بی‌اختیاری ادرار (urinary incontinence) عبارت است از نشت ادرار هنگام سرفه یا ورزش (بی‌اختیاری استرسی ادرار (stress urinary incontinence)) یا پس از یک فوریت شدید غیرقابل کنترل برای ادرار کردن (بی‌اختیاری فوریتی ادرار (urgency urinary incontinence)). در زنانی که یائسگی را پشت سر گذاشته‌اند، سطوح پائین استروژن ممکن است به بی‌اختیاری ادرار کمک کند. این مرور، 34 کارآزمایی را پیدا کرد که شامل بیش از 19,000 زن بودند و بیش از 9000 نفر از آنها استروژن دریافت کردند. این مرور نشان داد تعداد بسیار بیشتری از زنانی که استروژن موضعی (واژینال) را در مقایسه با دارونما برای بی‌اختیاری ادرار دریافت کردند، گزارش کردند که نشانه‌های آنها بهبود یافت. هیچ شواهدی وجود نداشت مبنی بر اینکه مزایای استروژن موضعی پس از قطع درمان ادامه دارد یا خیر، اما این بعید به نظر می‌رسد زیرا زنان به‌طور طبیعی سطوح استروژن پائینی دارند. از سوی دیگر، کارآزمایی‌هایی که مصرف سیستمیک (خوراکی) را بررسی کردند، نشان دادند که زنان بدتر شدن نشانه‌های ادراری خود را گزارش کردند. شواهد عمدتا از دو کارآزمایی بسیار بزرگ شامل 17,642 زن مبتلا به بی‌اختیاری به دست آمدند. این کارآزمایی‌ها، دیگر تاثیرات درمان جایگزینی هورمون و همچنین بی‌اختیاری ادرار را، مانند پیشگیری از حملات قلبی در زنان مبتلا به بیماری عروق کرونر قلب، شکستگی استخوان، سرطان پستان و کولورکتال، بررسی کردند. علاوه‌بر این، در یک کارآزمایی بزرگ، زنانی که در ابتدا بی‌اختیاری نداشتند، بیشتر در معرض ابتلا به بی‌اختیاری بودند. استفاده طولانی‌مدت از استروژن سیستمیک ممکن است خطراتی مانند بیماری قلبی، سکته مغزی و سرطان پستان و رحم داشته باشد.
بی‌اختیاری ادرار ممکن است با استفاده از درمان موضعی استروژن بهبود یابد. بااین‌حال، شواهد کمی از کارآزمایی‌ها در مورد دوره پس از پایان درمان با استروژن وجود داشت، و هیچ اطلاعاتی در مورد تاثیرات طولانی‌مدت این درمان ارائه نشد. برعکس، درمان سیستمیک جایگزینی هورمون با استفاده از استروژن کونژوگه اسب ممکن است وضعیت بی‌اختیاری را بدتر کند. داده‌های کمی برای پرداختن به دیگر جنبه‌های استروژن‌درمانی، مانند نوع و دوز استروژن وجود داشتند، و هیچ شواهد مستقیمی برای مقایسه راه‌های مصرف دارو به‌دست نیامد. خطر ابتلا به سرطان آندومتر و پستان پس از استفاده طولانی‌مدت از استروژن سیستمیک نشان می‌دهد که درمان باید برای دوره‌های محدودی باشد، به‌خصوص در زنانی که رحم سالمی دارند.
کمبود استروژن ممکن است یک عامل اتیولوژیک در ایجاد بی‌اختیاری ادرار در زنان باشد. این مطالعه، به‌روزرسانی یک مرور کاکرین است که ابتدا در سال 2003 منتشر شده و متعاقبا در سال 2009 به‌روز شد.
ارزیابی تاثیرات استروژن‌های موضعی و سیستمیک که برای درمان بی‌اختیاری ادرار استفاده می‌شوند.
ما پایگاه ثبت تخصصی کارآزمایی‌های گروه بی‌اختیاری در کاکرین (جست‌وجو در 21 جون 2012) را جست‌وجو کردیم که شامل جست‌وجوها در MEDLINE، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) و جست‌وجوی دستی در مجلات و مقالات کنفرانس‌ها و فهرست منابع مقالات مرتبط است.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی یا شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده که شامل استفاده از استروژن‌ها در حداقل یک بازو در زنان با تشخیص بی‌اختیاری ادراری استرسی، فوریتی یا مختلط براساس نشانه یا اورودینامیک یا دیگر نشانه‌های ادراری پس از یائسگی بودند.
کارآزمایی‌ها از نظر خطر سوگیری (bias) و مناسب بودن برای ورود توسط نویسندگان مرور ارزیابی شدند. داده‌ها توسط حداقل دو نویسنده استخراج و بررسی متقابل شدند. آنالیزهای زیرگروه با گروه‌بندی شرکتکنندگان که تحت تجویز موضعی یا سیستمیک استروژن بودند، انجام شدند. در صورت لزوم، متاآنالیز انجام شد.
سی و چهار کارآزمایی شناسایی شدند که شامل تقریبا 19,676 زن مبتلا به بی‌اختیاری ادرار بودند که 9599 نفر از آنها تحت درمان با استروژن قرار گرفتند (1464 نفر در کارآزمایی‌های مربوط به تجویز موضعی استروژن واژینال). حجم نمونه‌های مطالعات از 16 تا 16,117 زن متغیر بودند. کارآزمایی‌ها از ترکیب‌های مختلفی از نوع استروژن، دوز، طول دوره درمان و طول دوره پیگیری استفاده کردند. داده‌های پیامد به‌طور منسجم گزارش نشدند و فقط برای تعداد کمی از پیامدها در دسترس بودند.
ترکیب نتایج شش کارآزمایی از تجویز سیستمیک (استروژن‌های سیستمیک خوراکی) منجر به بدتر شدن بی‌اختیاری نسبت به دارونما (placebo) شد (خطر نسبی (RR): 1.32؛ 95% CI؛ 1.17 تا 1.48). این نتیجه توسط زیرگروهی از زنان کارآزمایی هندریکس (Hendrix)، که تعداد زیادی شرکت‌کننده و یک سال پیگیری طولانی‌تری داشت، به شدت تحت تاثیر قرار گرفت. همه زنان هیسترکتومی کرده و درمان مورد استفاده، استروژن کونژوگه اسب (conjugated equine oestrogen) بود. نتیجه برای زنان دارای رحم سالم که در آنها استروژن و پروژستوژن ترکیب شدند، بدتر شدن بی‌اختیاری را نشان داد که اهمیت آماری داشت (RR: 1.11؛ 95% CI؛ 1.04 تا 1.18).
شواهدی وجود داشت که استروژن‌های موضعی (به‌عنوان مثال کرم‌های واژینال یا پساری‌ها (pessaries)) ممکن است بی‌اختیاری ادرار را بهبود بخشند (RR: 0.74؛ 95% CI؛ 0.64 تا 0.86). به‌طور کلی، میان زنان تحت درمان با استروژن موضعی، حدود یک تا دو مورد کمتر از ادرار کردن در 24 ساعت وجود داشت، و تعداد دفعات و فوریت کمتری رخ داد. هیچ موردی از عوارض جانبی جدی گزارش نشدند اگرچه برخی از زنان دچار لکه‌بینی واژینال، حساسیت پستان یا تهوع شدند.
در یک مطالعه بزرگ، زنانی که دچار بی‌اختیاری نبودند و جایگزین سیستمیک استروژن را، با یا بدون پروژستوژن، به دلایلی غیر از بی‌اختیاری ادراری دریافت کردند، احتمال بیشتری داشت که ایجاد بی‌اختیاری ادراری جدید را گزارش کنند.
یک کارآزمایی کوچک نشان داد که زنان پس از انجام ورزش‌های تقویت عضلات کف لگن (pelvic floor muscle training; PFMT) نسبت به درمان موضعی استروژن (RR: 2.30؛ 95% CI؛ 1.50 تا 3.52) احتمال بیشتری برای بهبود بی‌اختیاری داشتند.
داده‌ها برای پاسخ‌گویی به سوالات مربوط به استروژن در مقایسه با یا در ترکیب با دیگر درمان‌ها، انواع مختلف استروژن یا روش‌های مختلف استفاده از آنها، بسیار کم بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.