شواهد نشان می‌دهد که شیمی‌درمانی و رادیوتراپی با هم بقای کلی را بهبود می‌بخشد، خواه از سیس‌پلاتین استفاده شود یا خیر. به نظر می‌رسد که این تاثیر در کارآزمایی‌هایی شامل نسبت بالایی از بیماران مبتلا به مرحله اولیه بیماری، بیشتر باشد. ترکیب شیمی‌درمانی/رادیوتراپی عود تومور را نیز به تاخیر انداخت و خطر رشد مجدد آن را در نزدیکی محل اصلی سرطان، همچنین در دیگر قسمت‌های بدن، کاهش داد. افزایشی در عوارض جانبی دیده شد، که عمدتا خون و روده را تحت تاثیر قرار داد، اما این عوارض عموما دوره کوتاهی داشتند. عوارض جانبی به‌طور ضعیفی گزارش شدند.
به نظر می‌رسد کمورادیوتراپی همزمان بقای کلی و بقای بدون پیشرفت را در سرطان پیشرفته موضعی دهانه رحم بهبود می‌بخشد. همچنین به نظر می‌رسد که عود موضعی و دوردست را کاهش داده و نشان می‌دهد که شیمی‌درمانی همزمان ممکن است باعث ایجاد حساسیت به تابش اشعه و تاثیرات سیتوتوکسیک سیستمیک شود. مقداری سمیت حاد افزایش یافته است، اما عوارض جانبی طولانی مدت هنوز مشخص نیست.
موسسه ملی سرطان (ایالات متحده آمریکا) در فوریه 1999 بیان کرد که شیمی‌درمانی و رادیوتراپی همزمان باید برای همه بیماران مبتلا به سرطان دهانه رحم، بر اساس شواهد به دست آمده از پنج کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (RCTs)، در نظر گرفته شود.
مرور همه RCTهای شناخته‌شده که شیمی‌درمانی و رادیوتراپی همزمان را با رادیوتراپی در مدیریت بالینی سرطان دهانه رحم پیشرفته موضعی مقایسه کردند.
بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی، پایگاه ثبت کارآزمایی‌ها و فهرست منابع گزارش‌های منتشرشده کارآزمایی را جست‌وجو کرده و مقالات مروری نیز جست‌وجو شدند.
این مرور شامل RCTهای انجام‌شده در زمینه سرطان دهانه رحم است که کمورادیوتراپی (chemoradiation) همزمان را با رادیوتراپی در بازوی آزمایشی مقایسه کردند. کارآزمایی‌هایی که امکان شیمی‌درمانی کمکی یا هیدروکسی‌اوره را فراهم کردند، گنجانده شدند. کارآزمایی‌های استفاده‌کننده از حساس‌کننده‌های رادیویی یا محافظ‌های رادیویی در بازوی آزمایشی حذف شدند.
دو نویسنده کارآزمایی‌ها را برای گنجاندن بررسی کرده و داده‌ها را استخراج کردند. برای متاآنالیز پیامدهای زمان-تا-رویداد (time-to-event) (بقا (survival)، بقای بدون پیشرفت)، نسبت خطر (HR) از گزارش‌های کارآزمایی، در صورت امکان، استخراج یا برآورد شد. فقط نرخ کلی عود موضعی و دوردست در بسیاری از گزارش‌ها ارائه شد، بنابراین فقط نسبت‌های شانس (OR) نرخ‌های عود قابل محاسبه بودند، که زمان لازم تا عود یا حذف را در نظر نمی‌گیرد. کارآزمایی‌های کمی سمیّت حاد را به اندازه کافی گزارش کردند، اما در صورت امکان، ORها برای انواع اصلی و شدت سمیّت حاد محاسبه شدند. HRها و ORها برای کارآزمایی‌های فردی در تمام کارآزمایی‌ها، با استفاده از مدل اثر ثابت، ترکیب شدند. سمیّت دیررس به ندرت با جزئیات کافی شرح داده شد، بنابراین فقط به صورت کیفی قابل بررسی بود.
مرور اولیه بر اساس نوزده کارآزمایی (17 مورد منتشرشده و دو مورد منتشرنشده) شامل 4580 بیمار بود. این به‌روزرسانی شامل بیست و چهار کارآزمایی (21 کارآزمایی منتشرشده، 3 مورد منتشرنشده) و 4921 بیمار است، اگرچه به دلیل حذف بیماران و گزارش‌های متفاوت، 61% تا 75% آنها برای آنالیزها در دسترس بود. این مرور قویا نشان می‌دهد که کمورادیوتراپی، بقای کلی (overall survival; OS) و بقای بدون پیشرفت را بهبود می‌بخشد، خواه از پلاتینوم با مزایای مطلق به ترتیب 10% و 13% استفاده شده باشد یا خیر. با این حال، ناهمگونی آماری برای این پیامدها وجود داشت. شواهدی وجود داشت که این تاثیر در کارآزمایی‌هایی شامل نسبت بالایی از بیماران مرحله I و II، بیشتر بود. کمورادیوتراپی برای عود موضعی مزیت قابل توجهی نیز داشت و سودمندی احتمالی خود را برای عود دوردست نشان داد. سمیّت حاد خونی و گوارشی در گروه کمورادیوتراپی همزمان به‌طور قابل توجهی بیشتر دیده شد. تاثیرات دیرهنگام درمان به خوبی گزارش نشدند و بنابراین تاثیر کمورادیوتراپی بر این تاثیرات نمی‌توانند به اندازه کافی تعیین شوند. مرگ‌ومیرهای مرتبط با درمان به ندرت رخ دادند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.