مطالعات متنوع و عمدتا کوچک بودند، توسط محققان پیشگام انجام شدند و با محدودیت‌های روش‌شناسی (methodology) فراوان بودند (18 RCT؛ در مجموع 1808). اغلب، انجام متاآنالیزها مناسب نبودند. در شش مطالعه‌ای که به پیشگیری از بروز سایکوز در افراد مبتلا به نشانه‌های پیش‌درآمد پرداختند، به نظر می‌رسید اولانزاپین (olanzapine) مزیت کمی داشت (n=60؛ 1 RCT؛ RR تبدیل به سایکوز: 0.58؛ 95% CI؛ 0.3 تا 1.2)، و درمان شناختی رفتاری (CBT) نیز به همان اندازه مفید بود (n=60؛ 1 RCT؛ RR تبدیل به سایکوز: 0.50؛ 95% CI؛ 0.2 تا 1.7). دریافت خدمات از سوی یک تیم تخصصی به همراه مصرف ریسپریدون (risperidone) و دریافت CBT در شش ماه نسبت به دریافت خدمات تیم تخصصی به‌تنهایی، مزیت داشت (n = 59؛ 1 RCT؛ RR تبدیل به سایکوز: 0.27؛ 95% CI؛ 0.1 تا 0.9، NNT: 4؛ 95% CI؛ 2 تا 20)، اما این مزیت تا 12 ماه مشاهده نشد (n = 59؛ 1 RCT؛ RR: 0.54؛ 95% CI؛ 0.2 تا 1.3). اسیدهای چرب امگا 3 (EPA) نسبت به دارونما (placebo) برتری داشتند (n=76؛ 1 RCT؛ RR تبدیل به سایکوز: 0.13؛ 95% CI؛ 0.02 تا 1.0؛ NNT: 6؛ 95% CI؛ 5 تا 96). این یافته در هیچ مطالعه دیگری دیده نشد.

کارآزمایی‌های باقی‌مانده با هدف بهبودی در پیامد اولین اپیزود سایکوز انجام شدند. به نظر می‌رسید CBT خاص هر مرحله برای خودکشی تاثیر کمی داشت، اما این مطالعه تکی، کوچک بود (n=56؛ 1 RCT؛ RR برای خودکشی: 0.81؛ 95% CI؛ 0.05 تا 12.26). خانواده‌درمانی به همراه دریافت خدمات از یک تیم تخصصی در هلند تاثیر واضحی بر عود بیماری نداشت (n=76؛ RR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.4 تا 3.0)، اما بدون تیم تخصصی در چین ممکن است تاثیر داشته باشد (n=83؛ 1 RCT؛ RR بستری در بیمارستان: 0.28؛ 95% CI؛ 0.1 تا 0.6؛ NNT: 3؛ 95% CI؛ 2 تا 6). بزرگترین و باکیفیت‌ترین مطالعه، دریافت خدمات از یک تیم تخصصی را با مراقبت استاندارد مقایسه کرد. در این مطالعه؛ ترک زودهنگام مطالعه کاهش یافت (n=547؛ 1 RCT؛ RR: 0.59؛ 95% CI؛ 0.4 تا 0.8؛ NNT: 9؛ 95% CI؛ 6 تا 18) و پایبندی به درمان بهبود یافت (n=507؛ RR توقف درمان: 0.20؛ 95% CI؛ 0.1 تا 0.4؛ NNT: 9؛ 95% CI؛ 8 تا 12). میانگین تعداد روزهای بستری در بیمارستان در یک سال تفاوت معنی‌داری نداشت (n=507؛ WMD: -1.39؛ 95% CI؛ 2.8- تا 0.1)، و داده‌های مربوط به «بستری نشدن در بیمارستان» نیز تا پنج سال تفاوت معنی‌داری نداشتند (n=547؛ RR: 1.05؛ 95% CI؛ 0.90 تا 1.2). هیچ تفاوت معنی‌داری در تعداد افرادی که «مستقل زندگی نمی‌کردند» تا یک سال دیده نشد (n=507؛ RR: 0.55؛ 95% CI؛ 0.3 تا 1.2). در پنج سال، تعداد بسیار کمتری از شرکت‌کنندگان در گروه درمان «زندگی مستقل نداشتند» (n=547؛ RR: 0.42؛ 95% CI؛ 0.21 تا 0.8؛ NNT: 19؛ 95% CI؛ 14 تا 62). وقتی درمان خاص هر مرحله (CBT) با دوست‌یابی مقایسه شد، هیچ تفاوت معنی‌داری در تعداد شرکت‌کنندگان بستری‌شده در بیمارستان در طول 12 ماه مشاهده نشد (n=62؛ 1 RCT؛ RR: 1.08؛ 95% CI؛ 0.59 تا 1.99).

درمان خاص هر مرحله با روغن‌های E-EPA هیچ مزیتی را نشان نداد (n=80؛ 1 RCT؛ RR عدم پاسخ به درمان: 0.90؛ 95% CI؛ 0.6 تا 1.4) همانطور که درمان خاص هر مرحله مداخله کوتاه‌مدت (n=106؛ 1 RCT؛ RR بستری: 0.86؛ 95% CI؛ 0.4 تا 1.7) نیز چنین فایده‌ای را نداشت. ACE خاص هر مرحله هیچ مزیتی را نشان نداد، اما شرکت‌کنندگانی که مداخله شغلی را دریافت کردند، احتمال بیشتری برای استخدام شدن داشتند (n=41؛ 1 RCT؛ RR: 0.39؛ 95% CI؛ 0.21 تا 0.7؛ NNT: 2؛ 95% CI؛ 2 تا 4). درمان خاص هر مرحله با کانابیس و سایکوز فایده‌ای را نشان نداد (n=47؛ RR مصرف کانابیس: 1.30؛ 95% CI؛ 0.8 تا 2.2) و ارزیابی بحران، بستری شدن در بیمارستان را کاهش نداد (n=98؛ RR: 0.85؛ 95% CI؛ 0.6 تا 1.3). وزن تحت تاثیر مداخله رفتاری زودهنگام قرار نگرفت.