ما 20 کارآزمایی (21 مقایسه) را وارد کردیم که 1338 شرکت‌کننده داشتند. داده‌ها برای پیامدهای از پیش مشخص شده، به جز مواردی که در زیر گزارش می‌شوند، موجود نبودند.

مداخلات در برابر عدم مداخله/مراقبت معمول

مداخلات رفتاری: شواهدی با کیفیت پائین پیشنهاد می‌کنند که مداخلات رفتاری ممکن است میانگین تعداد اپیزودهای بی‌اختیاری را در 24 ساعت کاهش دهد (تفاوت میانگین (MD): 1.00-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.74- تا 0.74؛ 1 کارآزمایی؛ 18 شرکت‌کننده؛ P = 0.26). شواهد بیشتری با کیفیت پائین از دو کارآزمایی پیشنهاد می‌کنند که مداخلات رفتاری ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در کیفیت زندگی ایجاد کنند (SMD: -0.99؛ 95% CI؛ 2.83- تا 0.86؛ 55 شرکت‌کننده).

مداخلات تخصصی شده حرفه‌ای ورودی: یک کارآزمایی با کیفیت متوسط پیشنهاد کرد که ارزیابی ساختارمند و مدیریت توسط پرستاران حرفه‌ای در زمینه بی‌اختیاری ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در تعداد افراد مبتلا به بی‌اختیاری سه ماه پس از درمان ایجاد کند (خطر نسبی (RR): 1.28؛ 95% CI؛ 0.81 تا 2.02؛ 121 شرکت‌کننده؛ معادل افزایش از 354 تا 453 مورد در هر 1000 مورد؛ 95% CI؛ 287 تا 715).

درمان تکمیلی: پنج کارآزمایی درمان تکمیلی را با استفاده از طب سوزنی مرسوم، طب سوزنی الکتریکی و موکسی‌بوستیون (moxibustion) بخش‌بندی شده با زنجبیل-نمک همراه با طب سوزنی روتین ارزیابی کرد. شواهدی با کیفیت پائین از پنج کارآزمایی پیشنهاد کردند که درمان تکمیلی ممکن است تعداد افراد مبتلا به بی‌اختیاری را پس از درمان افزایش دهد، شرکت‌کنندگان در گروه درمان سه برابر بیش‌تر احتمال داشت که با بی‌اختیاری ادراری باقی بمانند (RR: 2.82؛ 95% CI؛ 1.57 تا 5.07؛ 524 شرکت‌کننده، معادل افزایش از 193 تا 544 مورد در هر 1000 مورد؛ 95% CI؛ 303 تا 978). حوادث جانبی به صورت روایت‌گونه (narrative) در یک مطالعه طب سوزنی الکتریکی گزارش شد، که سوزش و درد شکمی را پس از طب سوزنی در گروه مداخله گزارش کردند.

درمان فیزیکی: دو کارآزمایی که سه مقایسه را گزارش کردند، پیشنهاد کردند که درمان فیزیکی با استفاده از تحریکی الکتریکی عصب از راه پوست (transcutaneous electrical nerve stimulation; TENS) ممکن است میانگین تعداد اپیزودهای بی‌اختیاری را در 24 ساعت کاهش دهند (MD: -4.76؛ 95% CI؛ 8.10- تا 1.41-؛ 142 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین). یک کارآزمایی از TENS که دو مقایسه را گزارش کرد، دریافت که این مداخله احتمالا توانایی کلی عملکرد را بهبود می‌بخشد (MD: 8.97؛ 95% CI؛ 1.27 تا 16.68؛ 81 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط).

مداخلات در برابر دارونما

درمان فیزیکی: یک کارآزمایی از درمان فیزیکی پیشنهاد می‌کند که TPTNS ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در تعداد شرکت‌کنندگان مبتلا به بی‌اختیاری پس از درمان (RR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.19 تا 3.04؛ 54 شرکت‌کننده) یا تعداد اپیزودهای بی‌اختیاری (MD: -1.10؛ 95% CI؛ 3.99- تا 1.79؛ 39 شرکت‌کننده) ایجاد کند. یک کارآزمایی بهبود را در گروه TPTNS در 26 هفته نشان داد (OR: 0.04؛ 95% CI؛ 0.004 تا 0.41)، اما شواهدی از تفاوت در وضعیت درک شده مثانه در شش هفته (OR: 2.33؛ 95% CI؛ 0.63 تا 8.65) یا 12 هفته (OR: 1.22؛ 95% CI؛ 0.29 تا 5.17) وجود نداشت. داده‌ها از یک کارآزمایی شواهدی را فراهم نکرد که نشان دهد TPTNS تفاوتی را در کیفیت زندگی اندازه‌گیری شده با ICIQLUTSqol ایجاد می‌کند (MD: 3.90؛ 95% CI؛ 4.25 تا 12.05؛ 30 شرکت‌کننده). حوادث جانبی خفیف، مانند التهاب خفیف پوستی و کرامپ‌های مچ پا در یک مطالعه گزارش شدند.

مداخلات دارویی: شواهدی از یک مطالعه به دست نیامد که نشان دهد استروژن‌-درمانی تفاوتی را در میانگین تعداد اپیزودهای بی‌اختیاری در هفته در بی‌اختیاری خفیف (نمونه‌های جفت شده؛ MD: -1.71؛ 95% CI؛ 3.51- تا 0.09) یا بی‌اختیاری شدید (نمونه‌های جفت شده؛ MD: -6.40؛ 95% CI؛ 9.47- تا 3.33-) ایجاد می‌کند. یک مطالعه هیچ موردی را از حوادث جانبی گزارش نکرد.

مداخله اختصاصی در برابر دیگر مداخلات

مداخلات رفتاری: یک کارآزمایی مداخله رفتاری (ادرار کردن زمان‌بندی شده) را با مداخله دارویی (اوکسی‌‏بوتینین) مقایسه کرد و هیچ داده قابل استفاده‌ای نداشت.

درمان تکمیلی: یک کارآزمایی سوزن‌های مختلف طب سوزنی و عمق جایگذاری سوزن را برای ارزیابی تاثیر آن بر بی‌اختیاری مقایسه کرده و گزارش داد که پس از چهار دوره درمان، 78.1% از شرکت‌کنندگان در گروه سوزن کشیده و بلند، در برابر 40% از شرکت‌کنندگان در گروه سوزن نخ‌مانند، اپیزودهای بی‌اختیاری (57 شرکت‌کننده) نداشتند. این کارآزمایی، جدا از داده‌های ناکامل پیامد، برای همه انواع سوگیری، خطر نامشخص یا بالا داشت.

مداخلات ترکیبی در برابر مداخله تکی

یک کارآزمایی مداخله ترکیبی (بیوفیدبک حسی موتور همراه با ادرار کردن تحریکی زمان‌بندی شده) را با مداخله تکی (ادرار کردن زمان‌بندی شده) مقایسه کرد. مداخله ترکیبی ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در تعداد شرکت‌کنندگان با بی‌اختیاری پس از درمان (RR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.06 تا 5.21؛ 23 شرکت‌کننده؛ معادل کاهش از 167 تا 92 مورد در 1000 مورد؛ 95% CI؛ 10 تا 868) یا تعداد اپیزودهای بی‌اختیاری (MD: 2.20؛ 95% CI؛ 0.12 تا 4.28؛ 23 شرکت‌کننده) ایجاد کند.

مداخله خاص در برابر کنترل توجه (attention control)

مداخلات درمان فیزیکی: یک مطالعه دریافت که TPTNS ممکن است تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در تعداد شرکت‌کنندگان با بی‌اختیاری پس از درمان در مقایسه با گروه کنترل توجه که ورزش‌های کششی انجام می‌دادند، ایجاد کند (RR: 1.33؛ 95% CI؛ 0.38 تا 4.72؛ 24 شرکت‌کننده؛ معادل افزایش از 250 تا 333 مورد در هر 1000 مورد؛ 95% CI؛ 95 تا 1000).