33 کارآزمایی (3332 زن) را برگزیدیم. کیفیت این شواهد از بسیار پائین تا متوسط متغیر بود. محدودیت‌های آن، خطر سوگیری و عدم-دقت بودند. نتایج را برای مقایسه‌های اصلی خلاصه کردیم.

بافت اصلی در برابر پیوند بیولوژیک

آگاهی از پرولاپس: شواهد نشان دهنده تفاوتی اندک یا عدم تفاوت میان گروه‌ها بود (خطر نسبی (RR): 0.98؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.52 تا 1.82؛ پنج RCT؛ 552 زن؛ I² = 39%؛ شواهد با کیفیت پائین) که حاکی از این است که اگر 12% از زنان، پس از پیوند بیولوژیک از پرولاپس آگاه باشند، 7% تا 23% بعد از ترمیم بافت اصلی آگاه خواهند بود.

تکرار جراحی برای پرولاپس: نتایج بیانگر عدم تفاوت‌های احتمالی بین گروه‌ها بود (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.53 تا 1.97؛ هفت RCT؛ 650 زن؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت متوسط) که حاکی از این است که اگر 4% از زنان، بعد از پیوند بیولوژیک نیازمند تکرار جراحی باشند، 2% تا 9% پس از ترمیم بافت اصلی این‌گونه خواهند بود.

عود پرولاپس کمپارتمنت قدامی: ترمیم بافت اصلی احتمالا خطر عود را افزایش می‌دهد (RR: 1.32؛ 95% CI؛ 1.06 تا 1.65؛ هشت RCT؛ 701 زن؛ I² = 26%؛ شواهد با کیفیت متوسط) که نشان دهنده این است که اگر 26% از زنان، بعد از پیوند بیولوژیک دچار عود پرولاپس شوند، 27% تا 42% پس از ترمیم بافت اصلی دچار عود خواهند شد.

بی‌اختیاری استرسی ادرار (stress urinary incontinence; SUI): نتایج بیانگر عدم تفاوت‌های احتمالی بین گروه‌ها بود (RR: 1.44؛ 95% CI؛ 0.79 تا 2.64؛ دو RCT؛ 218 زن؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت متوسط).

دیسپارونی (dyspareunia): شواهد نشان دهنده تفاوتی اندک یا عدم تفاوت میان گروه‌ها بود (RR: 0.87؛ 95% CI؛ 0.39 تا 1.93؛ نه RCT؛ 151 زن؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت پائین).

بافت اصلی در برابر مش پلی‌پروپیلن

آگاهی از پرولاپس: این موضوع بعد از ترمیم بافت اصلی محتمل‌تر بود (RR: 1.77؛ 95% CI؛ 1.37 تا 2.28؛ نه RCT؛ 1133 زن؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت متوسط) که حاکی از این است که اگر 13% از زنان، پس از ترمیم با مش از پرولاپس آگاه باشند؛ 18% تا 30% بعد از ترمیم بافت اصلی آگاه خواهند بود.

تکرار جراحی برای پرولاپس: این موضوع پس از ترمیم بافت اصلی، محتمل‌تر بود (RR: 2.03؛ 95% CI؛ 1.15 تا 3.58؛ 12 RCT؛ 1629 زن؛ I² = 39%؛ شواهد با کیفیت متوسط) که بیانگر این است که اگر 2% از زنان، پس از ترمیم با مش نیازمند جراحی باشند؛ 2% تا 7% بعد از ترمیم بافت اصلی این‌گونه خواهند بود.

عود پرولاپس کمپارتمنت قدامی: این موضوع بعد از ترمیم بافت اصلی، محتمل‌تر بود (RR: 3.01؛ 95% CI؛ 2.52 تا 3.60؛ 16 RCT؛ 1976 زن؛ I² = 39%؛ شواهد با کیفیت متوسط) که بیانگر این است که اگر عود پرولاپس در 13% از زنان، پس از ترمیم با مش رخ دهد؛ 32% تا 45% پس از ترمیم بافت اصلی دچار عود خواهند شد.

تکرار جراحی برای پرولاپس، بی‌اختیاری استرسی ادرار یا مواجهه با مش (پیامد ترکیبی): احتمال این امر بعد از ترمیم بافت اصلی، کمتر بود (RR: 0.59؛ 95% CI؛ 0.41 تا 0.83؛ 12 RCT؛ 1527 زن؛ I² = 45%؛ شواهد با کیفیت متوسط) که نشان دهنده این است که اگر 10% از زنان پس از ترمیم با مش پلی‌پروپیلن، محتاج تکرار جراحی باشند، 4% تا 8% بعد از ترمیم بافت اصلی این‌گونه خواهند بود.

de novo SUI: شواهد بیانگر تفاوتی اندک یا عدم تفاوت میان گروه‌ها بود (RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.44 تا 1.01؛ شش RCT؛ 957 زن؛ I² = 26%؛ شواهد با کیفیت پائین). هیچ شواهدی حاکی از تفاوت در نرخ تکرار جراحی برای SUI وجود نداشت.

دیسپارونی (de novo): شواهد نشان دهنده تفاوتی اندک یا عدم تفاوت میان گروه‌ها بود (RR: 0.54؛ 95% CI؛ 0.27 تا 1.06، هشت RCT؛ n = 583؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت پائین).

بافت اصلی در برابر مش قابل جذب

آگاهی از پرولاپس: مشخص نیست که نتایج نشان دهنده هرگونه تفاوت بین گروه‌ها هستند یا خیر (RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.70 تا 1.31؛ یک RCT؛ n = 54؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

تکرار جراحی برای پرولاپس: مشخص نیست که نتایج بیانگر هرگونه تفاوت بین گروه‌ها هستند یا خیر (RR: 2.13؛ 95% CI؛ 0.42 تا 10.82؛ یک RCT؛ n = 66؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

عود پرولاپس کمپارتمنت قدامی: این موضوع پس از ترمیم بافت اصلی، محتمل‌تر بود (RR: 1.50؛ 95% CI؛ 1.09 تا 2.06؛ سه RCT؛ n = 268؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت متوسط) که حاکی از این است که اگر 27% از زنان دچار عود پرولاپس بعد از ترمیم با مش شوند، 29% تا 55% بعد از ترمیم بافت اصلی دچار عود خواهند شد.

SUI: مشخص نیست که نتایج نشان دهنده هرگونه تفاوت بین گروه‌ها هستند یا خیر (RR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.50 تا 1.05؛ یک RCT؛ n = 49؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

دیسپارونی (dyspareunia): داده‌ای گزارش نشده بود.