محققان تلاش کرده‌اند روش‌هایی ضدبارداری را در مردان توسعه دهند که عملکردی مشابه قرص‌های ضدبارداری در زنان داشته باشند. دستیابی به روش‌های هورمونی کنترل بارداری در مردان دشوار بوده است. تجویز هورمون‌های جنسی برای مردان می‌تواند تولید اسپرم را کاهش دهد. بااین‌حال، این رویکرد، سطح هورمون مردانه تستوسترون را نیز در بدن کاهش می‌دهد، بنابراین لازم است مقداری تستوسترون به‌طور کمکی، دوباره به بدن افزوده شود. این مرور به بررسی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای می‌پردازد که در آن‌ها به مردان هورمون داده شد تا از باردار شدن شریک جنسی‌شان پیشگیری شود.
در ژانویه و فوریه 2012، یک جست‌وجوی رایانه‌ای را برای یافتن مطالعاتی انجام دادیم که هورمون‌ها را به‌منظور پیشگیری از بارداری در مردان بررسی کردند. فهرست منابع مقالات را نیز بررسی کردیم. کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را به هر زبانی مدنظر قرار دادیم. به نویسندگان کارآزمایی‌ها نامه نوشتیم تا مطالعات دیگری را که ممکن است از قلم افتاده باشند، بیابیم.
تعداد 33 مطالعه را یافتیم. تمرکز کارآزمایی‌ها بر عدم یافتن اسپرم در مایع منی بود. درصد مردانی که به اسپرم صفر دست یافتند، بسیار متفاوت بود. ما چند تفاوت عمده را پیدا کردیم و آن‌ها را در اینجا فهرست می‌کنیم. 1) ایمپلنت‌ها به‌همراه تستوسترون تزریقی بهتر از قرص به‌همراه پچ تستوسترون عمل کردند. 2) افزودن یک قرص هورمونی، تاثیر تستوسترون تزریقی هفتگی را بهبود بخشید. 3) یک قرص هورمونی هم‌چنین تاثیر تزریق تستوسترون را همراه با تزریق‌های بیشتر در هفته‌های 6 و 12 بهبود بخشید. 4) هنگامی که تستوسترون به‌صورت زیرپوستی (ایمپلنت) استفاده شد، قرص با دوز پائین‌تر نسبت به دوز بالاتر کارایی نداشت. 5) زمانی‌که دوز پائین‌تر تستوسترون تزریقی همراه با ایمپلنت استفاده شد، بیشتر از دوز بالاتر باعث صفر شدن تعداد اسپرم شد. 6) ترکیب یک هورمون تزریقی با تستوسترون تزریقی، زمانی که هر 8 هفته یک‌بار داده شد، در مقایسه با هر 12 هفته، بیشتر باعث صفر شدن تعداد اسپرم شد. 7) چهار ایمپلنت از یک هورمون مردانه، بهتر از دو ایمپلنت عمل کردند.
چندین کارآزمایی نتایج خوبی را از نظر درصد افراد بدون اسپرم نشان دادند. پنج کارآزمایی، تستوسترون و یک هورمون دیگر را بررسی کردند. هورمون‌های دیگر شامل دزوژسترل (desogestrel)، اتونوژسترل (etonogestrel) و لوونورژسترل (levonorgestrel) بودند.
هیچ‌یک از روش‌های هورمونی کنترل بارداری برای مردان هنوز آماده استفاده عمومی نیستند. بیشتر کارآزمایی‌ها مطالعات آزمایشی کوچکی بودند که درمان‌های هورمونی مختلف را آزمایش کردند. برای بررسی گزینه‌های مناسب در این زمینه، انجام کارآزمایی‌های بزرگتر با روش‌کار‌های بهتر مورد نیاز است.
هیچ‌یک از روش‌های ضدبارداری هورمونی برای مردان هنوز برای استفاده بالینی آماده نیستند. بیشتر کارآزمایی‌ها مطالعات آزمایشی کوچکی بودند. توان آن‌ها برای تشخیص تفاوتهای مهم محدود بوده و نتایج‌شان دقیق نبودند. علاوه‌بر این، ارزیابی آزواسپرمی می‌تواند بسته به حساسیت (sensitivity) روش مورد استفاده متفاوت باشد. کارآزمایی‌های آینده باید توجه بیشتری به الزامات روش‌شناسی (methodology) مطالعات RCT داشته باشند. انجام کارآزمایی‌های بیشتر با قدرت مناسب نیز مفید خواهند بود.
پیشگیری از بارداری هورمونی در مردان هدفی دست‌نیافتنی بوده است. تجویز استروئیدهای جنسی در مردان می‌تواند تولید اسپرم را از طریق تاثیر بر هیپوفیز و هیپوتالاموس متوقف کند. بااین‌حال، این رویکرد تولید تستوسترون را نیز کاهش می‌دهد، بنابراین «درمان تکمیلی (add-back therapy)» مورد نیاز است.
خلاصه کردن همه کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) در مورد پیشگیری از بارداری هورمونی در مردان.
در ژانویه و فوریه 2012، بانک‌های اطلاعاتی رایانه‌ای CENTRAL؛ MEDLINE؛ POPLINE، و LILACS را جست‌وجو کردیم. هم‌چنین برای یافتن کارآزمایی‌های جدید، ClinicalTrials.gov و ICTRP را جست‌وجو کردیم. جست‌وجوهای قبلی شامل EMBASE نیز بودند. با نویسندگان کارآزمایی‌های شناسایی‌شده مکاتبه کردیم تا کارآزمایی‌های منتشرنشده یا منتشرشده بیشتری را بیابیم.
ما همه RCTهایی را وارد کردیم که یک هورمون استروئیدی را با یک روش ضدبارداری دیگر مقایسه کردند. روش‌های ضدبارداری مردانه غیراستروئیدی، مانند گوسیپول (gossypol)، را از دامنه بررسی خارج کردیم. ما گروه‌های کنترل با دارونما (placebo) و گروه‌های کنترل با رژیم فعال (active-regimen) را وارد کردیم.
معیار پیامد اولیه، نبود اسپرماتوزوآ (spermatozoa) در آزمایش مایع منی بود که اغلب آزواسپرمی (azoospermia) نامیده می‌شود. داده‌ها برای بررسی نرخ بارداری و عوارض جانبی کافی نبودند.
تعداد 33 کارآزمایی را یافتیم که با معیارهای ورود به این مرور مطابقت داشتند. نسبتی از مردان که بنا بر گزارش‌ها به آزواسپرمی دست یافتند یا اسپرم قابل شناسایی نداشتند، بسیار متفاوت بود. چند تفاوت مهم مشاهده شد. 1) ایمپلنت‌های لوونورژسترل (levonorgestrel؛ 160 میکروگرم در روز) همراه با تستوسترون انانتات (testosterone enanthate; TE) تزریقی موثرتر از لوونورژسترل 125 میکروگرم در روز همراه با پچ‌های تستوسترون بودند. 2) لوونورژسترل 500 میکروگرم در روز، اثربخشی TE با دوز 100 میلی‌گرم را که به‌صورت هفتگی تزریق شد، بهبود بخشید. 3) لوونورژسترل 250 میکروگرم در روز، اثربخشی تزریق 1000 میلی‌گرم تستوسترون آندکانوات (testosterone undecanoate; TU) را به‌همراه تزریق 500 میلی‌گرم TU در هفته‌های 6 و 12 بهبود بخشید. 4) دزوژسترل (desogestrel) با دوز 150 میکروگرم اثربخشی کمتری نسبت به دزوژسترل با دوز 300 میکروگرم (همراه با پلت‌های تستوسترون (testosterone pellet)) داشت. 5) احتمال ایجاد آزواسپرمی با دوز 500 میلی‌گرم TU نسبت به دوز 1000 میلی‌گرم TU (همراه با ایمپلنت‌های لوونورژسترل) کمتر بود. 6) تجویز 200 میلی‌گرم نوراتیسترون انانتات (norethisterone enanthate) همراه با 1000 میلی‌گرم TU، زمانی‌که هر 8 هفته انجام شد، در مقایسه با هر 12 هفته، منجر به میزان بالاتر آزواسپرمی شد. 7) استفاده از چهار ایمپلنت 7-alpha-methyl-19-nortestosterone (MENT) موثرتر از دو ایمپلنت MENT بودند. به دلیل تفاوتهای مداخله، متاآنالیز را انجام ندادیم.
چندین کارآزمایی، کارآمدی امیدوارکننده‌ای را از نظر درصد دستیابی به آزواسپرمی نشان دادند. سه کارآزمایی به بررسی دزوژسترل و ترکیبات تستوسترون یا اتونوژسترول (etonogestrel) و تستوسترون پرداختند، و دو کارآزمایی لوونورژسترول و تستوسترون را بررسی کردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است