دژنراسیون ماکولا وابسته به سن (age-related macular degeneration; AMD) یک بیماری پیشرونده و دژنراتیو شبکیه است، که باعث ایجاد عروق خونی زیر شبکیه شده و در نهایت منجر به اختلال بینایی میشود. درمان آنتیآنژیوژنیک (antiangiogenic therapy) رویکردی جدید برای درمان دژنراسیون ماکولا وابسته به سن نئوواسکولار است. اینترفرون یکی از عوامل ضدرگزایی (antiangiogenic therapy) است که تصور میشود با پیشگیری از رشد سلولهای اندوتلیال عروقی که به تشکیل این عروق خونی جدید کمک میکنند، عمل میکند. این مرور شامل یک کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده با 481 شرکتکننده، همگی بالای 50 سال از 45 مرکز مختلف بود. این کارآزمایی، درمان با اینترفرون آلفا را با دارونما (placebo) مقایسه کرد و پیگیری آن 52 هفته طول کشید. تفاوت معنیداری میان گروههای کنترل و درمان در نسبتی از شرکتکنندگان که حداقل سه خط بینایی را در 52 هفته از دست دادند، وجود نداشت. نتایج این کارآزمایی قطعی نبوده و نشان دادند که اگر چنین باشد، مداخله میتواند مضر باشد. از آنجاییکه اکنون چندین مداخله جدید ضدرگزایی در دسترس قرار دارد، بعید است که انجام مطالعات بیشتر روی اینترفرون آلفا قابل توجیه باشد.
مطالعه چکیده کامل
درمان آنتیآنژیوژنیک (antiangiogenic therapy) رویکردی جدید برای درمان دژنراسیون ماکولا وابسته به سن نئوواسکولار است. اینترفرون آلفا یکی از عوامل آنتیآنژیوژنیک است که تصور میشود با مهار مهاجرت و تکثیر سلولهای اندوتلیال عروقی عمل میکند. این دارو در درمان هپاتیت، تومورهای تو-پُر (solid) و بدخیمیهای خونی استفاده شده است.
اهداف
هدف از این مرور، بررسی اینترفرون آلفا به عنوان یک روش درمانی برای دژنراسیون ماکولا وابسته به سن نئوواسکولار بود.
روشهای جستوجو
ما کارآزماییها را از پایگاه ثبت مرکزی کارآزماییهای کنترلشده کاکرین (CENTRAL)، که شامل پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه چشم و بینایی کاکرین است، در کتابخانه کاکرین (شماره 3، 2007)، پایگاه ثبت تحقیقات ملی (شماره 3، 2007)، MEDLINE (1966 تا جولای 2007)، EMBASE (1980 تا جولای 2007)، LILACS (بانک اطلاعاتی منابع علمی سلامت آمریکای لاتین و کارائیب) (جولای 2007) و فهرست منابع مطالعات واردشده، جستوجو و شناسایی کردیم.
معیارهای انتخاب
ما کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشدهای را وارد کردیم که به ارزیابی درمان با اینترفرون آلفا در افراد مبتلا به دژنراسیون ماکولا وابسته به سن نئوواسکولار پرداخته و حداقل به مدت یک سال پیگیری شدند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
هر دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم دادهها را استخراج کرده و کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کردند. هیچ سنتز دادهای انجام نشد زیرا فقط یک کارآزمایی معیارهای ورود را داشت.
نتایج اصلی
تنها کارآزمایی واردشده، 481 شرکتکننده را از 45 مرکز در سراسر جهان وارد کرده و بهطور تصادفی در چهار گروه قرار داد. این مطالعه امکان آنالیز تعداد شرکتکنندگانی را که در هفته 52، سه یا چند خط بینایی خود را در سه گروه اینترفرون آلفا-2a در مقابل دارونما (placebo) از دست دادند، فراهم کرد. نتایج، نسبت شانس 1.60 (95% فاصله اطمینان: 1.01 تا 2.53) را نشان میدهد، بدان معنا که اینترفرون با افزایش 60% احتمال از دست دادن سه یا چند خط بینایی در 52 هفته همراه است. این یافته، با مقدار P برابر با 0.04، از نظر آماری کمی ضعیف است و نشان میدهد که این درمان به جای فایده، پتانسیل آسیبرسانی دارد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
در حال حاضر شواهد کافی برای توصیه به استفاده از اینترفرون آلفا-2a برای درمان دژنراسیون ماکولا وابسته به سن وجود ندارد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
