این مرور شامل 38 RCT (33 متقاطع) با میانگین مدت 7.4 هفته و 982 شرکت‌کننده بود؛ با این حال تمام کارآزمایی‌ها همه پیامدهای مورد نظر را گزارش نکردند. نه مورد از کارآزمایی‌های شناخته شده، بیماران مبتلا به پدیده رینود اولیه (365 = N) را مطالعه کردند، پنج مورد، بیماران مبتلا به پدیده رینود ثانویه (63 = N) و مابقی، ترکیبی را از بیماران مبتلا به پدیده رینود اولیه و ثانویه (554 = N) آزمودند. بیش‌ترین تعداد مواجهه با انواع خطر سوگیری مربوط می‌شد به داده‌های ناقص مرتبط با پیامد و گزارش‌دهی ضعیف روش‌های تصادفی‌سازی و تخصیص.

زمانی که محققان هر دو پدیده رینود اولیه و ثانویه را در نظر گرفتند، شواهدی با کیفیت متوسط (به دلیل تناقض در یافته‌ها، کاهش یافت) به دست آمده از 23 کارآزمایی با 528 شرکت‌کننده نشان داد که مسدودکننده‌های کانال کلسیم (CCBها) در کاهش تعداد حملات، برتر از دارونما بودند. CCB‌ها، میانگین تعداد حملات را در هفته در مقایسه با 13.7 حمله در هر هفته با دارونما، به شش بار کاهش دادند (تفاوت میانگین وزن‌دهی شده (WMD): 6.13-؛ 95% CI؛ 6.60 - تا 5.67-؛ I² = 98%). زمانی که نویسندگان مرور، مطالعه Kahan 1985C را کنار گذاشتند، یک کارآزمایی، کاهش بسیار زیادی را در تعداد حملات نشان داد، داده‌ها حاکی از آن بودند که CCBها تعداد حملات را به 2.93 بار در هفته کاهش دادند (95% CI؛ 3.44 - تا 2.43-؛ I² = 77%).

شواهدی با کیفیت پائین (به دلیل عدم دقت و تناقض، کاهش یافت) به دست آمده از شش کارآزمایی با 69 شرکت‌کننده نشان داد که تفاوت آماری معنی‌دار یا تفاوت بالینی معنی‌داری از لحاظ میانگین مدت حملات بین CCB‌ها و دارونما وجود نداشت (WMD؛ 1.67- دقیقه؛ 95% CI؛ 3.29- تا 0)؛ یعنی 9-% تفاوت (95% CI؛ 18-% تا 0%).

شواهدی با کیفیت متوسط (کاهش کیفیت به دلیل تناقض) مبتنی بر 16 کارآزمایی و 415 شرکت‌کننده بر اساس یک مقیاس آنالوگ بصری 10 سانتی‌متری (امتیازات پائین‌تر نشان‌دهنده شدت کمتر) نشان داد که CCB‌ها شدت حمله را به 0.62 سانتی‌متر کاهش دادند (95% CI؛ 0.72- تا 0.51-)؛ یعنی به ترتیب، معادل کاهش درصد مطلق و نسبی تا 6% (95% CI؛ 11-% تا 8-%) و 9% (95% CI؛ 11-% تا 8-%)، که ممکن است از لحاظ بالینی معنی‌دار نباشند.

بهبود درد رینود (شواهد با کیفیت پائین که به دلیل عدم دقت و تناقض کاهش یافتند) و عدم توانایی که با ارزیابی کلی بیمار (patient global assessment) اندازه‌گیری شد (شواهد با کیفیت متوسط؛ کاهش درجه به دلیل بی‌دقتی) CCB‌ها را ترجیح داد (درد: WMD؛ 1.47- سانتی‌متر؛ 95% CI؛ 2.21- تا 0.74-؛ ارزیابی کلی بیمار: WMD؛ 0.37- سانتی‌متر؛ 95% CI؛ 0.73- تا 0؛ زمانی که بر اساس مقیاس آنالوگ بصری 0 تا 10 سانتی‌متر ارزیابی شدند، امتیازات پائین‌تر نشان‌دهنده درد و ناتوانی کمتر است). با این ‌حال، این برآوردهای اثر احتمالا دارای توان آزمون کافی نبودند، چرا که بر اساس تعداد محدود شرکت‌کنندگان، به ترتیب 62 و 92 بودند. برای ارزیابی درد، درصد بهبود مطلق و نسبی به ترتیب 15% (95% CI؛ 22-% تا 7-%) و 47% (95% CI؛ 71-% تا 24-%) بودند. برای ارزیابی کلی بیمار، درصد بهبود مطلق و نسبی به ترتیب 4% (95% CI؛ 7-% تا 0%) و 9% (95% CI؛ 19-% تا 0%) بودند.

تجزیه‌وتحلیل زیرگروه بر اساس نوع رینود، نوع CCB و دوز CCB نشان می‌دهد که CCBهای دی‌هیدروپیریدین (dihydropyridine) در دوزهای بالاتر ممکن است برای رینود اولیه مؤثرتر از رینود ثانویه باشند و CCB‌ها احتمالا اثر بیشتری بر رینود اولیه نسبت به رینود ثانویه دارند. با این‌حال، تفاوت‌ها کوچک بودند و برای همه پیامدها یافت نشدند. CCBهای دی‌هیدروپیریدین مورد مطالعه قرار گرفتند، زیرا آن‌ها زیرگروهی از CCBهایی هستند که اثر انتخابی روی قلب ندارند و به‌طور مرسوم در درمان RP مورد استفاده قرار می‌گیرند، در حالی‌که سایر CCBها مانند وراپامیل (verapamil) به‌طور معمول استفاده نمی‌شوند و دیلتیازم (diltiazem) به‌عنوان زیرمجموعه خط اول برای CCB‌ها استفاده نمی‌شود. بیشتر داده‌های کارآزمایی مربوط به نیفدیپین (nifedipine) بود.

اثرات جانبی منجر به خروج از مطالعات به دلیل CI گسترده غیر-قطعی بودند (خطر نسبی (RR): 1.30؛ 95% CI؛ 0.51 تا 3.33) به دست آمده از دو مطالعه موازی با 63 شرکت‌کننده (شواهد با کیفیت پائین که به دلیل عدم دقت و نرخ فرسایش بالا کاهش یافت)؛ درصد تفاوت مطلق و نسبی در میزان خروج از مطالعه به ترتیب، 6% (95% CI؛ 14-% تا 26%) و 30% (95% CI؛ 49-% تا 233%). در کارآزمایی‌های متقاطع، هرچند متاآنالیز انجام نشد، خروج بیماران از مطالعه با CCB‌ها شایع‌تر از دارونما بود. شایع‌ترین اثرات جانبی عبارت بودند از سردرد، سرگیجه، حالت تهوع، تپش قلب، و ورم مچ پا. با این‌حال در همه کارآزمایی‌ها، هیچ عوارض جانبی جدی (مرگ یا بستری شدن) گزارش نشد.