ما این مرور را با هدف خلاصه کردن یافتههای تحقیقات تجربی تصادفیسازی شده در مورد بررسی تاثیرات آمفتامینها بر افراد مبتلا به اسکیزوفرنی انجام دادیم. بیشتر دادههای بالقوه مرتبط، غیرقابل استفاده بودند، از این رو نتیجهگیری قطعی غیرممکن است. یافتههای یک مطالعه کوتاهمدت و کوچک نشان دادند که آمفتامینها ممکن است باعث کاهش بیتفاوتی و کمبود انرژی شوند که اغلب با اسکیزوفرنی مرتبط است و این میتواند توضیح دهد که چرا افراد مبتلا به اسکیزوفرنی همچنان به مصرف این داروهای بالقوه مضر ادامه میدهند.
مطالعه چکیده کامل
تخمین زده میشود که بین 10% و 65% از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی از داروهای غیرقانونی مانند آمفتامینها استفاده میکنند. این گروه در مقایسه با افراد مبتلا به اسکیزوفرنی که سابقه سوءمصرف مواد مخدر را ندارند، با نرخ بیشتر بستری شدن در بیمارستان، بیخانمانی، بیکاری و خودکشی روبهرو هستند.
اهداف
ارزیابی تاثیرات آمفتامینها برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی از نظر پیامدهای بالینی مهم، عملکرد شناختی و آزمایشهای فیزیولوژیکی.
روشهای جستوجو
ما پایگاه ثبت گروه اسکیزوفرنی در کاکرین (فوریه 2002) را جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
ما تمام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشدهای را وارد کردیم که تاثیرات آمفتامینها را بر افراد مبتلا به اسکیزوفرنی، در مقایسه با مداخله دارونما (placebo) بررسی کردند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
مطالعات را بهطور جداگانه انتخاب و ارزیابی نقادانه کردیم، دادهها را استخراج کرده و بر اساس قصد درمان (intention-to-treat; ITT) آنالیز کردیم. در صورت امکان و در جای مناسب، خطر نسبی (RR) و 95% فاصله اطمینان (CI) آنها را، با تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (numbers needed to treat; NNT) محاسبه کردیم. برای دادههای پیوسته (continuous data)، تفاوت میانگین وزندهیشده (WMD) را محاسبه کردیم.
نتایج اصلی
چهار مطالعه کوتاهمدت را با مجموع 83 شرکتکننده وارد کردیم. دادهها اندک بوده و گزارشهای ضعیفی از آنها ارائه شدند. نتایج، نشاندهنده کاهش نشانههای منفی در افرادی بود که به آمفتامینها اختصاص یافتند (n = 16؛ 1 RCT؛ WMD: -3؛ 95% CI؛ 5.02- تا 0.98-). چنین تاثیری برای تغییر در نشانههای مثبت دیده نشد (n = 16؛ 1 RCT؛ WMD: 0؛ 95% CI؛ 4.46- تا 4.46). آمفتامینها در مقایسه با دارونما متابولیسم را در مخچه چپ و راست (n = 23؛ 1 RCT؛ WMD: 0.12؛ 95% CI؛ 0.06 تا 0.18؛ n = 23؛ 1 RCT؛ WMD: 0.12؛ 95% CI؛ 0.06 تا 0.18) و جسم مخطط چپ (left striatum) (n = 23؛ 1 RCT؛ WMD: 0.14؛ 95% CI؛ 0.00 تا 0.28) بهطور قابل توجهی افزایش داده و متابولیسم را در قشر پیشپیشانی خلفی-جانبی چپ (n = 23؛ 1 RCT؛ WMD: -0.09؛ 95% CI؛ 0.17- تا 0.01-) بهطور قابل توجهی کاهش دادند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
قابل درک است که آمفتامینها به ندرت بهطور رسمی در مطالعات تصادفیسازی شده ارزیابی میشوند و بنابراین احتمالا کارهای منتشرنشدهای در این زمینه وجود دارند. افزودن مطالعات بیشتر میتواند دلایلی را روشن کند که چرا افراد مبتلا به اسکیزوفرنی همچنان به مصرف این محرکهای مضر ادامه میدهند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
