هفت مطالعه با مجموع 302 بیمار مبتلا به کولیت اولسراتیو وارد مرور شدند. خطر سوگیری در سه مورد از مطالعات به دلیل فقدان کورسازی بالا بود. مشخص شد که آزاتیوپورین در نگهداشت دوره بهبودی به طور قابل ملاحظه‌ای بهتر از دارونما است. چهل‌وچهار درصد (51/115) از بیماران مصرف کننده آزاتیوپورین نتوانستند دوره بهبودی را نگه دارند که این میزان در بیماران مصرف کننده دارونما 65% (76/117) بود (4 مطالعه، 232 بیمار، RR: 0.68؛ 95% CI؛ 0.54 تا 0.86). تجزیه‌و‌تحلیل GRADE کیفیت کلی شواهد مربوط به این پیامد را پائین دانست، که علت آن وجود خطر سوگیری و عدم-دقت (داده‌های پراکنده) بود. دو کارآزمایی که مرکاپتوپورین-6 را با مزالازین (mesalazine)، یا آزاتیوپورین را با سولفاسالازین (sulfasalazine) مقایسه کرده بودند، ناهماهنگی قابل توجهی را نشان دادند و بنابراین داده‌های آنها تجمیع نشد. پنجاه درصد (7/14) از بیماران مصرف کننده مرکاپتوپورین-6 موفق نشدند دوره بهبودی را نگه دارند که این میزان در بیماران مصرف کننده مزالازین 100% (8/8) بود (1 مطالعه، 22 بیمار، RR: 0.53؛ 95% CI؛ 0.31 تا 0.90). پنجاه‌وهشت درصد (7/12) از بیمارانی که آزاتیوپورین مصرف کرده بودند، در مقایسه با 38% (5/13) از مصرف کنندگان سولفاسالازین در نگهداری بهبودی شکست خوردند (1 مطالعه، 25 بیمار، RR: 1.52؛ 95% CI؛ 0.66 تا 3.50). یک مطالعه کوچک نشان داد که مرکاپتوپورین-6 در نگهداری بهبودی بهتر از متوتروکسات (methotrexate) عمل می‌کند. در این مطالعه 50% (7/14) از بیمارانی که از مرکاپتوپورین-6 استفاده کرده بودند و 92% (11/12) از بیمارانی که از متوتروکسات استفاده کرده بودند موفق به نگهداشت دوره بهبودی نشدند (1 مطالعه، 26 بیمار، RR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.31 تا 0.95). یک مطالعه بسیار کوچک آزاتیوپورین را با سیکلوسپورین (cyclosporin) مقایسه کرده و به این نتیجه رسیده بود که تفاوت قابل ملاحظه‌ای در شکست در نگهداری بهبودی بین مصرف کنندگان آزاتیوپورین (50%؛ 4/8) یا سیکلوسپورین (62.5%؛ 5/8) وجود نداشت (1 مطالعه، 16 بیمار، RR: 0.80؛ 95% CI؛ 0.33 تا 1.92). وقتی به منظور ارزیابی عوارض جانبی مطالعات کنترل شده با دارونما با مطالعات مقایسه کننده آمینوسالیسیلات (aminosalicylate) تجمیع شدند، تفاوتی در بروز عوارض جانبی بین آزاتیوپورین و گروه کنترل وجود نداشت که دارای اهمیت آماری باشد. نه درصد (11/127) از دریافت کنندگان آزاتیوپورین حداقل یک عارضه جانبی را تجربه کردند، که این میزان در بیمارانی که دارونما دریافت کرده بودند 2% (3/130) بود (5 مطالعه، 257 بیمار، RR: 2.82؛ 95% CI؛ 0.99 تا 8.01). احتمال قطع درمان به دلیل عوارض جانبی در بیمارانی که آزاتیوپورین دریافت کرده بودند به طور قابل ملاحظه‌ای بیشتر بود. هشت درصد (8/101) از بیمارانی که آزاتیوپورین مصرف کرده بودند از ادامه مصرف دارو اجتناب کردند که این میزان در گروه کنترل 0% (0/98) بود (5 مطالعه، 199 بیمار، RR: 5.43؛ 95% CI؛ 1.02 تا 28.75). عوارض جانبی مربوط به داروی مورد مطالعه شامل پانکراتیت حاد (3 مورد، به علاوه 1 مورد مربوط به سیکلوسپورین) و سرکوب شدید مغز استخوان (5 مورد) بودند. مرگ‌ومیرها، ابتلا به عفونت‌های فرصت‌طلب یا نئوپلازی گزارش نشده بودند.