‌های فیزیکی، و هم‌چنین درمان‌های موضعی و خوراکی بود. اکثر مطالعات مربوط به مراکز سرپایی و اورژانس بیمارستان بودند، و در آمریکای شمالی، انگلستان، آسیا، یا آمریکای جنوبی انجام شدند. شرکت‌کنندگان در هر دو جنس و عمدتا کودکان یا جوانان بودند. مدت پیگیری بین 3 تا 28 هفته پس از تصادفی‌سازی متغیر بود. فقط پنج مطالعه بیش از 3 ماه پیگیری داشتند.
پنج مطالعه حمایت مالی تجاری را گزارش کردند، سه مطالعه داروها را به صورت رایگان از شرکت‌های داروسازی گرفتند، 12 مطالعه محل تامین منابع مالی را ذکر نکردند، یک مطالعه حمایت مالی از خیریه را گزارش کرد، و یک مطالعه گزارش داد که هیچ گونه حمایت مالی نداشته است.
نتایج کلیدی
ما دریافتیم که بسیاری از درمان‌های شایع برای مولوسکوم، مانند تخریب فیزیکی، به اندازه کافی مورد ارزیابی قرار نگرفته‌اند. بعضی از این درمان‌های وارد شده بخشی از درمان استاندارد نیستند.
شواهد با کیفیت متوسط یافتیم که نشان داد ایمیکوئیمود 5% موضعی احتمالا در دستیابی به درمان بالینی کوتاه-مدت، میان‌مدت و طولانی‌مدت موثرتر از حامل نیست (یعنی کرم مشابه اما بدون ماده موثر ایمیکوئیمود). شواهد با کیفیت بالا (و بنابراین با قطعیت بیشتر) نشان داد که ایمیکوئیمود 5% موضعی در بهبود مولوسکوم تا سه ماه پس از شروع درمان بهتر از دارونما نیست.
شواهد با کیفیت بالا نشان داد که ایمیکوئیمود 5% در تعداد عوارض جانبی در مقایسه با حامل تفاوت کمی داشت یا اصلا تفاوتی نداشت. با این حال، شواهد با کیفیت متوسط نشان می‌دهد که احتمالا واکنش‌های بیشتری در محل استفاده در هنگام استفاده از ایمیکوئیمود 5% موضعی در مقایسه با حامل وجود دارد.
شواهد با کیفیت پائین، به دست آمده از یک یا دو مطالعه عمدتا کوچک، نتایج زیر را برای پیامد درمان بالینی کوتاه-مدت نشان داد: ایمیکوئیمود 5% کمتر از کرایواسپری (cryospray) یا هیدروکسید پتاسیم 10% موثر است؛ روغن مورد سبز لیمویی استرالیایی 10% موثرتر از روغن زیتون است؛ کرم بنزوئیل پراکسید 10% موثرتر از ترتینوئین 0.05% است؛ نیتریت سدیم 5% همراه با اسید سالیسیلیک 5% موثرتر از اسید سالیسیلیک 5% به تنهایی است؛ و ید به همراه روغن درخت چای موثرتر از روغن چای یا ید به تنهایی است شواهد بسیار نامطمئنی (با کیفیت پائین) یافتیم که نشان می‌دهد هیدروکسید پتاسیم 10% موثرتر از سالین است؛ calcarea carbonica هومیوپاتیک موثرتر از دارونما است؛ محلول هیدروکسید پتاسیم 2.5% کمتر از محلول هیدروکسید پتاسیم 5% موثر است؛ و محلول پوویدون آیوداین 10% و چسب موضعی اسید سالیسیلیک 50% موثرتر از چسب موضعی اسید سالیسیلیک به تنهایی است.
به استثنای واکنش شدید در محل استفاده با ایمیکوئیمود، هیچ یک از این درمان‌ها منجر به عوارض جانبی جدی نشد (شواهد با کیفیت پائین). درد در طول استفاده از درمان، قرمزی، و خارش از جمله بیشترین عوارض جانبی گزارش شده بود.
ما تفاوتی بین درمان‌های ارزیابی شده در مقایسه‌های دیگر نیافتیم.
هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی شده مربوط به چندین درمان که به طور شایع استفاده می‌شوند، مانند ایجاد ضایعات با یک چسب نارنجی یا هیدروژن پراکسید موضعی نیافتیم. از آنجایی که اغلب ضایعات درون چند ماه رفع می‌شوند، می‌توان مولوسکوم کنتاژیوزوم را رها کرد تا به طور طبیعی بهبود یابد، مگر اینکه شواهد بهتری از برتری درمان‌های فعال وجود داشته باشد.
کیفیت شواهد
برای ایمیکوئیمود موضعی، کیفیت شواهد برای درمان بالینی، بهبود کوتاه-مدت و عوارض جانبی، متوسط تا شدید بود. برای تمام مقایسه‌های دیگر، کیفیت شواهد برای درمان بالینی کوتاه-مدت و عوارض جانبی پائین بود. محدودیت‌های شایع مطالعات وارد شده تعداد کم شرکت‌کنندگان بود، محققان کورسازی نشدند، و شرکت‌کنندگانی که این مطالعه را کامل نکردند (در برخی از مطالعات متعدد بودند) در تجزیهوتحلیل وارد نشدند.
هیچ تک‌مداخله‌ای در درمان مولوسکوم کنتاژیوزوم تاثیر قانع کننده‌ای را نشان نداده است. شواهد با کیفیت متوسط یافتیم که نشان داد ایمیکوئیمود 5% موضعی از لحاظ درمان بالینی موثرتر از حامل نبود، اما منجر به واکنش‌های بیشتری در محل استفاده شد، و شواهد با کیفیت بالا نشان داد که تفاوتی بین درمان‌ها از لحاظ بهبود کوتاه-مدت وجود نداشت. با این حال، شواهد با کیفیت بالا تعداد مشابهی از عوارض جانبی عمومی را در هر دو گروه نشان دادند. از آنجایی که شواهد به نفع هیچ یک از درمان‌ها نبود، برطرف شدن طبیعی مولوسکوم کنتاژیوزوم هم‌چنان یک روش قوی برای مقابله با این بیماری است.
مولوسکوم کنتاژیوزوم (molluscum contagiosum) یک عفونت شایع پوستی است که به وسیله ویروس پاکس (pox virus) ایجاد شده و عمدتا در کودکان رخ می‌دهد. این عفونت معمولا درون ماه‌ها در افراد بدون نقص ایمنی از بین می‌رود، اما ممکن است به دلایل اجتماعی و زیبایی یا اجتناب از گسترش عفونت، درمان ترجیح داده شود. شواهد آشکاری برای حمایت از درمان‌های مختلف وجود ندارد.
این یک نسخه به‌روز از مرور کاکرین است که نخستین بار در سال 2006 منتشر، و قبلا در سال 2009 به‌روز شد.
ارزیابی تاثیرات درمان‌ها و استراتژی‌های مدیریتی خاص، از جمله انتظار برای برطرف شدن طبیعی ضایعه، برای مولوسکوم کنتاژیوزوم پوستی و غیر-واژینال در افراد بدون نقص ایمنی.
ما جست‌وجوهای خود را از بانک‌های اطلاعاتی زیر تا جولای 2016 به‌روز کردیم: پایگاه ثبت تخصصی گروه پوست در کاکرین، CENTRAL؛ MEDLINE؛ Embase و LILACS. شش پایگاه ثبت کارآزمایی را جست‌وجو و فهرست منابع مطالعات وارد شده را کنترل کردیم و مقالات را برای یافتن منابع بیشتر برای کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده مرور کردیم. برای شناسایی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده مرتبط بیشتر با شرکت‌های داروسازی و کارشناسان این زمینه تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده مربوط به هرگونه درمان برای مولوسکوم کنتاژیوزوم در افراد بدون نقص ایمنی. ما کارآزمایی‌های مربوط به مولوسکوم کنتاژیوزوم منتقل شده از طریق جنسی و مربوط به افراد مبتلا به نقص ایمنی (از جمله افراد مبتلا به عفونت HIV) را از مرور خارج کردیم.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم مطالعات را انتخاب، کیفیت روش‌شناسی را ارزیابی، و داده‌ها را از مطالعات وارد شده استخراج کردند. در جایی که امکان‌پذیر بود، داده‌های ازدست‌رفته را از نویسندگان مطالعه به دست آوردیم.
ما 11 مطالعه جدید را برای این نسخه به‌روز یافتیم، که شامل 22 مطالعه وارد شده با مجموع 1650 شرکت‌کننده بود. این مطالعات تاثیرات موضعی (20 مطالعه) و مداخلات سیستمیک (2 مطالعه) را مورد بررسی قرار دادند.
میان مطالعات وارد شده جدید گزارش‌هایی از کارآزمایی کامل سه مطالعه منتشر نشده بزرگ وجود داشت، که توجه ما را به تخصص در این زمینه جلب کرد. تمام این مطالعات شواهد با کیفیت متوسطی را مبنی بر عدم تاثیر ایمیکوئیمود 5% (imiquimod) نسبت به حامل (دارونما (placebo)) در درمان بالینی کوتاه-مدت (4 مطالعه، 850 شرکت‌کننده، 12 هفته پس از شروع درمان، خطر نسبی (RR): 1.33؛ 95% فاصله اطمینان (CI) : 0.92 تا 1.93)، درمان بالینی میان‌مدت (2 مطالعه، 702 شرکت‌کننده، 18 هفته پس از شروع درمان، RR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.67 تا 1.14)، و درمان بالینی طولانی‌مدت (2 مطالعه، 702 شرکت‌کننده، 28 هفته پس از شروع درمان، RR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.79 تا 1.17) ارائه کردند. برای بهبودی کوتاه-مدت، نتایج مشابه اما با قطعیت بالا یافتیم (4 مطالعه، 850 شرکت‌کننده، 12 هفته پس از شروع درمان، RR: 1.14؛ 95% CI؛ 0.89 تا 1.47؛ شواهد با کیفیت بالا). برای پیامد «هر عارضه جانبی»، شواهد با کیفیت بالا حاکی از تفاوتی اندک یا عدم تفاوت بین ایمیکوئیمود 5% موضعی و حامل یافتیم (3 مطالعه، 827 شرکت‌کننده، RR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.88 تا 1.07)، اما تعداد دفعات واکنش‌های محل استفاده در گروه‌های تحت درمان با ایمیکوئیمود بیشتر بود (شواهد با کیفیت متوسط): هرگونه واکنش در محل استفاده (3 مطالعه، 827 شرکت‌کننده، RR: 1.41؛ 95% CI؛ 1.13 تا 1.77؛ تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا حصول یک پیامد مضر بیشتر (number needed to treat for an additional harmful outcome; NNTH) 11 نفر بود)؛ واکنش شدید در محل استفاده (3 مطالعه، 827 شرکت‌کننده، RR: 4.33؛ 95% CI؛ 1.16 تا 16.19؛ NNTH بیش از 40).
برای 11 مقایسه زیر، شواهد محدودی وجود داشت که نشان داد این درمان در به دست آوردن درمان بالینی کوتاه-مدت برتر است (شواهد با کیفیت پائین): ایمیکوئیمود 5% کمتر از کرایواسپری (cryospray) (1 مطالعه، 74 شرکت‌کننده، RR: 0.60؛ 95% CI؛ 0.46 تا 0.78) و هیدروکسید پتاسیم 10% (potassium hydroxide) (2 مطالعه، 67 شرکت‌کننده، RR: 0.65؛ 95% CI؛ 0.46 تا 0.93) موثر است؛ روغن مورد سبز لیمویی 10% استرالیا موثرتر از روغن زیتون است (1 مطالعه، 31 شرکت‌کننده، RR: 17.88؛ 95% CI؛ 1.13 تا 282.72)؛ کرم بنزوئیل پراکسید 10% (benzoyl peroxide) موثرتر از ترتینوئین 0.05% (tretinoin) است (1 مطالعه، 30 شرکت‌کننده، RR: 2.20؛ 95% CI؛ 1.01 تا 4.79)؛ نیتریت سدیم 5% (sodium nitrite) همراه با اسید سالیسیلیک 5% (salicylic acid) موثرتر از اسید سالیسیلیک 5% به تنهایی است (1 مطالعه، 30 شرکت‌کننده، RR: 3.50؛ 95% CI؛ 1.23 تا 9.92)؛ و ید به همراه روغن درخت چای موثرتر از روغن درخت چای (1 مطالعه، 37 شرکت‌کننده، RR: 0.20؛ 95% CI؛ 0.07 تا 0.57) یا ید به تنهایی است (1 مطالعه، 37 شرکت‌کننده، RR: 0.07؛ 95% CI؛ 0.01 تا 0.50). اگر چه عدم-قطعیت کمی وجود دارد، هیدروکسید پتاسیم 10% به نظر می‌رسد موثرتر از سالین (saline) است (1 مطالعه، 20 شرکت‌کننده، RR: 3.50؛ 95% CI؛ 0.95 تا 12.90)؛ به نظر می‌رسد calcarea carbonica هومیوپاتیک موثرتر از دارونما باشد (1 مطالعه، 20 شرکت‌کننده، RR: 5.57 ؛ 95% CI؛ 0.93 تا 33.54)؛ به نظر می‌رسد که محلول هیدروکسید پتاسیم 2.5% کمتر از محلول هیدروکسید پتاسیم 5% موثر باشد (1 مطالعه، 25 شرکت‌کننده، RR: 0.35؛ 95% CI؛ 0.12 تا 1.01)؛ محلول پوویدون آیوداین 10% به همراه چسب موضعی اسید سالیسیلیک 50% به نظر می‌رسد بسیار موثرتر از چسب موضعی اسید سالیسیلیک به تنهایی باشد (1 مطالعه، 30 شرکت‌کننده، RR: 1.43؛ 95% CI؛ 0.95 تا 2.16).
برای سایر مقایسه‌ها تفاوتی نیافتیم که دارای اهمیت آماری باشد (اکثر آنها دو درمان متفاوت موضعی را مورد بررسی قرار دادند). هیچ شواهدی از کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده برای بیان ضایعات یا هیدروژن پراکسید (آب اکسیژنه) موضعی نیافتیم.
محدودیت‌های مطالعه شامل عدم کورسازی، تعداد زیاد ترک، و آنالیز قصد درمان (intention-to-treat) بود. به استثنای واکنش شدید ایمیکوئیمود در محل استفاده، هیچ یک از درمان‌های ارزیابی شده که در بالا توضیح داده شد با عوارض جانبی جدی همراه نبود (شواهد با کیفیت پائین). شایع‌ترین حوادث جانبی عبارت بود از درد حین استفاده، قرمزی، و خارش. مطالعات وارد شده مربوط به مقایسه‌های زیر عوارض جانبی را گزارش نکردند: calcarea carbonica در برابر دارونما، پوویدون آیوداین 10% به همراه چسب موضعی اسید سالیسیلیک 50% در برابر چسب موضعی اسید سالیسیلیک، و بنزویل پراکسید 10% در برابر ترتینوئین 0.05%.
به دلیل اطلاعات ناکافی به ویژه در مورد پنهان‌سازی تخصیص و گزارش‌دهی انتخابی احتمالی، ما نتوانستیم در بسیاری از مطالعات درباره خطر سوگیری (bias) قضاوت کنیم. پنج مطالعه را در معرض خطر پائین سوگیری در نظر گرفتیم.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.