ความเป็นมา

ผู้ใหญ่และเด็กป่วยหนักหลายคนที่ได้รับการดูแลในหอผู้ป่วยหนัก (ICU) ไม่สามารถหายใจได้ด้วยตนเอง เมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้นพวกเขาจะต้องใส่เครื่องช่วยหายใจซึ่งเป็นเครื่องมือที่ช่วยในการหายใจ การใช้เครื่องช่วยหายใจนานเกินไป เพิ่มอันตรายรวมถึงการบาดเจ็บและการติดเชื้อที่ปอด และภาวะแทรกซ้อนจากการไม่สามารถเคลื่อนไหวเป็นเวลานาน เช่น การอุดตันของเลือดที่ขาหรือปอด ดังนั้นนักวิจัยจึงพยายามหาวิธีที่หย่าเครื่องช่วยหายใจโดยเร็วที่สุด วิธีหนึ่งคือการใช้แนวปฏิบัติหรือ โปรโตคอล การทบทวน Cochrane ล่าสุด 2 เรื่องได้รวบรวมหลักฐานจากการศึกษาวิจัยที่แตกต่างกัน การศึกษาบางเรื่อง แสดงให้เห็นว่าแนวปฏิบัติที่ประสบความสำเร็จในการลดระยะเวลาที่ใช้เครื่องช่วยหายใจในขณะที่การศึกษาอื่น ๆ แสดงให้เห็นว่าการใช้โปรโตคอลไม่มีความแตกต่างของระยะเวลาที่ใช้เครื่องช่วยหายใจ การค้นพบที่แตกต่างเหล่านี้อาจเกิดจากปัจจัยหลายประการ นักวิจัยตรวจสอบปัจจัยเหล่านี้โดยใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ ซึ่งมักจะเป็นการพูดคุยหรือการสังเกตพฤติกรรมหรือทั้งสองอย่าง

คำถามของการทบทวนวรรณกรรม

อะไรคือปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการที่บุคลากรทางการแพทย์จะใช้แนวปฏิบัติเพื่อหย่าเครื่องช่วยหายใจให้ผู้ใหญ่และเด็ก

วิธีการ

เพื่อค้นหาการศึกษาเชิงคุณภาพ เราสืบค้นจากฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์ที่เกี่ยวข้องของวารสารในเดือนกุมภาพันธ์ 2015 นอกจากนี้ เรายังสืบค้นจากเอกสารอ้างอิงของบทความ, ติดต่อผู้ประพันธ์บทความทั้งหมดที่รวบรวมอยู่ในการทบทวนก่อนหน้านี้ 2 เรื่องและในการสังเคราะห์เชิงคุณภาพของเราและติดต่อผู้เชี่ยวชาญด้านเครื่องช่วยหายใจ เรารวมผลการวิจัยที่เกี่ยวข้อง เพื่อสังเคราะห์หลักฐานที่มีอิทธิพลต่อผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพในการใช้แนวปฏิบัติ จากนั้นเรารวมการสังเคราะห์ของเราเข้ากับผลการวิจัย 2 เรื่องก่อนหน้านี้ เพื่ออธิบายว่าทำไมการศึกษาบางส่วนแสดงให้เห็นว่าแนวปฏิบมีประสิทธิภาพและบางเรื่องแสดงให้ว่าไม่มีประสิทธิภาพ เราสามารถทำได้โดยการจัดทำคำอธิบายว่าปัจจัยต่างๆทำงานร่วมกันเพื่อส่งเสริมหรือขัดขวางการใช้แนวปฏิบัติอย่างไร เราสรุปคำอธิบายเหล่านี้ไว้ใน ‘logic model’

ผลการทบทวนหลัก

การสังเคราะห์ของเรารวม การศึกษา 11 เรื่อง มีผู้เข้าร่วมประมาณ 267 คน; การศึกษาอีก 5 เรื่อง กำลังรอการจัดหมวดหมู่ (awaiting classification) เราพบอุปสรรคและความสะดวกที่อาจเกิดขึ้นหลายประการต่อการใช้แนวปฏิบัติ ขั้นแรก แพทย์ใช้แนวปฏิบัติในบางสถานการณ์เท่านั้น; อีกนัยหนึ่งแพทย์มักพิจารณาการหย่าเครื่องช่วยหายใจโดยใช้ความรู้และทักษะของตนเอง พยาบาลที่ไม่มีประสบการณ์ค่อนข้างขาดความมั่นใจ แนวปฏิบัติสามารถกระตุ้นให้พวกเขามีส่วนร่วมในการหย่าเครื่องช่วยหายใจ เนื่องจากมีคำแนะนำที่ชัดเจนและช่วยให้พวกเขารู้สึกปลอดภัยมากขึ้น แม้ว่าพยาบาลที่มีประสบการณ์มากจะทราบถึงคุณสมบัติเชิงบวกเหล่านี้ แต่บางครั้งพวกเขาวิพากษ์วิจารณ์โปรโตคอลที่สอนการหย่าเครื่องช่วยหายใจ ซึ่งตรงข้ามกับกับดุลยพินิจทางคลินิกของพวกเขาเอง ประการที่สอง ปฏิบัติการการดูแลภายในห้องไอซียูอาจช่วยหรือขัดขวางผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพให้ทำงานร่วมกัน มีผลอย่างไรต่อการใช้โปโตคอล ประการที่สาม การใช้โปรโตคอลสะท้อนให้เห็นว่าผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพมีปฏิสัมพันธโดยทั่วไปอย่างไร ตัวอย่าง เช่น ระดับประสบการณ์ของพยาบาลหรือแพทย์ อาจมีอิทธิพลต่อความเชื่อมั่นของผู้อื่นว่าพวกเขาสามารถ หย่าเครื่องช่วยหายใจได้อย่างปลอดภัย ด้วยเหตุนี้ แพทย์มักจะลังเลที่จะเกี่ยวข้องกับพยาบาลที่พวกเขาคิดว่าไม่มีประสบการณ์ในการหย่าเครื่องช่วยหายใจ แม้ว่าโปรโตคอลจะระบุไว้ นอกจากนี้ จากความจริงที่ว่าแพทย์มีสถานะหรือตำแหน่งที่สูงขึ้น จึงยากสำหรับพยาบาลที่จะมีส่วนร่วมในการหย่าเครื่องช่วยหายใจ รวมถึงการใช้โปรโตคอล ยกเว้นแต่แพทย์จะอนุญาต

คุณภาพของหลักฐานงานวิจัย

เราทำรายงานสรุป 35 ข้อ เราประเมิน 17 ข้อ มีความเชื่อมั่น 'ต่ำ' ส่วนใหญ่เจากหลักฐานที่ใช้ในการทำรายงานสรุปได้จากการศึกษาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เราให้คะแนนความเชื่อมั่น 'ปานกลาง' 13 ข้อ ส่วนใหญ่เนื่องจากหลักฐานที่ใช้ในการทำรายงานสรุปจากการศึกษาที่ดำเนินการอย่างดีและเราจัด 5 ข้อ ว่ามีความเชื่อมั่น 'สูง' ส่วนใหญ่เพราะหลักฐานที่ใช้ในการทำรายงานสรุปมาจากการศึกษาส่วนใหญ่