Hiperkalciuria, dziedziczne zaburzenie metaboliczne, to zwiększone wydalanie wapnia z moczem. Jej przyczyna często jest nieznana (idiopatyczna) i może występować u osób, które czują się dobrze. Mimo, że osoby z tym zaburzeniem mają prawidłowe stężenie wapnia we krwi, to tracą wapń poprzez wydalanie z moczem.

Dorośli z hiperkalciurii są podatni na rozwój kamicy nerkowej oraz utratę wapnia z kości. U dzieci, hiperkalciuria może powodować występowanie krwi w moczu (krwiomocz), zespół częstego oddawania moczu (częste bolesne i utrudnione oddawanie moczu), zakażenia dróg moczowych oraz ból brzucha i pleców.

Sugeruje się, że zmiana diety u osób z hiperkalciurią może pomóc zapobiec powikłaniom związanym z tą chorobą. Dlatego też naszym celem była ocena korzyści i szkód wynikających ze stosowania interwencji dietetycznych, które oceniano w badaniach klinicznych. Do naszego przeglądu włączyliśmy 5 badań. W jednym badaniu porównywano stosowanie diety o małej zawartości wapnia i diety o standardowej zawartości wapnia, ale o małej zawartości białka i soli, w okresie 5 lat. Stwierdzono, że mało restrykcyjna dieta, w której nie ograniczano przyjmowania wapnia, wiązała się z istotnym zmniejszeniem liczby nowych kamieni nerkowych.

Nie wykazano, aby stosowanie innych interwencji żywieniowych, takich jak spożywanie nieprzetworzonych otrębów pszennych, przyniosło jakiekolwiek korzystne efekty.

Nie odnaleźliśmy żadnych badań, które obejmowały populację dzieci oraz żadnych badań, w których oceniano stosowanie szczegółowych zaleceń żywieniowych u osób z bezobjawową hiperkalciurią.