سوال مطالعه مروری: ما به دنبال ارزیابی این موضوع بودیم که تمرین راه رفتن روی تردمیل در شرایطی که در آن بدن توسط یک مهار کننده پشتیبانی می‌شود، به عنوان تنها شکل آموزش در برابر ترکیب با سایر انواع آموزش، می‌تواند راه رفتن را در مقایسه با سایر روش‌های آموزشی راه رفتن یا عدم درمان بهبود ببخشد یا خیر. این یک نسخه به‌روز از مرور کاکرین است که نخستین بار در سال 2003 منتشر و در سال‌های 2005 و 2014 به‌روز شد.
پیشینه: حدود 60% از افرادی که استروک داشتند دارای مشکلاتی در رابطه با راه رفتن هستند، و بهبودی راه رفتن یکی از اهداف اصلی توانبخشی است. آموزش تردمیل، با یا بدون حمایت وزن بدن، از تجهیزات تخصصی برای کمک به تمرین راه رفتن استفاده می‌کند.
ویژگی‌های مطالعه: ما تا مارچ 2017؛ 56 کارآزمایی مرتبط را شناسایی کردیم، که شامل 3105 شرکت‌کننده بود. بیست‌وشش مطالعه (1410 شرکت‌کننده) آموزش تردمیل را با حمایت وزن بدن با درمان فیزیوتراپی دیگر مقایسه کردند؛ 20 مطالعه (889 شرکت‌کننده) آموزش تردمیل را بدون حمایت وزن بدن با سایر درمان‌های فیزیوتراپی، عدم درمان، یا درمان ساختگی مقایسه کردند؛ دو مطالعه (100 شرکت‌کننده) آموزش تردمیل را با حمایت وزن بدن با آموزش تردمیل بدون حمایت وزن بدن مقایسه کردند؛ و چهار مطالعه (147 شرکت‌کننده) مشخص نیست که از وزن بدن حمایت کردند یا خیر. میانگین سن شرکت‌کنندگان 60 سال بود، و مطالعات هم در شرایط بستری و هم در شرایط سرپایی انجام شدند.
نتایج کلیدی: نتایج این مرور تا حدی نامشخص بود. افرادی که پس از استروک آموزش تردمیل را با یا بدون حمایت وزن بدن دریافت می‌کنند، کمتر احتمال دارد که توانایی آنها در راه رفتن به صورت مستقل بهبود یابد. کیفیت این شواهد پائین بود. با این حال، آموزش تردمیل با یا بدون حمایت وزن بدن می‌تواند سرعت راه رفتن و ظرفیت راه رفتن را در مقایسه با افرادی که آموزش تردمیل را دریافت نمی‌کنند، بهبود ببخشد. کیفیت این شواهد متوسط بود. به طور خاص‌تر، به نظر می‌رسد افرادی که پس از استروک قادر به راه رفتن در زمان شروع درمان هستند از این نوع مداخله مزیت بیشتری ببرند؛ اما افرادی که قادر به راه رفتن مستقل در زمان شروع درمان نیستند، مزیتی نمی‌برند. این مرور نشان داد پیشرفت در سرعت راه رفتن و استقامت در افرادی که می‌توانند راه بروند، هیچ تاثیر مثبتی ندارد. عوارض ناخواسته مانند افتادن و خروج از مطالعه در افراد دریافت کننده آموزش تردمیل چندان شایع نبوده است.
تجزیه‌و‌تحلیل‌های بیشتر نشان داد که تمرین تردمیل در سه ماه اول پس از استروک فقط بهبودی نسبتا کمی را در سرعت راه رفتن و استقامت ایجاد می‌کند. برای افرادی که در مرحله بعد درمان شدند (بیشتر از شش ماه پس از استروک) این تاثیرات کوچک‌تر بود. آموزش مکرر تردمیل (به عنوان مثال، پنج بار در هفته) به نظر می‌رسد تاثیرات بزرگ‌تری را بر سرعت پیاده‌روی و استقامت ایجاد می‌کند، با این حال، این موضوع قطعیت نداشت. دوره‌های کوتاه-مدت آموزش تردمیل (مدت چهار هفته) بهبود قابل ملاحظه‌ای را در سرعت پیاده‌روی ایجاد کرد اما از لحاظ بالینی به اندازه کافی مهم نبود.
تاثیر سن شرکت‌کنندگان یا نوع استروک در این مرور مورد بررسی قرار نگرفت.
در عمل، به نظر می‌رسد افرادی که پس از استروک می‌توانند راه بروند، اما نه کسانی که نمی‌توانند راه بروند، ممکن است از آموزش تردمیل (با یا بدون حمایت وزن بدن) برای بهبود توانایی‌های راه رفتن خود سود ببرند. پژوهش بیشتر باید به طور خاص تاثیرات تعداد دفعات، مدت‌ها یا شدت‌های مختلف (از نظر افزایش سرعت و گرایش) آموزش تردمیل، و هم‌چنین استفاده از دستگیره مخصوص را بررسی کند. کارآزمایی‌های آینده باید افرادی را وارد کنند که قبلا می‌توانستند راه بروند، اما افرادی را که قادر به راه رفتن بدون کمک نیستند، وارد نمی‌کنند. پژوهش‌های آینده باید گروه‌های سنی، جنسیت، و نوع استروک را تجزیه‌وتحلیل کنند تا ببیند که چه کسانی مزیت بیشتری از این درمان می‌برند.
کیفیت شواهد
کیفیت شواهد برای آموزش تردمیل برای راه رفتن پس از استروک، پائین تا متوسط بود. در پایان، درمان برای سرعت راه رفتن و استقامت در راه رفتن متوسط و برای بهبود توانایی راه رفتن به طور جداگانه، پائین بود.
به طور کلی، افراد پس از استروک که آموزش تردمیل را، با یا بدون حمایت وزن بدن، دریافت کردند، در مقایسه با افرادی که پس از استروک آموزش تردمیل را دریافت نکردند، کمتر احتمال دارد که توانایی آنها برای راه رفتن به طور جداگانه بهبود یابد؛ اما سرعت راه رفتن و استقامت در راه رفتن ممکن است در کوتاه-مدت کمی بهبود یابد. به ویژه، افراد مبتلا به استروک که می‌توانند راه بروند (اما نه افرادی که در راه رفتن در مرحله شروع درمان وابسته هستند) با توجه به سرعت راه رفتن و استقامت در راه رفتن به نظر می‌رسد از این نوع مداخله مزیت بیشتری ببرند. با این حال، این مرور مشخص نکرده که پیشرفت در سرعت راه رفتن و استقامت ممکن است تاثیرات مفیدی داشته باشد. پژوهش بیشتر باید به طور خاص تاثیرات تعداد دفعات، زمان‌ها، یا شدت‌های مختلف (از نظر افزایش سرعت و گرایش) آموزش تردمیل، هم‌چنین استفاده از دستگیره مخصوص (handrails)، را در شرکت‌کنندگانی که توانایی حرکت دارند، اما نه در افراد رونده وابسته، بررسی کنند.
آموزش تردمیل، با یا بدون حمایت وزن بدن با استفاده از یک مهار کننده، در توانبخشی مورد استفاده قرار می‌گیرد و ممکن است به بهبود راه رفتن پس از استروک کمک کند. این یک نسخه به‌روز از مرور کاکرین است که نخستین بار در سال 2003 منتشر و در سال‌های 2005 و 2014 به‌روز شد.
تعیین اینکه تمرینات تردمیل و حمایت وزن بدن، به صورت جداگانه یا ترکیبی، توانایی راه رفتن، کیفیت زندگی، فعالیت‌های روزمره زندگی، وابستگی یا مرگ‌ومیر، و نهادینه‌سازی یا مرگ‌ومیر، را در مقایسه با سایر مداخلات فیزیوتراپی تمرین راه رفتن پس از استروک بهبود می‌بخشد یا خیر. هدف ثانویه، تعیین ایمنی و مقبولیت این روش از آموزش راه رفتن بود.
ما پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه استروک در کاکرین (آخرین جست‌وجو در 14 فوریه 2017)، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) و بانک اطلاعاتی مرور اثرات (DARE) (کتابخانه کاکرین 2017؛ شماره 2)؛ MEDLINE (از 1966 تا 14 فوریه 2017)؛ Embase (از 1980 تا 14 فوریه 2017)؛ CINAHL (از 1982 تا 14 فوریه 2017)؛ AMED (از 1985 تا 14 فوریه 2017) و SPORTDiscus (از 1949 تا 14 فوریه 2017) را جست‌وجو کردیم. هم‌چنین خلاصه مقالات کنفرانس‌های مرتبط و کارآزمایی‌های در حال انجام و پایگاه ثبت پژوهش‌ها را به صورت دستی جست‌وجو کردیم، فهرست منابع را غربالگری کردیم، و برای شناسایی کارآزمایی‌های بیشتر با نویسندگان کارآزمایی‌ها تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه-تصادفی‌سازی و کنترل شده و متقاطع مربوط به آموزش تردمیل و حمایت وزن بدن، به صورت جداگانه یا ترکیبی، برای درمان راه رفتن پس از استروک.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را انتخاب و داده‌ها را استخراج کردند، خطر سوگیری (bias) و کیفیت روش‌شناسی را ارزیابی کردند. پیامدهای اولیه بررسی شده عبارت بودند از سرعت راه رفتن، استقامت، و وابستگی.
در این مرور به‌روز شده، 56 کارآزمایی را با 3105 شرکت‌کننده وارد کردیم. میانگین سن شرکت‌کنندگان 60 سال بود، و مطالعات هم در شرایط بستری و هم در شرایط سرپایی انجام شدند. تمام شرکت‌کنندگان حداقل دچار مشکلات کمی در راه رفتن بودند و بسیاری از آنها نمی‌توانستند بدون کمک راه بروند. در مجموع، استفاده از آموزش تردمیل شانس راه رفتن مستقل را در مقایسه با سایر مداخلات فیزیوتراپی افزایش نداد (تفاوت خطر (RD): 0.00-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.02- تا 0.02؛ 18 کارآزمایی؛ 1210 شرکت‌کننده؛ 0.94 = P؛ I² = 0%؛ شواهد با کیفیت پائین). در مجموع، استفاده از آموزش تردمیل در توانبخشی راه رفتن برای افراد بعد از استروک سرعت راه رفتن و استقامت در راه رفتن را به میزان قابل توجهی افزایش داد. تفاوت میانگین (MD) تجمعی (مدل اثرات-تصادفی) برای سرعت راه رفتن 0.06 متر/ثانیه بود (95% CI؛ 0.03 تا 0.09؛ 47 کارآزمایی؛ 2323 شرکت‌کننده؛ 0.0001 > P؛ I² = 44%؛ شواهد با کیفیت متوسط)؛ و MD تجمعی برای استقامت در راه رفتن 14.19 متر بود (95% CI؛ 2.92 تا 25.46؛ 28 کارآزمایی؛ 1680 شرکت‌کننده؛ 0.01 = P؛ I² = 27%؛ شواهد با کیفیت متوسط). در مجموع، استفاده از تمرینات تردمیل با حمایت وزن بدن در توانبخشی راه رفتن برای افراد بعد از استروک سرعت راه رفتن و استقامت در راه رفتن را در پایان پیگیری برنامه‌ریزی شده افزایش نداد. MD تجمعی (مدل اثرات-تصادفی) برای سرعت راه رفتن 0.03 متر/ثانیه بود (95% CI؛ 0.05- تا 0.10؛ 12 کارآزمایی؛ 954 شرکت‌کننده؛ 0.50 = P؛ I² = 55%؛ شواهد با کیفیت پائین) و MD تجمعی برای استقامت در راه رفتن 21.64 متر بود (95% CI؛ 4.70- تا 47.98؛ 10 کارآزمایی؛ 882 شرکت‌کننده؛ 0.11 = P؛ I² = 47%؛ شواهد با کیفیت پائین). در 38 مطالعه با مجموع 1571 شرکت‌کننده که به طور جداگانه در ابتدای مطالعه راه می‌رفتند، استفاده از آموزش تردمیل سرعت راه رفتن را به طور معنی‌داری افزایش داد. MD تجمعی (مدل اثرات-تصادفی) برای سرعت راه رفتن 0.08 متر/ثانیه بود (95% CI؛ 0.05 تا 0.12؛ 0.00001 > P؛ I2 = 49%). داده‌های کافی برای اظهارنظر در مورد تاثیرات بر کیفیت زندگی یا فعالیت‌های روزمره زندگی وجود نداشت. حوادث جانبی و ترک مطالعه در افراد دریافت کننده آموزش تردمیل شایع نبود و این موضوع به عنوان عوارض بالینی جدی قضاوت نشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.