ผู้วิจัยรวบรวมการศึกษาแบบ RCT ได้ 16 รายการและ quasi-RCT อีก 1 รายการโดยมีผู้เข้าร่วมทั้งหมด 1108 คนซึ่งส่วนใหญ่เป็นผู้ใหญ่ โดยรวมแล้วผู้เข้าร่วมมีอายุระหว่าง 7 ถึง 72 ปีและ 74% เป็นผู้ชาย การศึกษาส่วนใหญ่มุ่งเน้นไปที่การบาดเจ็บของเส้นเอ็น flexor ในโซน II

การศึกษา 17 รายการ มีความแตกต่างกันในส่วนของวิธีกายภาพบำบัด, ความเข้มข้น, ระยะเวลาในการรักษา และบริบทของการรักษา การศึกษาแต่ละฉบับได้ทำการทดสอบการเปรียบเทียบหนึ่งใน 14 แบบโดยมี 8 รายการที่เปรียบเทียบสูตรการบริหารที่แตกต่างกัน ส่วนการทดลองอื่นๆ จะศึกษาระยะเวลาของการกลับไปทำกิจกรรมได้ตามปกติหลังการผ่าตัด (1 การศึกษา); การใช้อุปกรณ์ภายนอกเพื่อช่วยในการเคลื่อนไหว เช่น exoskeleton (1 การศึกษา) หรืออุปกรณ์ที่ช่วยให้ขยับนิ้วแบบ passive อย่างต่อเนื่อง (1 การศึกษา); กายภาพบำบัดรูปแบบต่างๆ เช่น การรักษาด้วยเลเซอร์ (2 การศึกษา) หรือการใช้คลื่นอัลตราซาวนด์ (1 การศึกษา); และวิธีการจินตนาการให้ขยับนิ้วมือ (motor imagery treatment) (1 การศึกษา) แต่ไม่มีการศึกษาใดที่ทดสอบการใช้อุปกรณ์ดามที่ต่างชนิดกัน; สูตรการสวมใส่อุปกรณ์ดามที่แตกต่างกัน เช่น ระยะเวลา, เวลาเริ่มใส่ที่แตกต่างกัน; การดูแลแผลเป็นที่ต่างวิธีกัน; หรือเวลาเริ่มต้นการฝึกความแข็งแรงที่แตกต่างกัน

โดยทั่วไปการศึกษามีความเสี่ยงของการมีอคติสูงสำหรับโดเมนตั้งแต่หนึ่งโดเมนขึ้นไป เช่น การขาดการปกปิด, ข้อมูลผลลัพธ์ที่ไม่สมบูรณ์, และการเลือกนำเสนอข้อมูลในการรายงานผล การรวมข้อมูลทำได้เฉพาะหัวข้อการเกิดเส้นเอ็นฉีกขาดจาก 3 การศึกษา ผู้วิจัยจัดอันดับหลักฐานที่มีอยู่สำหรับผลลัพธ์ของการเปรียบเทียบทั้งหมดว่าเป็นหลักฐานที่มีความน่าเชื่อถือต่ำมาก ซึ่งหมายความว่ามีความมั่นใจน้อยมากในการประมาณประสิทธิผล

ผู้วิจัยนำเสนอสิ่งที่ค้นพบจากการเปรียบเทียบสูตรกายบริหารนิ้วมือสามแบบเนื่องจากเป็นสูตรที่มักใช้ในการดูแลทางคลินิกในปัจจุบัน

การเริ่มฝึกงอนิ้วแบบ active ตั้งแต่แรกร่วมกับวิธีการบริหารแบบ passive ที่ควบคุมได้ เทียบกับวิธีการบริหารแบบ passive ที่ควบคุมตั้งแต่แรก (modified Kleinert protocol) มีในการศึกษา 1 รายการ ที่มีผู้เข้าร่วม 53 คนที่ส่วนใหญ่ได้รับการผ่าตัดซ่อมแซมเส้นเอ็น flexor โซน II โดยมีหลักฐานที่มีความน่าเชื่อถือต่ำมากว่า ไม่มีความแตกต่างที่สำคัญทางคลินิกระหว่างทั้งสองกลุ่มในสมรรถภาพที่ผู้ป่วยรายงาน, หรือองศาการเคลื่อนไหวนิ้วแบบ active ในการติดตามผลที่ 6 หรือ 12 เดือน และมีหลักฐานที่มีความน่าเชื่อถือต่ำมากเกี่ยวกับความแตกต่างเล็กน้อยระหว่างกลุ่มเกี่ยวกับเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์: มีทั้งหมด 15 รายการ โดยมีการฉีกขาดของเส้นเอ็น 3 รายซึ่งได้รับการผ่าตัดซ้ำเพื่อซ่อมแซม

วิธีกายบริหารแบบ active เทียบกับการไม่ขยับเป็นเวลาสามสัปดาห์มีในการศึกษา 1 รายการ ที่มีผู้เข้าร่วม 84 คนซึ่งได้รับการผ่าตัดซ่อมแซมเส้นเอ็น flexor โซน II ทว่าการศึกษานี้ไม่ได้รายงานเกี่ยวกับ สมรรถภาพที่ผู้ป่วยรายงาน, หรือองศาการเคลื่อนไหวในช่วง 3-6 เดือน หรือจำนวนผู้เข้าร่วมที่ประสบกับเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ โดยมีหลักฐานที่มีความเชื่อมั่นต่ำมากเกี่ยวกับองศาการเคลื่อนไหวนิ้วมือที่ไม่ดี (น้อยกว่า 1 ใน 4 ของที่ปกติ) ในการติดตามผลที่ 1-3 ปี หมายความว่าผู้วิจัยไม่แน่ใจในผลลัพธ์ที่บอกว่าจะมีผู้ป่วย 7 คนในกลุ่มที่ไม่ขยับนิ้วเทียบกับไม่มีผู้ป่วยเลยในกลุ่มที่บริหารแบบ active เช่นเดียวกับความแตกต่างเพียงเล็กน้อยระหว่างทั้งสองกลุ่มในเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ (การฉีกขาดของเส้นเอ็น 5 รายในกลุ่มที่บริหารแบบ active เทียบกับการเกิดแผลเป็นพังผืด 10 รายในกลุ่มที่ไม่ขยับนิ้ว) ซึ่งจำเป็นต้องได้รับการผ่าตัดซ้ำ

การบริหารแบบ “place and hold” ระหว่างการใส่อุปกรณ์ดามเทียบกับวิธีการบริหารแบบ passive ที่ควบคุมโดยใช้การดึงยางยืดมีในการศึกษาที่แตกต่างกัน 3 รายการ ซึ่งมีผู้เข้าร่วมมากสุดที่ 194 คนโดยส่วนใหญ่ได้รับการผ่าตัดซ่อมแซมเส้นเอ็น flexor โซน II ทว่าการศึกษาเหล่านี้ไม่ได้รายงานเกี่ยวกับองศาการเคลื่อนไหวในช่วง 3-6 เดือน หรือจำนวนผู้เข้าร่วมที่ประสบกับเหตุการณ์ไม่พึงประสงค์ โดยมีหลักฐานความน่าเชื่อถือต่ำมากว่าไม่มีความแตกต่างในสมรรถภาพที่ผู้ป่วยรายงานโดยใช้แบบประเมิน Disability of the Arm, Shoulder and Hand (DASH) ระหว่าง 2 กลุ่มที่ 6 เดือน (1 การศึกษา) หรือที่ 12 เดือน (1 การศึกษา) และมีหลักฐานที่มีความเชื่อมั่นต่ำมากจากการศึกษา 1 รายการ ที่รายงานว่ามีองศาการเคลื่อนไหวของนิ้วที่มากขึ้นที่ 12 เดือนหลังจากบริหารแบบ place and hold ทั้งนี้ไม่มีข้อมูลการผ่าตัดซ้ำ อย่างไรก็ตามการฉีกขาดของเส้นเอ็น 7 รายที่มีบันทึกไว้สมควรได้รับการผ่าตัด

หลักฐานทั้งหมดสำหรับการเปรียบเทียบสูตรกายบริหารอีก 5 แบบ รวมทั้งการเปรียบเทียบอีก 6 รายการจากการศึกษาที่รวมไว้นั้นไม่สมบูรณ์และมีความน่าเชื่อถือต่ำมาก