در هر سال، حدود چهار میلیون از 120 میلیون نوزاد دچار خفگی هنگام تولد (asphyxia) می‌شوند. تقریبا یک میلیون از این نوزادان با موفقیت احیا نمی‌شوند. تغییرات در ضربان قلب جنین، مقدم بر آسیب مغزی بوده و می‌توانند پایش شوند. انجام برخی تست‌ها روی زنانی که برای زایمان در بیمارستان بستری می‌شوند، می‌تواند به شناسایی دیسترس جنینی کمک کرده و امکان مداخله به‌موقع و موثر را مانند زایمان سزارین برای پیشگیری از پیامدهای نامطلوب نوزاد فراهم کند. تست جنین در بدو پذیرش ممکن است شامل پایش قلب جنین به مدت 20 دقیقه با استفاده از مبدل سونوگرافی داپلر روی شکم مادر (کاردیوتوکوگرافی (cardiotocography))، انقباضات رحمی، حرکات جنین با تحریک صدا، تنفس جنین و تخمین حجم مایع آمنیوتیک مشاهده‌شده با استفاده از اولتراسونوگرافی به‌صورت هم‌زمان باشد.
این مرور، یک مطالعه تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (شامل 883 زن) را در سن بارداری 26 تا 42 هفته و در مراحل اولیه زایمان شناسایی کرد که در یک بیمارستان سطح سوم در ایالات متحده آمریکا (میان جولای 1992 و ژانویه 1993) بستری شدند. اندازه‌گیری مقدار مایع آمنیوتیک هنگام بستری شدن زنان، پیامدهای نوزادی را بهبود نبخشید، اما میزان زایمان سزارین را به دلیل دیسترس جنینی افزایش داد/دو برابر کرد. استفاده از اکسی‌توسین (oxytocin) مصنوعی برای تحریک/تشدید زایمان در گروهی از زنانی که این تست را دریافت کردند نیز بیشتر از زنانی بود که این تست را دریافت نکردند. به دلیل شواهد محدود (یک مطالعه با حجم نمونه کوچک)، نمی‌توانیم نتیجه‌گیری یا توصیه‌های معناداری را ارائه دهیم. انجام مطالعات بیشتری در این زمینه لازم است.
Read the full abstract
شواهد در مورد مزایای انجام تست‌ها در بدو پذیرش (admission test) غیر از کاردیوتوکوگرافی (cardiotocography; CTG) در پیشگیری از بروز پیامدهای نامطلوب پری‌ناتال اثبات نشده است.
اهداف
ارزیابی اثربخشی تست‌ها در بدو پذیرش غیر از کاردیوتوکوگرافی در پیشگیری از پیامدهای نامطلوب پری‌ناتال.
روش‌های جست‌وجو
پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین را جست‌وجو کردیم (31 مارچ 2011).
معیارهای انتخاب
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی (تکی (individual) و خوشه‌ای (cluster)) و کنترل‌شده‌ای که تست‌های پذیرش زایمان را غیر از CTG برای پیشگیری از پیامدهای نامطلوب پری‌ناتال مقایسه کردند.
گردآوری و تجزیه‌وتحلیل داده‌ها
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم به ارزیابی واجد شرایط بودن و کیفیت مطالعات پرداخته و داده‌ها را استخراج کردند.
نتایج اصلی
یک مطالعه را، شامل 883 زن، وارد این مرور کردیم.
مقایسه ارزیابی شاخص مایع آمنیوتیک (amniotic fluid index; AFI) با سونوگرافی در بدو پذیرش در مقایسه با عدم ارزیابی AFI با سونوگرافی در بدو پذیرش. بروز زایمان سزارین به دلیل دیسترس جنینی در گروه مداخله (29 از 447)، به‌طور معنی‌داری بالاتر از گروه کنترل (14 از 436) (خطر نسبی (RR): 2.02؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.08 تا 3.77) بود.
بروز نمره آپگار کمتر از هفت در دقیقه پنجم در گروه مداخله (10 از 447) تفاوت معنی‌داری با گروه کنترل (هفت از 436) نداشت (RR: 1.39؛ 95% CI؛ 0.54 تا 3.63).
بروز استفاده از اکسی‌توسین (oxytocin) مصنوعی برای تحریک/تشدید زایمان در گروه مداخله (213 از 447) به‌طور معنی‌داری بیشتر از گروه کنترل (132 از 436) (RR: 1.57؛ 95% CI؛ 1.32 تا 1.87) بود.
بروز بستری نوزادان در NICU در گروه مداخله (35 از 447) تفاوت معنی‌داری با گروه کنترل (33 از 436) نداشت (RR: 1.03؛ 95% CI؛ 0.66 تا 1.63).
نتیجه‌گیری‌های نویسندگان
شواهد کافی برای تائید استفاده از تست‌ها در بدو پذیرش غیر از کاردیوتوکوگرافی برای ارزیابی جنین در طول زایمان وجود ندارد. انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده مناسب با حجم نمونه کافی درباره استفاده از تست‌ها در بدو پذیرش غیر از کاردیوتوکوگرافی برای ارزیابی جنین در طول زایمان مورد نیاز است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
