Wprowadzenie

Badaliśmy, czy tlenek azotu w wydychanym powietrzu (marker w oddechu, który może wykazać rodzaj stanu zapalnego w płucach) jest przydatny w dostosowaniu leczenia farmakologicznego u osób dorosłych chorych na astmę, w porównaniu do tradycyjnych sposobów dostosowywania leczenia przeciwastmatycznego. Pomiar stężenia tlenku azotu w wydychanym powietrzu można łatwo uzyskać poprzez wykonanie przez pacjenta wydechu do urządzenia (analizatora), które jest dostępne na rynku.

Charakterystyka badania

Włączyliśmy wszystkie badania z randomizacją (badania, w których uczestników przydziela się losowo do grupy badanej i kontrolnej), w których porównywano dostosowanie leków przeciwastmatycznych w ramach tradycyjnej opieki klinicznej (grupa kontrolna) w porównaniu do oceny stężenia tlenku azotu w wydychanym powietrzu. U uczestników włączonych do badań zdiagnozowano astmę zgodnie z odpowiednimi wytycznymi.

Dane naukowe są aktualne do czerwca 2016 r., kiedy to ostatnie wyszukiwanie zostało zakończone.

W wyniku wyszukiwania odnaleźliśmy siedem badań. Spośród 1700 losowo przydzielonych uczestników, 1546 ukończyło badania kliniczne. Badania różniły się w kilku aspektach, takich jak czas trwania, wartości punktu odcięcia dla stężenia tlenku azotu w wydychanym powietrzu (FeNO) wykorzystywane do zmiany leczenia oraz w sposobie definiowania przez każde z badań zaostrzenia choroby. Włączone badania trwały od 4 do 12 miesięcy. Wartości odcięcia dla FeNO również się różniły pomiędzy badaniami. Poziomy wykorzystywane do zmniejszenia dawkowania leków wahały się od 10 ppb do 25 ppb. Podobnie, poziomy stosowane dla zwiększania dawkowania leków we włączonych badaniach mieściły się w zakresie od 15 ppb do 35 ppb. Większość badań była wspierana przez przemysł.

Średni wiek uczestników badań wynosił od 28 do 54 lat.

Główne wyniki

W niniejszym przeglądzie obejmującym 1700 osób dorosłych chorych na astmę stwierdziliśmy, że dostosowywanie dawek leków przeciwastmatycznych na podstawie stężenia tlenku azotu w wydychanym powietrzu (w porównaniu do grupy kontrolnej) było korzystne dla zmniejszenia liczby zaostrzeń (nawrotu choroby) podczas trwania badania. Jednak, nie odnaleźliśmy różnic pomiędzy poszczególnymi grupami w odniesieniu do pozostałych punktów końcowych (sposobów pomiaru) dotyczących astmy, które wpływały na codzienne objawy kliniczne, hospitalizacje lub dawki steroidów wziewnych. Zatem, wykorzystanie poziomu stężenia tlenku azotu w wydychanym powietrzu do dostosowania terapii astmy, może zmniejszyć ryzyko wystąpienia nawrotu choroby u osób dorosłych z astmą, ale nie wpływało na nasilenie codziennych objawów.

Jakość danych naukowych

Jakość danych naukowych wahała się od umiarkowanej, w przypadku porównania dwóch grup dla zaostrzenia choroby, do bardzo niskiej przy porównaniu grup w odniesieniu do dawek kortykosteroidów wziewnych w czasie wizyty końcowej.