شکستگی مچ دست (ناشی از شکستگی در انتهای پائینی دو استخوان ساعد) اغلب در بزرگسالان مسنتر در اثر افتادن روی باز (outstretched hand) و در بزرگسالان جوان در اثر ضربه شدید مانند تصادف رانندگی رخ میدهد. جراحی ممکن است برای شکستگیهای توام با دررفتگی جدیتر، در نظر گرفته شود. درمان جراحی میتواند شامل کاشت مواد داربست استخوانی (پیوند استخوان و جایگزینهای آن) در نواقص استخوانی باشد که ممکن است بر پایداری قطعات شکستگی پساز قرار دادن مجدد در جای خود تاثیر بگذارند.
این مرور به بررسی شواهد حاصل از کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده پرداخت که استفاده از داربست استخوانی را ارزیابی کردند.
ده کارآزمایی بسیار متفاوت شامل 874 بزرگسال با شکستگیهای عموما ناپایدار، در شش گروه مقایسهای گروهبندی شدند. هیچیک از کارآزماییها از روش برتر (best-practice method) برای پیشگیری از سوگیری انتخاب (selection bias) استفاده نکرد.
چهار کارآزمایی (239 شرکتکننده) نشان دادند که کاشت داربست استخوانی (اتوژن - از بیمار - پیوند استخوان (یک کارآزمایی)؛ Norian SRS - یک جایگزین استخوان (دو کارآزمایی)؛ سیمان متیلمتاکریلات (یک کارآزمایی)) در مقایسه با قالب گچی بهتنهایی، پیامدهای آناتومیکی را بهبود بخشید؛ و دو کارآزمایی نیز بهبود عملکرد را نشان دادند. عوارض گزارششده از داربست استخوانی، ناراحتی گذرای ناشی از رسوب Norian SRS در خارج از استخوان بودند. یکی از رسوبات نیاز به جراحی برای برداشتن داشت.
یک کارآزمایی (323 شرکتکننده) که Norian SRS را در مقایسه با قالبگیری گچی یا تثبیت خارجی مقایسه کرد، هیچ تفاوتی را در پیامدهای عملکردی یا آناتومیکی در یک سال مشاهده نکرد. رسوب خارجی سیمان استخوانی و عفونت محل پین (pin)، تنها تفاوتهای معنیدار میان دو گروه بودند.
یک کارآزمایی (48 شرکتکننده) نشان داد که پیوند استخوان اتوژن (از خود بیمار) در زمینه تثبیت خارجی، تغییر قابل توجهی را در پیامد ایجاد نمیکند. یک عارضه جدی در محل اهداکننده رخ داد.
یک کارآزمایی (21 شرکتکننده) نشانههایی را از پیامدهای بدتر شدن با سیمان استخوان در مقایسه با پینگذاری از طریق پوست نشان داد.
سه کارآزمایی (180 شرکتکننده) نشان دادند که داربستهای استخوانی (پیوند استخوان اتوژن (یک کارآزمایی)؛ Norian SRS (یک کارآزمایی)؛ سیمان متیلمتاکریلات (یک کارآزمایی)) هیچ تفاوت معنیداری را در پیامدهای عملکردی نشان ندادند، اما نشانههایی از پیامدها آناتومیکی بهتر در مقایسه با تثبیت خارجی داشتند. بیشتر عوارض گزارششده با تثبیت خارجی مرتبط بودند؛ در یک کارآزمایی، رسوبات Norian SRS در خارج از استخوان رخ داد.
یک کارآزمایی (93 شرکتکننده تحت درمان با تثبیت صفحهای) که مواد استخوانی آلوژنیک (از افراد دیگر) را در مقایسه با پیوند استخوان اتوژنیک مقایسه کرد، نشان داد که عملکرد مچ دست برای گروه اتوگرافت اندکی بهبود یافت، اما عوارض مربوط به برداشت پیوند بیشتر هستند.
این مرور نتیجه گرفت که اگرچه داربست استخوانی ممکن است در مقایسه با بیحرکتسازی با گچ بهتنهایی، پیامد آناتومیکی را بهبود بخشد، شواهد کافی برای نتیجهگیری در مورد عملکرد و بیخطری یا برای پیامد دیگر مقایسهها وجود ندارد.
مطالعه چکیده کامل
درمان جراحی شکستگیهای انتهای دیستال رادیوس میتواند شامل کاشت مواد داربست استخوانی (پیوند استخوان و جایگزینها) در نقصهای استخوانی باشد که اغلب پساز جااندازی شکستگی ایجاد میشوند.
اهداف
مرور شواهد حاصل از کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده که به ارزیابی کاشت مواد داربست استخوانی برای درمان شکستگیهای دیستال رادیوس در بزرگسالان پرداختند.
روشهای جستوجو
ما در پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین (جون 2007)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزماییهای کنترلشده کاکرین، MEDLINE؛ EMBASE و دیگر بانکهای اطلاعاتی، مجموعه مقالات کنفرانسها و فهرست منابع جستوجو کردیم. هیچگونه محدودیتی در زبان نگارش مقاله اعمال نشد.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای بالینی تصادفیسازیشده یا شبه-تصادفیسازیشده و کنترلشده که به ارزیابی استفاده از داربست استخوانی برای درمان شکستگی دیستال رادیوس در بزرگسالان پرداختند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو نویسنده بهطور مستقل از هم مطالعات را انتخاب کرده و ارزیابی و گردآوری دادهها را انجام دادند.
نتایج اصلی
ده کارآزمایی ناهمگون شامل 874 بزرگسال مبتلا به شکستگیهای عموما ناپایدار، در شش گروه مقایسهای گروهبندی شدند. هیچیک از کارآزماییها، پنهانسازی تخصیص (allocation concealment) را اثبات نکرده بود.
چهار کارآزمایی (239 شرکتکننده) نشان دادند که کاشت داربست استخوانی (پیوند استخوان اتوژن (یک کارآزمایی)؛ Norian SRS - یک جایگزین استخوان (دو کارآزمایی)؛ سیمان متیلمتاکریلات (methylmethacrylate cemen) (یک کارآزمایی)) در مقایسه با قالب گچی بهتنهایی، پیامدهای آناتومیکی را بهبود بخشید؛ و دو کارآزمایی دریافتند که عملکرد را بهتر کردند. عوارض گزارششده از داربست استخوانی، ناراحتی گذرای ناشی از رسوبات خارج استخوانی Norian SRS بود؛ که با جراحی، یک رسوب داخل مفصلی برداشته شد.
یک کارآزمایی (323 شرکتکننده) که جایگزین استخوان (Norian SRS) را در مقایسه با قالب گچی یا تثبیت خارجی مقایسه کرد، هیچ تفاوتی را در پیامدهای عملکردی یا آناتومیکی در یک سال مشاهده نکرد. عوارض دارای اهمیت آماری در گروههای مربوطه، رسوبات Norian SRS خارج استخوانی و عفونت مسیر پین (pin) بود.
یک کارآزمایی (48 شرکتکننده با تثبیت خارجی) نشان داد که پیوند استخوان اتوژن تغییر قابل توجهی را در پیامد ایجاد نمیکند. یک عارضه جدی در محل اهداکننده رخ داد.
یک کارآزمایی (21 شرکتکننده) نشانههایی را از پیامدهای بدتر برای سیمان استخوانی هیدروکسیآپاتیت (hydroxyapatite) در مقایسه با پینگذاری داخل کانونی کاپاندجی (Kapandji) یافت.
سه کارآزمایی (180 شرکتکننده) نشان دادند که داربستهای استخوانی (پیوند استخوان اتوژن (یک کارآزمایی)؛ Norian SRS (یک کارآزمایی)؛ سیمان متیلمتاکریلات (یک کارآزمایی)) هیچ تفاوت معنیداری را در پیامدهای عملکردی نشان ندادند، اما نشانههایی از پیامدها آناتومیکی بهتر در مقایسه با تثبیت خارجی داشتند. بیشتر عوارض گزارششده با تثبیت خارجی مرتبط بودند؛ رسوبات خارج استخوانی Norian SRS در یک کارآزمایی رخ داد.
یک کارآزمایی (93 شرکتکننده با تثبیت صفحه پشتی) نشان داد که اتوگرافتها عملکرد مچ دست را در مقایسه با مواد استخوانی آلوژنیک اندکی بهبود میبخشند، اما با عوارض بیشتر در محل اهداکننده همراه هستند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
داربست استخوانی در مقایسه با قالب گچی بهتنهایی، ممکن است پیامد آناتومیکی را بهبود بخشد، اما شواهد کافی برای نتیجهگیری در مورد پیامد عملکردی و بیخطری (safety)؛ یا برای دیگر مقایسهها وجود ندارد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
