اتودولاک 200 میلیگرم سطح بالایی را از تسکین درد در حدود 40% از افراد مبتلا به درد حاد متوسط یا شدید پس از جراحی فراهم میکند. این میزان کمتر از حد انتظار برای کاهش درد با دوزهای استاندارد ایبوپروفن، ناپروکسن و دیکلوفناک است. دوزهای بالاتر اتودولاک ممکن است موثرتر باشند. در این مطالعات تک-دوز، عوارض جانبی بیشتری نسبت به دارونما مشاهده نشد.
مطالعه چکیده کامل
اتودولاک (etodolac) یک مهارکننده انتخابی سیکلو-اکسیژناز-2 (COX-2) است که شواهدی از اثربخشی در استئوآرتریت و آرتریت روماتوئید دارد. تاثیر ضد-دردی آن بر درد پس از جراحی به وضوح ثابت نشده است. هیچ مرور سیستماتیکی از استفاده از اتودولاک در این شرایط وجود ندارد.
اهداف
ارزیابی اثربخشی ضد-دردی اتودولاک در تک-دوزهای خوراکی برای دردهای متوسط و شدید پس از جراحی.
روشهای جستوجو
به جستوجو در Cochrane CENTRAL؛ MEDLINE؛ EMBASE؛ و بانک اطلاعاتی تسکین درد آکسفورد (Oxford Pain Relief Database) تا می 2009 پرداختیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی شده، دوسو-کور، و کنترل شده با دارونما (placebo) از تجویز تک-دوز اتودولاک خوراکی (با هر فرمولاسیونی) در بزرگسالان مبتلا به درد حاد متوسط تا شدید پس از جراحی.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و دادهها را استخراج کردند. دادههای تسکین درد یا شدت درد استخراج شده و به پیامد دو-حالتی از تعداد شرکتکنندگان با حداقل 50% تسکین درد طی 4 تا 6 ساعت تبدیل شد، که از آن نسبت خطر (relative risk) و تعداد افراد مورد نیاز برای درمان برای رسیدن به یک منفعت (NNT) محاسبه شدند. تعداد شرکتکنندگانی که در بازههای زمانی مشخص داروی نجات دریافت کردند، و زمان سپریشده تا استفاده از داروی نجات، به عنوان معیارهای بیشتری از اثربخشی درمان در نظر گرفته شدند. اطلاعاتی را در مورد عوارض جانبی و تعداد موارد خروج از مطالعه گردآوری کردیم.
نتایج اصلی
نه مطالعه (1459 شرکت کننده) اتودولاک و دارونما (placebo) را مقایسه کردند. مطالعات از کیفیت گزارشدهی کافی برخوردار بودند، و اکثر شرکتکنندگان پس از کشیدن دندان، درد داشتند. دوز اتودولاک مورد استفاده 25 تا 1200 میلیگرم بود، که بیشتر اطلاعات برای دوز 100 و 200 میلیگرم آن در دسترس قرار داشت. عدد NNT برای حداقل 50% کاهش درد طی 4 تا 6 ساعت برای اتودولاک 100 میلیگرم (498 شرکتکننده) معادل 4.8 (3.5 تا 7.8) و برای دوز 200 میلیگرم (670 شرکتکننده) آن برابر با 3.3 (2.7 تا 4.2) در مقایسه با دارونما به دست آمد. وجود اطلاعات بسیار محدود با فرمولاسیون گسترش-رهش، بهبودی را برای این پیامد پیشنهاد نمیکند.
نسبتی از شرکتکنندگان با حداقل 50% تسکین درد معادل 41% با دوز 100 میلیگرم و 44% با دوز 200 میلیگرم بود. حدود 60% از بیماران دریافتکننده اتودولاک 200 میلیگرم یا 400 میلیگرم طی 6 تا 8 ساعت، در مقایسه با تقریبا 80% افراد درمانشده با دارونما، به درمان مجدد نیاز داشتند.
عوارض جانبی ناشایع بوده، و تفاوت معنیداری با دارونما نداشت.
نتیجهگیریهای نویسندگان
اتودولاک 200 میلیگرم ممکن است یک مسکّن مفید برای دردهای پس از جراحی باشد، با میزان اثربخشی مشابه با پاراستامول 1000 میلیگرم و سلکوکسیب 200 میلیگرم. دوزهای بالاتر ممکن است میزان بیدردی معادل داروهای رایجتر مانند ایبوپروفن 400 میلیگرم، ناپروکسن 500 میلیگرم و دیکلوفناک 50 میلیگرم ایجاد کنند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
