ما هفت کارآزمایی را شامل 1,020 شرکت‌کننده وارد کردیم. میانگین زمان تا قطع استفراغ در یک مطالعه با شیاف دیمن‌هیدرینات (dimenhydrinate) در مقایسه با دارونما، 0.34 روز کمتر بود (P value = 0.036). داده‌های تجمیع‌شده از سه مطالعه که اندانسترون (ondansetron) خوراکی را با دارونما مقایسه کردند، موارد زیر را نشان دادند: کاهش در میزان پذیرش فوری در بیمارستان (RR: 0.40؛ NNT: 17؛ 95% CI؛ 10 تا 100) اما هیچ تفاوتی میان میزان بستری شدن در بیمارستان در 72 ساعت پس‌از ترخیص از بخش اورژانس (Emergency Department; ED)؛ کاهش در میزان رهیدراتاسیون داخل وریدی هم در طول مدت بستری در ED (RR: 0.41؛ NNT: 5؛ 95% CI؛ 4 تا 8) و هم در پیگیری تا 72 ساعت پس‌از ترخیص از ED (بدترین-بهترین سناریو برای اندانسترون؛ RR: 0.57؛ NNT: 6؛ 95% CI؛ 4 تا 13) و افزایش در نسبتی از بیماران که استفراغشان متوقف شد (RR: 1.34؛ NNT: 5؛ 95% CI؛ 3 تا 7)) دیده نشد. هیچ تفاوت معنی‌داری در میزان ویزیت مجدد یا عوارض جانبی مشاهده نشد، اگرچه اسهال به عنوان یک عارضه جانبی در چهار مورد از پنج مطالعه اندانسترون گزارش شد. در یک مطالعه، نسبتی از بیماران که استفراغشان در 24 ساعت قطع شد، در گروه اندانسترون داخل وریدی (58%)، در گروه دارونما (17%) و در گروه متوکلوپرامید (metoclopramide) (%33) گزارش شد (P value = 0.039).