تقریبا 70% از زنانی که زایمان واژینال دارند، به دلیل پارگی یا بریدگی (اپیزیوتومی (episiotomy)) دچار درجاتی از آسیب به پرینه شده و نیاز به بخیه خواهند داشت. این آسیب ممکن است منجر به درد پرینه در طول دو هفته پس‌از زایمان شده و برخی از زنان در طول رابطه جنسی، دچار درد و ناراحتی طولانی‌مدتی شوند. تاثیر ترومای پرینه برای مادر جدید که سعی در کنار آمدن با تغییرات هورمونی و خواسته‌های نوزاد خود دارد، می‌تواند ناراحت‌کننده بوده و تاثیر طولانی‌مدتی بر رابطه جنسی او داشته باشد. بیشتر مواد مدرنی که برای بخیه زدن پرینه استفاده می‌شوند، به تدریج جذب می‌شوند و نیازی به بیرون کشیدن آنها نیست. بااین‌حال، گاهی بخیه‌ها باید توسط پزشک یا ماما کشیده شوند. تعداد کمی از زخم‌های پرینه سر باز می‌کنند (break down) یا بهبودی آنها به تاخیر می‌افتد و برخی نیز ممکن است نیاز به بخیه مجدد داشته باشند.
این مرور 18 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را با 10,171 زن وارد کرد و به بررسی نخ بخیه و مواد مصنوعی مورد استفاده برای بخیه زدن پرینه پس‌از زایمان می‌پردازد. همچنین شامل ماده‌ای است که اخیرا تولید شده و به‌طور ویژه برای جذب سریع‌تر طراحی شده است. یافته‌های اصلی آن بود که زنانی که با مواد مصنوعی بخیه زده شدند، در مقایسه با زنانی که نخ کاتگوت (catgut) را دریافت کردند، در سه روز نخست پس‌از زایمان درد کمتری داشتند و در 10 روز پس‌از زایمان به داروهای کمتری برای تسکین درد نیاز پیدا کردند. شواهدی وجود داشت که بخیه‌های مصنوعی همیشه به‌راحتی جذب نشده و برخی از زنانی که این بخیه‌ها را داشتند، نیاز به کشیدن آنها پیدا کردند. زنان با مواد مصنوعی قابل جذب استاندارد و بخیه‌های سریع‌تر جذب‌شونده، دچار درد مشابهی در کوتاهمدت و طولانی‌مدت شدند. بااین‌حال، در یک کارآزمایی، تعداد کمتری از زنان با بخیه‌های سریع‌الجذب، استفاده از داروهای مسکّن را در طول 10 روز پس‌از زایمان گزارش کردند، و نیاز کمتری به کشیدن این بخیه‌ها وجود داشت. وقتی نخ بخیه کاتگوت و نخ بخیه آغشته به گلیسرول مقایسه شدند، نتایج مشابه بودند، اگرچه نخ بخیه آغشته به گلیسرول با درد بیشتری در کوتاهمدت همراه بود. یک کارآزمایی، بخیه‌های مونوفیلامنت و مصنوعی استاندارد را بررسی کرد و تفاوت کمی میان این دو ماده از نظر درد و بهبودی زخم وجود داشت. علاوه بر نوع ماده مورد استفاده، عوامل دیگری مانند تکنیک مورد استفاده برای انجام بخیه (استفاده از نخ پیوسته یا مجموعه‌ای از بخیه‌های جداگانه) و مهارت فردی که این پروسیجر را انجام می‌دهد، ممکن است بر میزان درد و نحوه بهبودی زخم‌های پرینه نیز تاثیر بگذارد.
مطالعه چکیده کامل
تقریبا 70% از زنان پس‌از زایمان واژینال دچار ترومای پرینه می‌شوند و نیاز به بخیه خواهند داشت. این وضعیت ممکن است منجر به درد، کشیدن بخیه و دیسپارونی سطحی شود.
اهداف
ارزیابی تاثیرات مواد بخیه مختلف بر عوارض کوتاهمدت و طولانی‌مدت پس‌از ترمیم پرینه.
روش‌های جست‌وجو
ما پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین (فوریه 2010) را جست‌وجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده که مواد بخیه مختلف را برای ترمیم پرینه پس‌از زایمان واژینال مقایسه کردند.
گردآوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و داده‌ها را استخراج کردند.
نتایج اصلی
ما 18 کارآزمایی را با 10,171 زن وارد کردیم؛ مقایسه‌ها شامل موارد زیر بودند: نخ بخیه کاتگوت (catgut) با ماده مصنوعی استاندارد (نه کارآزمایی)، نخ بخیه مصنوعی با جذب سریع (دو کارآزمایی) و نخ بخیه کاتگوت آغشته به گلیسرول (glycerol) (دو کارآزمایی)؛ و نخ بخیه مصنوعی استاندارد با ماده مصنوعی با جذب سریع (پنج کارآزمایی) و نخ بخیه مونوفیلامنت (monofilament) (یک کارآزمایی).
بخیه‌های مصنوعی استاندارد در مقایسه با نخ بخیه کاتگوت، با درد کمتری تا سه روز پس‌از زایمان (خطر نسبی (RR): 0.83؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.76 تا 0.90)؛ و بی‌دردی کمتری تا ده روز پس‌از زایمان (RR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.59 تا 0.87) همراه بودند. تعداد بیشتری از زنان با بخیه کاتگوت (15/1201) در مقایسه با بخیه‌های مصنوعی (3/1201) نیاز به بخیه مجدد پیدا کردند (RR: 0.25؛ 95% CI؛ 0.08 تا 0.74)؛ درحالی‌که تعداد بیشتری از زنان با بخیه‌های مصنوعی استاندارد نیاز به برداشتن مواد جذب‌نشده بخیه داشتند (RR: 1.81؛ 95% CI؛ 1.46 تا 2.24). در مقایسه بخیه‌های مصنوعی استاندارد با بخیه‌های سریع‌الجذب، درد کوتاهمدت و طولانی‌مدت مشابه بودند؛ در یک کارآزمایی، زنان کمتری با بخیه‌های سریع‌الجذب، استفاده از ضددرد را در 10 روز گزارش کردند (RR: 0.57؛ 95% CI؛ 0.43 تا 0.77). تعداد بیشتری از زنان در گروه بخیه مصنوعی استاندارد در مقایسه با گروه بخیه سریع‌الجذب شونده نیاز به کشیدن بخیه داشتند (RR: 0.24؛ 95% CI؛ 0.15 تا 0.36). هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت قابل توجه میان گروه‌ها از نظر درد طولانی‌مدت (سه ماه پس‌از زایمان) یا دیسپارونی در سه ماه یا در شش تا 12 ماه وجود نداشت. هنگامی که نخ بخیه کاتگوت و نخ بخیه آغشته به گلیسرول مقایسه شدند، نتایج برای اکثر پیامدها مشابه بودند، اگرچه مورد دوم با درد کوتاهمدت بیشتری همراه بود. یک کارآزمایی بخیه‌های مونوفیلامنت را در مقایسه با بخیه‌های پلی‌گلیکولیک استاندارد بررسی کرد، و هیچ تفاوتی را در اکثر پیامدها مشاهده نکرد.
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
نخ بخیه کاتگوت در مقایسه با بخیه‌های مصنوعی ممکن است درد کوتاهمدت را افزایش دهد. تفاوت‌های کمی میان بخیه‌های مصنوعی استاندارد و سریع‌الجذب وجود داشت، اما زنان بیشتری نیاز به کشیدن بخیه‌های استاندارد پیدا کردند. برای دیگر مواد، شواهد کافی برای نتیجه‌گیری وجود نداشت. یافته‌ها باید در چارچوب مرور مرتبط کاکرین در مورد تکنیک‌های بخیه‌زنی تفسیر شوند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
