هفت مطالعه (495 بیمار) در این مرور گنجانده شدند. چهار مطالعه دارای خطر پائین سوگیری رتبه‌بندی شدند. سه مطالعه به علت طراحی برچسب-باز (open label) یا یک‌سو-کور بودن (single-blind) دارای خطر بالای سوگیری بودند. هفت مطالعه از لحاظ شرکت‌کنندگان، مداخله، و پیامدها تا حدی متفاوت بوده و انجام متاآنالیز مناسب نبود. آنالیزهای GRADE نشان دادند که کیفیت شواهد برای اکثر پیامدها به دلیل داده‌های پراکنده و کورسازی (blinding) ناکافی، بسیار پائین تا پائین بود. سه مطالعه کوچک که از متوتروکسات خوراکی با دوز پائین استفاده کردند، تفاوتی را با اهمیت آماری از نظر عدم دستیابی به القای بهبودی میان متوتروکسات و دارونما یا میان متوتروکسات و 6-مرکاپتوپورین نشان ندادند. در مطالعه‌ای که از دوز 15 میلی‌گرم/هفته متوتروکسات خوراکی استفاده شد، 33% (5/15) از بیماران تحت درمان با متوتروکسات در مقایسه با 11% (2/18) از بیماران گروه دارونما نتوانستند به مرحله بهبودی برسند (RR: 3.00؛ 95% CI؛ 0.68 تا 13.31). در مطالعه‌ای که از دوز 12.5 میلی‌گرم/هفته متوتروکسات خوراکی استفاده شد، 62% (16/26) از بیماران تحت درمان با متوتروکسات در مقایسه با 54% (14/26) از بیماران گروه دارونما نتوانستند به مرحله بهبودی دست یابند (RR: 1.14؛ 95% CI؛ 0.72 تا 1.82). این مطالعه همچنین دارای یک بازوی مقایسه‌کننده فعال بود، 62% (16/26) از بیماران گروه متوتروکسات در مقایسه با 59% (19/32) از بیماران گروه 6-مرکاپتوپورین نتوانستند به مرحله بهبودی برسند (RR: 1.04؛ 95% CI؛ 0.68 تا 1.57). در مطالعه انجام‌شده بر روی یک مقایسه‌کننده فعال که از دوز 15 میلی‌گرم/هفته متوتروکسات خوراکی استفاده شد، 20% (3/15) از بیماران گروه متوتروکسات در مقایسه با 6% از بیماران 6-مرکاپتوپورین نتوانستند به مرحله بهبودی برسند (RR: 3.20؛ 95% CI؛ 0.37 تا 27.49). این مطالعه همچنین شامل یک بازوی 5-ASA بود و نشان داد که احتمال ورود بیماران تحت درمان با متوتروکسات به مرحله بهبودی به‌طور قابل توجهی بیشتر از بیماران تحت درمان با 5-ASA بود. بیست درصد (3/15) از بیماران گروه متوتروکسات در مقایسه با 86% (6/7) از بیماران گروه 5-ASA نتوانستند به مرحله بهبودی دست یابند (RR: 0.23؛ 95% CI؛ 0.08 تا 0.67). یک مطالعه کوچک که از دوز بالاتر متوتروکسات داخل وریدی یا خوراکی استفاده کرد (25 میلی‌گرم/هفته)، تفاوتی را با اهمیت آماری میان متوتروکسات و آزاتیوپرین نشان نداد. چهل‌ و چهار درصد (12/27) از بیماران گروه متوتروکسات در مقایسه با 37% از بیماران آزاتیوپرین نتوانستند به مرحله بهبودی برسند (RR: 1.20؛ 95% CI؛ 0.63 تا 2.29). دو مطالعه تفاوتی را با اهمیت آماری در عدم دستیابی به بهبودی میان ترکیب اینفلیکسیماب (infliximab) و متوتروکسات و تک درمانی (monotherapy) اینفلیکسیماب پیدا نکردند. یک مطالعه کوچک از متوتروکسات داخل وریدی (20 میلی‌گرم/هفته) به مدت 5 هفته استفاده کرد و سپس آن را به متوتروکسات خوراکی تغییر داد (20 میلی‌گرم/هفته). چهل‌ و پنج درصد (5/11) از بیماران در گروه ترکیبی در مقایسه با 62% از بیماران گروه اینفلیکسیماب نتوانستند به مرحله بهبودی برسند (RR: 0.73؛ 95% CI؛ 0.31 تا 1.69). مطالعه دیگری که درمان ترکیبی را ارزیابی کرد، از متوتروکسات زیر جلدی (حداکثر دوز 25 میلی‌گرم/هفته) استفاده کرد. بیست‌ و چهار درصد (15/63) از بیماران گروه ترکیبی در مقایسه با 22% (14/63) از بیماران گروه اینفلیکسیماب نتوانستند به مرحله بهبودی برسند (RR: 1.07؛ 95% CI؛ 0.57 تا 2.03). یک مطالعه بزرگ کنترل‌شده با دارونما که از دوز بالای متوتروکسات عضلانی استفاده کرد، مزیتی را با اهمیت آماری نسبت به دارونما نشان داد. شصت‌ و یک درصد از بیماران گروه متوتروکسات در مقایسه با 81% از بیماران گروه دارونما نتوانستند به مرحله بهبودی برسند (RR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.61 تا 0.93؛ تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (numbers needed to treat; NNT): 5). در این مطالعه، موارد خروج از مطالعه به دلیل عوارض جانبی در بیماران گروه متوتروکسات به میزان قابل توجهی شایع‌تر از دارونما بود. هفده درصد از بیماران گروه متوتروکسات در مقایسه با 2% از بیماران گروه دارونما به علت بروز عوارض جانبی، درمان خود را قطع کردند (RR: 8.00؛ 95% CI؛ 1.09 تا 58.51). در یک مطالعه کوچک، بروز عوارض جانبی در بیماران گروه متوتروکسات (63%؛ 17/27) به‌طور قابل توجهی شایع‌تر از بیماران گروه آزاتیوپرین (26%؛ 7/27) بود (RR: 2.42؛ 95% CI؛ 1.21 تا 4.89). در هیچ یک از دیگر مطالعات دارای مقایسه‌کننده فعال یا کنترل‌شده با دارونما، تفاوتی با اهمیت آماری در عوارض جانبی، خروج از مطالعه به دلیل عوارض جانبی یا عوارض جانبی جدی گزارش نشد. عوارض جانبی شایع شامل تهوع و استفراغ، درد شکم، اسهال، بثورات پوستی و سردرد بودند.