Wprowadzenie i cel

Szczególnie u starszych kobiet złamanie kości nadgarstka (obejmujące złamanie dystalnej części kości promieniowej, jednej z dwóch kości przedramienia) może być skutkiem upadku na wyprostowaną rękę. Leczenie zwykle obejmuje umieszczenie fragmentów kości z powrotem na miejscu, w przypadku mocnego przemieszczenia, i unieruchomienie nadgarstka w opatrunku gipsowym. W przypadku ciężkich złamań z przemieszczeniem można rozważyć operację. Rehabilitacja obejmująca ćwiczenia i inne interwencje fizyczne pomaga zapobiegać powikłaniom, takim jak sztywność i bóle, przywracać sprawność i przyspieszać powrót do zdrowia.

Niniejszy przegląd miał na celu ocenę wpływu, przede wszystkim na funkcjonowanie nadgarstka, różnych interwencji rehabilitacyjnych w leczeniu tych urazów.

Wyniki wyszukiwania

Przeszukaliśmy literaturę naukową od stycznia 2015 r. i znaleźliśmy 26 badań z randomizacją (RCT), w których wzięło udział 1269 głównie kobiet i starszych pacjentów. Tylko 4 spośród 23 porównań metod leczenia objętych tymi 26 badaniami oceniono w więcej niż jednym badaniu. Uczestnicy 15 badań byli początkowo leczeni unieruchomieniem gipsowym. Niektórzy lub wszyscy uczestnicy pozostałych 11 badań byli leczeni operacyjnie. W 7 badaniach ocenianą interwencję rehabilitacyjną rozpoczynano podczas unieruchomienia gipsowego. W pozostałych 19 badaniach rehabilitacja rozpoczęła się po zdjęciu gipsu.

Wszystkie badania były małe i zostały zaprojektowane w sposób, który może wpływać na wiarygodność ich wyników. W większości badań nie raportowano wyników dotyczących funkcjonowania ocenianego przez pacjentów, a okres obserwacji nie był wystarczająco długi. Oceniliśmy jakość odnalezionych danych naukowych jako niską lub bardzo niską, a zatem nie mamy pewności, że wyniki opisane poniżej są prawdziwie.

Kluczowe wyniki

Interwencje rozpoczęte w czasie unieruchomienia
Dwa badania dostarczyły danych naukowych bardzo niskiej jakości, że rehabilitacja (terapia ręki lub terapia ukierunkowana na zadania) poprawiła funkcjonowanie ręki po zdjęciu opatrunku gipsowego, ale nie w dłuższej perspektywie. Jedno badanie dostarczyło danych naukowych bardzo niskiej jakości, że wyniki po ćwiczeniach nadzorowanych nie różniły się od wyników po ćwiczeniach nienadzorowanych. Cztery badania dostarczyły danych naukowych o bardzo niskiej jakości, wskazujących na niewielkie korzyści płynące z czterech różnych pojedynczych metod rehabilitacji, które stosowano wraz ze standardową opieką.

Interwencje rozpoczęte po zdjęciu unieruchomienia, głównie opatrunku gipsowego
Istniały bardzo niskiej jakości dane naukowe z jednego badania dotyczące poprawy funkcjonowania w przypadku pojedynczej sesji fizjoterapii, głównie poradnictwa i instruktażu dla programu ćwiczeń w domu, w porównaniu z niestosowaniem interwencji po usunięciu gipsu. Dane naukowe o niskiej jakości pochodzące z czterech bardzo różnych badań nie wykazały klinicznie istotnych różnic w wynikach u pacjentów otrzymujących rutynową fizjoterapię lub terapię zajęciową w połączeniu z instruktażem w zakresie wykonywania ćwiczeń domowych, w porównaniu z instruktażem dotyczącym ćwiczeń domowych od terapeuty. Istniały bardzo niskiej jakości dane naukowe świadczące o lepszym krótkoterminowym funkcjonowaniu ręki u uczestników poddanych fizjoterapii niż u tych, którzy otrzymali instrukcje dotyczące ćwiczeń domowych od chirurga (jedno badanie) lub progresywny program ćwiczeń domowych (jedno badanie). W obu badaniach porównujących fizjoterapię lub terapię zajęciową w porównaniu z progresywnym programem ćwiczeń w domu po operacji obejmującej unieruchomienie za pomocą płytki (metalowa płytka i śruby są używane do utrzymania złamanej kości w miejscu) znaleziono dane naukowe niskiej jakości na korzyść ustrukturyzowanego programu ćwiczeń w domu poprzedzonego instrukcjami lub coachingiem. Jedno z badań dostarczyło danych naukowych o bardzo niskiej jakości wskazujących na krótkoterminowe, ale nietrwałe, korzyści z rehabilitacji przyspieszonej w porównaniu ze standardową rehabilitacją po zabiegu chirurgicznym obejmującym fiksację płytką.

W przypadku badań oceniających pojedyncze interwencje stosowane po unieruchomieniu, uzyskano bardzo niskiej jakości dane naukowe wskazujące na brak klinicznie istotnych różnic w wynikach u pacjentów otrzymujących bierną mobilizację, lód, impulsowe pole elektromagnetyczne (PEMF), PEMF + lód, zanurzenie w basenie z hydromasażem i dynamiczną szynę wyprostną u pacjentów ze sztywnym nadgarstkiem, w porównaniu z niestosowaniem interwencji. Dotyczyło to również pojedynczych badań porównujących PEMF z lodem oraz nowego rodzaju masażu w leczeniu obrzęków w porównaniu z tradycyjnym podejściem. Istniały bardzo niskiej jakości dane naukowe pochodzące z pojedynczych badań dotyczące krótkoterminowych korzyści płynących z ciągłego ruchu biernego bezpośrednio po usunięciu fiksacji zewnętrznej, przerywanej kompresji pneumatycznej i terapii ultradźwiękowej.

Wnioski

Stwierdziliśmy, że nie ma wystarczających danych naukowych, aby określić najlepszą formę rehabilitacji u osób ze złamaniem kości nadgarstka. Przed przeprowadzeniem dalszych badań należy określić pytania priorytetowe.