پنج مطالعه با 2215 شرکت‌کننده، پالیپریدون پالمیتات را با دارونما (placebo) مقایسه کردند. بیماران کمتری از گروه پالیپریدون پالمیتات مطالعه را زودتر ترک کردند (n = 2183؛ 5 RCT؛ RR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.70 تا 0.84، NNTB: 9؛ 95% CI؛ 7 تا 14) و افرادی که هر دوزی از پالیپریدون پالمیتات را دریافت ‌کردند، بسیار کمتر احتمال داشت که هیچ بهبودی را در وضعیت عمومی خود نشان ندهند (n = 1696؛ 4 RCT؛ RR: 0.79؛ 95% CI؛ 0.74 تا 0.85، NNTB: 7؛ 95% CI؛ 5 تا 9). در یک کارآزمایی واحد که به‌طور خاص برای مطالعه عود بیماری طراحی شد، افرادی که به‌صورت تصادفی به گروه پالیپریدون پالمیتات اختصاص یافتند، در مقایسه با افرادی که دارونما دریافت کردند، کمتر احتمال داشت که دچار عود سایکوز شوند (n = 312؛ 1 RCT؛ RR: 0.28؛ 95% CI؛ 0.17 تا 0.48، NNTB: 5؛ 95% CI؛ 4 تا 6). در مطالعات دیگر که عود بیماری فقط به عنوان یک عارضه جانبی ثبت شد، ما دریافتیم افرادی که پالیپریدون پالمیتات دریافت کردند، کمتر احتمال داشت دچار عود نشانه‌های روان‌پریشی شوند (n = 1837؛ 4 RCT؛ RR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.44 تا 0.68؛ NNTB: 10؛ 95% CI؛ 8 تا 14).  مصرف پالیپریدون پالمیتات با گزارش‌های کمتری از آشفتگی یا پرخاشگری (n = 2180؛ 5 RCT؛ RR: 0.65؛ 95% CI؛ 0.46 تا 0.91، NNTB: 39؛ 95% CI؛ 25 تا 150) و استفاده از داروهای ضداضطراب (n = 2170؛ 5 RCT؛ RR: 0.89؛ 95% CI؛ 0.83 تا 0.96؛ NNTB: 16؛ 95% CI؛ 11 تا 44) همراه بود. افزایش مداوم و قابل توجه پرولاکتین سرم (نانوگرم/میلی‌لیتر) هم در مردان و هم در زنانی که پالیپریدون پالمیتات دریافت ‌کردند، مشاهده شد، اما داده‌ها برای جمع‌بندی بسیار ناهمگن بودند. ما هیچ شواهدی را دال بر اختلال عملکرد جنسی در این کارآزمایی‌های کوتاه‌مدت پیدا نکردیم. افرادی که پالیپریدون پالمیتات دریافت ‌کردند، در مقایسه با افرادی که با دارونما درمان شدند، بسیار بیشتر دچار افزایش وزن شدند (n = 2052؛ 5 RCT؛ MD: 1.34؛ 95% CI؛ 0.97 تا 1.70).

دو مطالعه با 1969 شرکت‌کننده، پالیپریدون پالمیتات با دوز انعطاف‌پذیر را با ریسپریدون تزریقی طولانی‌اثر با دوز انعطاف‌پذیر مقایسه کردند. میانگین دوزهای پالیپریدون پالمیتات در این کارآزمایی‌ها 73.3 و 104.6 میلی‌گرم هر چهار هفته بود، درحالی‌که میانگین دوزهای ریسپریدون تزریقی طولانی‌اثر به ترتیب 35.3 و 31.7 میلی‌گرم هر دو هفته بود. ما هیچ تفاوتی را میان پالیپریدون پالمیتات و ریسپریدون تزریقی طولانی‌اثر برای خروج زودهنگام به هر دلیلی از این مطالعات پیدا نکردیم (n = 1969؛ 2 RCT؛ RR: 1.12؛ 95% CI؛ 1.00 تا 1.25). از نظر آماری، احتمال عود نشانه‌های روان‌پریشی در افرادی که پالیپریدون پالمیتات دریافت ‌کردند، بیشتر از افرادی نبود که ریسپریدون تزریقی طولانی‌اثر را مصرف کردند (n = 1961؛ 2 RCT؛ RR: 1.23؛ 95% CI؛ 0.98 تا 1.53). درحالی‌که ما هیچ تفاوت معنی‌داری را در میزان وقوع مرگ‌ومیر در کارآزمایی‌های تجمیع‌شده نیافتیم (n = 1967؛ 2 RCT؛ RR: 3.62؛ 95% CI؛ 0.60 تا 21.89)، خاطرنشان می‌کنیم که در مجموع شش مورد مرگ در این دو کارآزمایی رخ دادند، که پنج مورد در گروه پالیپریدون پالمیتات و یک مورد در گروه ریسپریدون تزریقی طولانی‌اثر بودند. اگرچه مرگ جدی‌ترین عارضه جانبی است، تعداد کم این عوارض در این کارآزمایی‌ها، معنادار بودن این یافته را نامشخص می‌کند. ما دریافتیم شرکت‌کنندگانی که به‌صورت تصادفی به گروه پالیپریدون پالمیتات اختصاص یافتند، بسیار کمتر احتمال داشت که در این کارآزمایی‌ها از داروهای آنتی‌کولینرژیک استفاده کنند (n = 1587؛ 2 RCT؛ RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.55 تا 0.82، NNTB: 13؛ 95% CI؛ 10 تا 24).

ما هیچ داده‌ای را در مورد پالیپریدون پالمیتات از نظر استفاده از خدمات، کیفیت زندگی، رفتار، رضایت بیمار، عملکرد شناختی یا هزینه پیدا نکردیم.