یک مرور سیستماتیک در مورد درمان دلیریوم یا هذیان غیرمرتبط با الکل با کمک بنزودیازپین، تعداد بسیار کمی کارآزمایی (یک مطالعه تصادفیسازیشده و کنترلشده روی بیماران تحت تهویه مکانیکی، و بنابراین بازتاب ضعیفی از بیماران هذیانی بهعنوان یک کل؛ و دو مطالعه نیمه-کنترلشده) را یافت که نتایج آنها نشان میدهد در حال حاضر هیچ شواهدی برای حمایت از استفاده از بنزودیازپینها در درمان هذیان غیرمرتبط با ترک الکل در بیماران بستری وجود ندارد.
مطالعه چکیده کامل
دلیریوم در 30% از بیماران بستری رخ میدهد و با طولانی شدن مدت بستری در بیمارستان و افزایش عوارض و مرگومیر همراه است. نتایج مطالعات کنترلنشده نامشخص بودهاند، و برخی نشان میدهند که بنزودیازپینها ممکن است در کنترل دلیریوم غیرمرتبط با الکل مفید باشند.
اهداف
تعیین اثربخشی و بروز عوارض جانبی بنزودیازپینها در درمان دلیریوم ناشی از ترک غیرمرتبط با الکل.
روشهای جستوجو
کارآزماییها از طریق جستوجو در پایگاه ثبت تخصصی گروه دمانس و بهبود شناختی در کاکرین در 26 فوریه 2008 با استفاده از عبارات جستوجو: (deliri* or confusion) و (benzo* یا lorazepam،" یا "alprazolam" یا "ativan" یا diazepam یا valium یا chlordiazepam) شناسایی شدند.
پایگاه ثبت تخصصی CDCIG شامل رکوردهایی از تمام بانکهای اطلاعاتی عمده مراقبت سلامت (شامل MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL؛ PsycINFO؛ CENTRAL؛ LILACS)، همچنین بسیاری از بانکهای اطلاعاتی کارآزمایی در حال انجام و منابع علمی خاکستری (grey literature) است.
معیارهای انتخاب
کارآزماییها میبایست بدون مخدوششدگی، تصادفیسازی شده و با پنهانسازی تخصیص (allocation) شرکتکنندگان بودند. علاوهبر این، کارآزماییهای انتخابشده باید بیماران را قبل و پساز درمان ارزیابی کرده بودند. در مواردی که طراحی متقاطع (crossover design) وجود داشت، فقط دادههای بخش اول کارآزمایی بررسی شدند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو محقق، دادهها را از کارآزماییهای واردشده استخراج کردند. دادهها در صورت امکان ادغام شده، و با استفاده از روشهای آماری مناسب، آنالیز شدند. نسبتهای شانس یا تفاوتهای میانگین محاسبه شدند. فقط دادههای «قصد درمان (intention to treat)» گنجانده شدند.
نتایج اصلی
فقط یک کارآزمایی که معیارهای انتخاب را برآورده کرد، شناسایی شد. در این کارآزمایی، که به مقایسه تاثیر بنزودیازپین، لورازپام، با دکسمدتومیدین، یک آگونیست انتخابی گیرنده آلفا-2-آدرنرژیک، بر دلیریوم میان بیماران بستری در بخش مراقبتهای ویژه و تحت تهویه مکانیکی پرداخت، درمان با دکسمدتومیدین در مقایسه با بیماران تحت درمان با لورازپام با افزایش تعداد روزهای بدون دلیریوم و کما همراه بود (بیماران تحت درمان با دکسمدتومیدین، بهطور متوسط هفت روز؛ بیماران تحت درمان با لورازپام، بهطور متوسط سه روز؛ P = 0.01). یک مطالعه نیمه-کنترلشده هیچ مزیتی را از بنزودیازپین (آلپرازولام) در مقایسه با نورولپتیکها در درمان آشفتگی مرتبط با دلیریوم نشان نداد، و یک مطالعه نیمه-کنترلشده دیگر، کاهش اثربخشی بنزودیازپین (لورازپام) و افزایش عوارض جانبی را در مقایسه با نورولپتیکها (هالوپریدول، کلرپرومازین) برای درمان گیجی حاد نشان داد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
تعداد کافی از کارآزماییهای کنترلشده برای حمایت از استفاده از بنزودیازپینها در درمان دلیریوم ناشی از ترک غیرمرتبط با الکل در بیماران بستری یافت نشد و در حال حاضر نمیتوان بنزودیازپینها را برای کنترل این وضعیت توصیه کرد. به دلیل کمبود کارآزماییهای تصادفیسازیشده و کنترلشده با دارونما (placebo) و پنهانسازی تخصیص (concealment of allocation) کافی شرکتکنندگان، واضح است که انجام تحقیقات بیشتری برای تعیین نقش بنزودیازپینها در درمان دلیریوم ناشی از ترک غیرمرتبط با الکل مورد نیاز است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
