عفونت حاد و بدون عارضه مجاری ادراری (urinary tract infection; UTI) تحتانی که همچنین تحت عنوان سیستیت (cystitis) شناخته میشود، با سوزش هنگام ادرار و تکرر ادرار بدون تب یا درد پهلو مشخص میشود. این یک اتفاق شایع در زنان بزرگسال غیرباردار، و از دیگر جهات، سالم است. طیف وسیعی از داروهای ضدمیکروبی در درمان سیستیت استفاده میشوند. بیست و یک مطالعه با کیفیت خوب، با حضور 6016 شرکتکننده، که از کلاسهای مختلف داروهای ضدمیکروبی برای درمان سیستیت حاد در زنان به مدت 3 تا 10 روز استفاده کردند، در این مرور وارد شدند. کلاسهای داروهای ضدمیکروبی واردشده در این مرور، برای درمان علامتی به یک اندازه موثر بودند. فلوروکینولونها (fluoroquinolone) برای درمان کوتاهمدت باکتریولوژیکی موثرتر از بتالاکتامها (beta-lactam) بودند، اما اهمیت این یافته مورد تردید است. در بیمارانی که با فلوروکینولونها درمان شدند، بثورات پوستی کمتری ایجاد شد. نیتروفورانتوئین (nitrofurantoin) در مقایسه با TMP-SMX باعث بروز بثورات پوستی کمتری شد، درحالیکه میزان عوارض جانبی مشابهی داشت. با توجه به تعداد کم مطالعات واردشده برای هر مقایسه و برای هر پیامد، توصیه میشود که کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده بیشتری انجام شوند.
مطالعه چکیده کامل
عفونت حاد و بدون عارضه مجاری ادراری (urinary tract infection; UTI) تحتانی یکی از شایعترین مشکلاتی است که زنان جوان به دلیل آن به پزشک مراجعه میکنند.
اهداف
مقایسه کارآمدی، ایجاد مقاومت و بیخطری (safety) درمانهای ضدمیکروبی مختلف در مدیریت بالینی UTI تحتانی حاد و بدون عارضه.
روشهای جستوجو
در فوریه 2010، پایگاه مرکزی ثبت کارآزماییهای کنترلشده کاکرین (CENTRAL)، پایگاه ثبت تخصصی گروه کلیه در کاکرین، MEDLINE؛ EMBASE؛ و کتابشناختیهای (bibliography) مطالعات واردشده را جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (randomised controlled trials; RCTs) که به مقایسه کلاسهای دارویی مختلف از داروهای ضدمیکروبی برای UTI حاد و بدون عارضه در زنان پرداختند، وارد این مرور شدند. پیامدهای مورد نظر شامل بهبودی علامتی و باکتریولوژیکی در دوره پیگیری کوتاهمدت و طولانیمدت، ایجاد مقاومت دارویی، تعداد روزهای سپریشده تا رفع نشانهها، روزهای غیبت از کار، عوارض جانبی و عوارض دیگر بودند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو نویسنده بهطور مستقل از هم، دادهها را استخراج کرده و کیفیت مطالعه را ارزیابی کردند. آنالیزهای آماری با استفاده از مدل اثرات تصادفی (random effects) انجام شده و نتایج در قالب خطرات نسبی (RR) با 95% فواصل اطمینان (CI) بیان شدند.
نتایج اصلی
تعداد 21 مطالعه (6016 شرکتکننده) را در این مرور وارد کردیم. تریمتوپریم-سولفامتوکسازول (trimethoprim-sulfamethoxazole; TMP-SMX) به اندازه فلوروکینولونها (fluoroquinolone) در دستیابی به درمان علامتی در کوتاهمدت (RR: 1.00؛ 95% CI؛ 0.97 تا 1.03) و طولانیمدت (RR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.94 تا 1.05) موثر بود. داروهای بتا-لاکتام (beta-lactam) به اندازه TMP-SMX در درمان علامتی در کوتاهمدت (RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.81 تا 1.12) و طولانیمدت (RR: 1.06؛ 95% CI؛ 0.93 تا 1.21) اثربخش بودند. نتایج درمان کوتاهمدت با نیتروفورانتوئین (nitrofurantoin) مشابه درمان با TMP-SMX بود (RR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.95 تا 1.04)، درمان علامتی در طولانیمدت نیز به همین صورت بود (RR: 1.01؛ 95% CI؛ 0.94 تا 1.09).
فلوروکینولونها در درمان باکتریولوژیکی در کوتاهمدت، موثرتر از بتا-لاکتامها بودند (RR: 1.22؛ 95% CI؛ 1.13 تا 1.31). شیوع بثورات پوستی در بیماران تحت درمان با TMP-SMX نسبت به بیماران تحت درمان با نیتروفورانتوئین یا فلوروکینولونها، همچنین در بیمارانی که داروهای بتالاکتام مصرف کردند در مقایسه با دریافتکنندگان فلوروکینولونها، بیشتر بود. دادههای حداقلی در مورد ظهور گونههای مقاوم در طول درمان ضدمیکروبی یا پساز آن در دسترس بودند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
هیچ تفاوتی میان کلاسهای داروهای ضدمیکروبی موجود در این مرور برای درمان علامتی UTI حاد و بدون عارضه مشاهده نشد. فلوروکینولونها برای پیامد باکتریولوژیکی در کوتاهمدت، احتمالا با اهمیت بالینی کمتر، موثرتر از بتا-لاکتامها بودند. درمان فردی باید حساسیت قابل پیشبینی پاتوژنهای ادراری را در مناطق محلی، عوارض جانبی احتمالی و ایجاد مقاومت دارویی و ترجیح بیمار را در نظر بگیرد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
