استخوانهای شکسته (شکستگیهایی) که به سرعت یا بهطور کامل بهبود نمییابند یا جوش نمیخورند، میتوانند منجر به درد قابل توجه و از دست دادن عملکرد شوند. این ممکن است بر توانایی فرد در کار و کاهش مرتبط با آن در کیفیت زندگی او تاثیر بگذارد. همچنین تاخیر در جوش خوردن (بهبودی) یا جوش نخوردن شکستگیها، بار (burden) اقتصادی قابل توجهی را برای جامعه به همراه دارد. مداخلهای که در این مرور بررسی شد، پروتئین مورفوژنتیک استخوان (bone morphogenetic protein; BMP) است. این ماده بهطور طبیعی توسط بدن تولید میشود و نشان داده شده که نقش مهمی در تشکیل استخوان و غضروف دارد. این مرور با هدف بررسی این موضوع انجام شد که BMP استفاده شده در محل شکستگی میتواند به تسریع و پیشرفت بهبود شکستگی کمک کند یا خیر.
این مرور 11 کارآزمایی را وارد کرد. همه آنها دارای مشکلاتی بودند، به این معنی که نتایج آنها ممکن است دچار سوگیری (bias) باشد. چهار کارآزمایی شامل افرادی با شکستگیهای حاد تیبیا (استخوان ساق پا) بودند. شواهد حاصل از این کارآزماییها نشان داد که BMP ممکن است روند بهبود این شکستگیها را تسریع کند و افرادی با این شکستگیها که با BMP درمان میشوند، به پروسیجرهای درمانی بعدی کمتری نیاز دارند. شش کارآزمایی، که BMP را برای شکستگیهایی که در طول دوره اول درمان بهبود نیافتند (جوش نخوردنها) بررسی کردند، نشان دادند که BMP در روند بهبودی، نه بهتر و نه بدتر از پیوند استخوان بود. یک کارآزمایی کوچک هیچ تفاوتی را میان BMP و پیوندهای انجامشده در افرادی که استخوان آنها برای درمان شکستگی بهبودیافته اما ناهمتراز بریده شده بودند، نیافت. شرکتکنندگان در کارآزمایی که BMP دریافت کردند، دچار عوارض جانبی مشابهی نسبت به افرادی شدند که BMP دریافت نکردند (عفونت، خرابی ابزار، تشکیل استخوان هتروتوپیک و واکنشهای ایمونوژنیک). بااینحال، بیمارانی که به جای اتوگرافت استخوان، BMP دریافت میکنند، دچار مشکلات مرتبط با استخراج استخوان از محل دیگری در بدن خود نخواهند شد.
این مرور چهار ارزیابی اقتصادی را نیز وارد کرد. سه مورد از این مطالعات نشان دادند که هزینههای مرتبط با استفاده از BMP، براساس یک کارآزمایی بزرگ روی شکستگیهای حاد باز تیبیا، احتمالا بیشتر از درمان استاندارد بدون BMP بودند. تفاوت در هزینهها با افزایش شدت شکستگی کاهش یافت.
مطالعه چکیده کامل
تاخیر در بهبود شکستگی یک مسئله پیچیده بالینی و اقتصادی برای بیماران و سیستم خدمات سلامت است.
اهداف
ارزیابی اثربخشی افزایشی و هزینههای پروتئین مورفوژنتیک استخوان (bone morphogenetic protein; BMP) بر بهبود شکستگی در شکستگیهای حاد و جوشنخوردگیها در مقایسه با استانداردهای مراقبت.
روشهای جستوجو
ما کتابخانه کاکرین (2008، شماره 4)، MEDLINE و دیگر بانکهای اطلاعاتی اصلی سلامت و اقتصاد سلامت (تا اکتبر 2008) را جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (randomised controlled trials; RCTs) و ارزیابیهای اقتصادی کامل یا جزئی BMP برای بهبود شکستگی در بزرگسالان بالغ از نظر اسکلتی.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
تمام دادههای بالینی و اقتصادی توسط یک نویسنده استخراج شده و توسط نویسنده دیگر بررسی شدند.
نتایج اصلی
یازده RCT، که همگی در معرض خطر بالای سوگیری (bias) بودند، و چهار ارزیابی اقتصادی وارد شدند. جدا از یک مطالعه، زمان بهبود شکستگی میان گروههای BMP و کنترل مشابه بود. شواهدی مبنی بر افزایش میزان بهبودی، بدون نیاز به روش ثانویه، با BMP در مقایسه با کنترل مراقبتهای معمول در شکستگیهای حاد، عمدتا شکستگی باز تیبیا، وجود داشت (خطر نسبی (RR): 1.19؛ 95% CI؛ 0.99 تا 1.43). RR تجمعی برای دستیابی به جوشخوردگی (union) در شکستگیهای جوشنخورده، 1.02 بود (95% CI؛ 0.90 تا 1.15). یک مطالعه هیچ تفاوتی را در جوش خوردن استخوان در بیمارانی که برای جوش خوردن نامناسب استخوانهای رادیوس تحت جراحی استئوتومی اصلاحی قرار گرفتند، نشان نداد. دادههای حاصل از سه RCT نشان دادند که برای بیماران مبتلا به شکستگی حاد که با BMP درمان شدند، در مقایسه با گروه کنترل، به روشهای ثانویه کمتری نیاز بود (RR: 0.65؛ 95% CI؛ 0.50 تا 0.83). عوارض جانبی شامل عفونت، نارسایی ابزار، درد، عوارض محل اهدا، تشکیل استخوان هتروتوپیک و واکنشهای ایمونوژنیک بودند. شواهد مربوط به هزینههای BMP-2 برای شکستگیهای حاد باز تیبیا از یک RCT بزرگ به دست آمد. این نشان میدهد که هزینههای پزشکی مستقیم مرتبط با BMP عموما بیشتر از درمان با مراقبتهای استاندارد خواهد بود، اما این اختلاف هزینه ممکن است با افزایش شدت شکستگی کاهش یابد. شواهد محدود نشان میدهد که هزینههای پزشکی مستقیم مرتبط با BMP میتوانند با بهبودی سریعتر و کاهش زمان مرخصی از کار برای بیماران مبتلا به شدیدترین شکستگیهای باز تیبیا جبران شوند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
این مرور، کمبود دادهها را در مورد استفاده از BMP در بهبود شکستگی و همچنین مشارکت قابل توجه صنعت را در شواهد موجود فعلی برجسته میکند. شواهد محدودی وجود دارد که BMP در مقایسه با گروه کنترل ممکن است برای بهبود شکستگی حاد تیبیا موثرتر باشد، بااینحال، استفاده از BMP برای درمان موارد جوشنخوردگی هنوز مشخص نیست. شواهد اقتصادی محدود موجود نشان میدهد که درمان BMP برای شکستگیهای حاد باز تیبیا، در صورت استفاده در بیماران مبتلا به شدیدترین شکستگیها، ممکن است از نظر اقتصادی مطلوبتر باشد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
