در افراد مسن، «شکستگی مچ دست» (ناشی از شکستگی در انتهای پائینی دو استخوان ساعد) میتواند در اثر افتادن با کف دست (outstretched hand) ایجاد شود. جراحی ممکن است برای شکستگیهای توام با دررفتگی جدیتر، در نظر گرفته شود. یکی از انواع جراحیها، تثبیت خارجی (external fixation) است که در آن پینهای فلزی از طریق برشهای کوچک پوستی به استخوان در دو طرف محل شکستگی وارد شده و در خارج از آن تثبیت میشوند. بخش خارجی، قطعات استخوانی را حین بهبود استخوان در جای خود نگه میدارد. بیشتر تفاوتهای موجود میان روشهای تثبیت خارجی الف) در ویژگیها و طراحی بخش خارجی و ب) در جاگذاری پینها است. در برخی موارد، پینهای انتهایی به جای انتهای شکنندهتر استخوان شکسته، در استخوانهای دست قرار داده میشوند. این تثبیت پلمانند (bridging fixation) است، که در آن بخش خارجی، مفصل مچ دست را پل زده و بیحرکت میکند.
این مرور به بررسی شواهد حاصل از کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشدهای پرداخت که روشهای مختلف تثبیت خارجی را مقایسه کردند.
تعداد نُه کارآزمایی تصادفیسازیشده کوچک شامل 510 بزرگسال با شکستگیهای بالقوه یا آشکارا ناپایدار، در پنج گروه مقایسهای گروهبندی شدند. این کارآزماییها متفاوتتر از آن بودند که بتوان نتایج آنها را با هم تجمیع کرد. فقط یک کارآزمایی از روش برتر (best-practice method) برای پیشگیری از سوگیری انتخاب (selection bias) استفاده کرد.
دو کارآزمایی که فیکساتور خارجی پلزننده (مچ دست) را در مقایسه با تثبیت خارجی پین و گچ ارزیابی کردند، هیچ تفاوتی را با اهمیت آماری در عملکرد یا بدشکلی نیافتند. یک کارآزمایی، تمایل به عوارض جدیتر اما ناراحتی و تغییر شکل متعاقب کمتری را در گروهی که از فیکساتور استفاده کرد، نشان داد.
سه کارآزمایی، تثبیت غیرپلزننده را در مقایسه با تثبیت پلزننده، با استفاده از فیکساتورهای خارجی، بررسی کردند. دو کارآزمایی فیکساتورهای غیرپلزننده مشابهی را تست کردند، یک کارآزمایی هیچ تفاوت معنیداری را در پیامدهای عملکردی یا بالینی پیدا نکرد، در حال که کارآزمایی دیگر نشان داد که تثبیت غیرپلزننده منجر به بهبودی قابل توجهی در قدرت چنگ زدن، خم شدن مچ دست، و پیامد آناتومیکی شد. کارآزمایی سوم، هیچ یافته معنیداری را به نفع تثبیت غیرپلزننده چندصفحهای برای شکستگیهای پیچیده نشان نداد.
یک کارآزمایی با استفاده از یک فیکساتور خارجی پلزننده نشان داد که تثبیت قطعه شکستگی دیستال با یک پین فیکساتور خارجی اضافی، نتایج عملکردی و آناتومیکی بهتری را به همراه دارد.
یک کارآزمایی، هیچ شواهدی را دال بر تفاوت در پیامدهای بالینی برای پینهای آغشته به هیدروکسیآپاتیت (hydroxyapatite) در مقایسه با پینهای استاندارد بدون پوشش پیدا نکرد.
دو کارآزمایی، تثبیت خارجی دینامیک را در مقایسه با تثبیت خارجی استاتیک ارزیابی کردند. یک کارآزمایی هیچ تاثیر معنیداری را از «پویایی» اولیه یک فیکساتور خارجی پیدا نکرد. کیفیت پائین کارآزمایی دیگر، یافتههای آن را مبنی بر نتایج ضعیفتر برای تثبیت دینامیک تضعیف میکند.
این مرور نتیجه گرفت که شواهد قوی کافی برای تعیین تاثیرات نسبی روشهای مختلف تثبیت خارجی وجود ندارد.
مطالعه چکیده کامل
شکستگی دیستال رادیوس (distal radius) یک آسیب شایع است. درمان جراحی، تثبیت خارجی (external fixation) است که در آن پینهای فلزی در استخوان دو طرف محل شکستگی قرار داده شده و سپس به یک قاب خارجی، متصل و ثابت میشوند.
اهداف
ارزیابی شواهد حاصل از کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشدهای که روشهای مختلف تثبیت خارجی را برای مدیریت بالینی شکستگیهای دیستال رادیوس در بزرگسالان مقایسه کردند.
روشهای جستوجو
در پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین (جون 2007)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزماییهای کنترلشده کاکرین، MEDLINE؛ EMBASE و دیگر بانکهای اطلاعاتی، مجموعه مقالات کنفرانسها و فهرست منابع مقالات به جستوجو پرداختیم. هیچگونه محدودیتی در زبان نگارش مقاله اعمال نشد.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای بالینی تصادفیسازی یا شبه-تصادفیسازی و کنترلشده که روشهای مختلف تثبیت خارجی را در بزرگسالان مبتلا به شکستگی دیستال رادیوس مقایسه کردند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
تمام نویسندگان مرور بهطور مستقل از هم به انتخاب مطالعه پرداختند. دو نویسنده بهطور مستقل از هم کارآزماییهای واردشده را ارزیابی و استخراج دادهها را انجام دادند.
نتایج اصلی
تعداد نُه کارآزمایی کوچک شامل 510 بزرگسال با شکستگیهای بالقوه یا آشکارا ناپایدار، در پنج گروه مقایسهای گروهبندی شدند. وجود ناهمگونی (heterogeneity) مداخلهای، بالینی و روششناسی (methodology) در کارآزماییها، مانع از تجمیع دادهها شدند. فقط یک کارآزمایی، پنهانسازی تخصیص (allocation concealment) ایمن داشت.
دو کارآزمایی که فیکساتور خارجی پلزننده (در مچ دست) را در مقایسه با تثبیت خارجی پین و گچ ارزیابی کردند، هیچ تفاوت معنیداری را در عملکرد یا بدشکلی نیافتند. یک کارآزمایی، تمایل به عوارض جدیتر اما ناراحتی و تغییر شکل متعاقب کمتری را در گروهی که از فیکساتور استفاده کرد، نشان داد.
سه کارآزمایی، تثبیت غیرپلزننده را در مقایسه با تثبیت پلزننده بررسی کردند. از میان دو کارآزمایی که تثبیت غیرپلزننده تکصفحهای را بررسی کردند، یک مورد هیچ تفاوت معنیداری را در پیامدهای عملکردی یا بالینی نیافت؛ کارآزمایی دیگر نشان داد که تثبیت غیرپلزننده منجر به بهبودی قابل توجهی در قدرت چنگ زدن، خم شدن مچ دست، و پیامد آناتومیکی شد. کارآزمایی سوم هیچ یافته معنیداری را به نفع تثبیت غیرپلزننده چندصفحهای برای شکستگیهای پیچیده داخل مفصلی پیدا نکرد.
یک کارآزمایی با استفاده از یک فیکساتور خارجی پلزننده نشان داد که استفاده از یک پین فیکساتور خارجی اضافی برای تثبیت قطعه دیستال «شناور»، نتایج عملکردی و آناتومیکی بهتری را به همراه دارد.
یک کارآزمایی، هیچ شواهدی را دال بر تفاوت در پیامدهای بالینی برای پینهای آغشته به هیدروکسیآپاتیت (hydroxyapatite) در مقایسه با پینهای استاندارد بدون پوشش پیدا نکرد.
دو کارآزمایی، تثبیت خارجی دینامیک را در مقایسه با تثبیت خارجی استاتیک ارزیابی کردند. یک کارآزمایی هیچ تاثیر معنیداری را از پویایی اولیه یک فیکساتور خارجی نشان نداد. کیفیت پائین کارآزمایی دیگر، یافتههای آن را مبنی بر پیامدهای عملکردی و آناتومیکی ضعیفتر برای تثبیت دینامیک، تضعیف میکند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
شواهد قوی کافی برای تعیین تاثیرات نسبی روشهای مختلف تثبیت خارجی وجود ندارد. انجام مطالعاتی با توان آزمون کافی میتوانند شواهد بهتری را ارائه دهند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
