برخی از افراد دارای ناتوانی ذهنی (ID؛ که به عنوان عقبماندگی ذهنی نیز شناخته میشود) ممکن است دچار اختلال نقصتوجه-بیشفعالی (attention deficit hyperactivity disorder; ADHD) نیز باشند. بیشتر تحقیقات در مورد درمان ADHD با آمفتامین در افرادی انجام شده که دچار ID نیستند. هدف این مرور، ارزیابی اثربخشی آمفتامین در درمان ADHD در افراد دچار ناتوانی ذهنی بود. ما فقط یک مطالعه را پیدا کردیم، که این سوال را در گروه کوچکی از شرکتکنندگان بررسی کرد. این مطالعه هیچ تاثیری را از مداخله نیافت، اما ما فکر میکنیم این شواهد برای نتیجهگیری در مورد اینکه آمفتامین موثر است یا خیر، کافی نباشد. انجام پژوهشهای بیشتری در این حوزه بهطور فوری مورد نیاز است.
مطالعه چکیده کامل
اختلال نقصتوجه-بیشفعالی (attention deficit hyperactivity disorder; ADHD) بهطور فزایندهای در افراد دارای ناتوانی ذهنی (intellectual disability; ID) تشخیص داده میشود، اگرچه درمان ADHD در این جمعیت بهطور گسترده بررسی نشده است. آمفتامین (amfetamine) برای درمان ADHD در افراد با و بدون ID استفاده شده، اگرچه شواهد برای اثبات اثربخشی آن در افراد ID نامشخص است.
اهداف
بررسی اثربخشی آمفتامین در درمان اختلال نقصتوجه-بیشفعالی در افراد مبتلا به ناتوانی ذهنی.
روشهای جستوجو
MEDLINE؛ PsycINFO؛ EMBASE؛ AMED؛ ISI Web of Science و WorldCat Dissertations با استفاده از فهرست گستردهای از مترادفهای ADHD و ID جستوجو شدند. در آگوست 2007، CENTRAL؛ Current Controlled Trials meta-register (mRCT)؛ CenterWatch، پایگاه ثبت ملی تحقیقات NHS و clinicaltrials.gov جستوجو شدند. با شرکتهای داروسازی و متخصصان در این حوزه تماس گرفته شد. فهرست منابع مقالات مروری بررسی شده و جستوجوی استنادها در ISI Web of Knowledge انجام شد.
معیارهای انتخاب
تمام مطالعات تصادفیسازی و کنترلشده، چه منتشرشده و چه منتشرنشده، به هر زبانی، که در آنها کودکان یا بزرگسالان مبتلا به ADHD و ID با آمفتامین درمان شدند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دادهها توسط دو محقق بهطور مستقل از هم با استفاده از یک برگه استخراج استانداردشده به دست آمدند. خطر سوگیری (bias) توسط دو نویسنده با استفاده از یک چارچوب استانداردشده ارزیابی شد. انجام متاآنالیزها برنامهریزی شدند اما به دلیل کمبود مطالعات مناسب، انجام نشدند.
نتایج اصلی
فقط یک مطالعه را یافتیم که شرایط ورود به این مرور را داشت. این یک مطالعه متقاطع (cross-over) در 15 کودک مبتلا به ADHD، ناتوانی ذهنی و سندرم X شکننده (Fragile X syndrome) بود. طول دوره درمان فقط یک هفته بود. هیچ تفاوت معنیداری میان آمفتامین و دارونما (placebo) برای هیچیک از معیارهای ADHD گزارش نشد، اما بروز عوارض جانبی بسیار بیشتری هنگام مصرف آمفتامین، عمدتا بیثباتی خلقوخو و تحریکپذیری، گزارش شد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
شواهد بسیار کمی برای اثربخشی آمفتامین در درمان ADHD در افراد مبتلا به ID وجود دارد. تجویز دارو در این جمعیت بر اساس تعمیم نتایج تحقیقات در افراد بدون ID است. انجام تحقیقات بیشتر در مورد اثربخشی و تحملپذیری آن فورا مورد نیاز است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
