با پیشرفت بیماری پارکینسون، به منظور کنترل نشانهها اغلب لازم است که داروهای دیگری به لوودوپا (levodopa) افزوده شود. هدف اصلی درمان با مهارکنندههای COMT، افزایش مدت زمان تاثیر دوز لوودوپا و در نتیجه کاهش زمانی است که بیماران در فاز «خاموش» نسبتا بیحرکت میگذرانند. تولکاپون (tolcapone) و انتاکاپون (entacapone) میتوانند برای کاهش زمان خاموشی (off time)، کاهش دوز لوودوپا و بهبود نسبی در اختلال حرکتی و ناتوانی استفاده شوند. این یافته، در بهترین حالت، براساس شواهدی با قطعیت متوسط است. بااینحال، آنزیمهای کبدی در برخی از شرکتکنندگان در گروه تولکاپون افزایش یافتند. یافتههای نظارتی پساز ورود تولکاپون به بازار، سه مورد سمیّت کبدی کُشنده را در بیماران تحت درمان با آن شناسایی کرد. در نتیجه، تولکاپون از برخی کشورها جمعآوری شده و محدودیتهای شدیدی در مورد مصرف آن در برخی دیگر اعمال شدهاند.
مطالعه چکیده کامل
با پیشرفت بیماری پارکینسون، بهمنظور کنترل نشانههای حرکتی اغلب لازم است که داروهای دیگری به لوودوپا (levodopa) افزوده شود. هدف اصلی درمان با مهارکنندههای COMT، افزایش مدت زمان تاثیر دوز لوودوپا و در نتیجه کاهش زمانی است که بیماران در فاز «خاموش» نسبتا بیحرکت میگذرانند.
اهداف
مقایسه اثربخشی و بیخطری (safety) درمان کمکی با مهارکنندههای COMT در برابر دارونما (placebo) در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون، که لوودوپا مصرف کرده و دچار عوارض حرکتی شدند.
روشهای جستوجو
جستوجوهای الکترونیکی در پایگاه ثبت کارآزماییهای کنترلشده کاکرین (کتابخانه کاکرین، شماره 1، سال 2003)؛ MEDLINE (1966 تا 2003)؛ EMBASE (1974 تا 2003) انجام شدند. منابع علمی خاکستری (grey literature) بهصورت دستی جستوجو شده و فهرست منابع مطالعات و مرورهای شناساییشده بررسی شدند. با تولیدکنندگان مهارکنندههای COMT تماس گرفته شد.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشدهای که به ارزیابی درمان کمکی با مهارکننده COMT در مقایسه با دارونما در بیماران دارای تشخیص بالینی بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک و عوارض طولانیمدت درمان با لوودوپا، پرداختند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دادهها توسط نویسندگان بهطور مستقل از هم خلاصه شده و اختلافنظرات با بحث حلوفصل شدند. معیارهای پیامد، شامل مقیاسهای رتبهبندی بیماری پارکینسون، دوز لوودوپا، اندازهگیریها در دوره «خاموشی» (off time) و فراوانی موارد خروج از مطالعه و عوارض جانبی بودند.
نتایج اصلی
چهارده کارآزمایی معیارهای ورود را داشتند. 2566 بیمار مبتلا به بیماری پارکینسون و نوسانات حرکتی در این مرور وارد شدند. هشت کارآزمایی، انتاکاپون (entacapone) را در مقابل دارونما در مجموع 1560 بیمار بررسی کردند. این کارآزماییها بین دو و دوازده ماه طول کشیدند. شش کارآزمایی، تولکاپون (tolcapone) را در مقابل دارونما در 1006 بیمار بررسی کردند. این کارآزماییها بین شش هفته و دوازده ماه طول کشیدند.
هم تولکاپون و هم انتاکاپون زمان «خاموشی» را کاهش دادند، دوز لوودوپا را کم کردند و اختلالات حرکتی و ناتوانی را به میزان متوسطی بهبود بخشیدند. این مزیتها به قیمت افزایش خطر دیسکینزی (dyskinesia) یا حرکتپریشی، حالت تهوع، استفراغ و اسهال تمام شد. آنزیمهای کبدی در تعداد کمی از شرکتکنندگان که تولکاپون مصرف کردند، افزایش یافت.
نتیجهگیریهای نویسندگان
در مدیریت عوارض حرکتی دیدهشده در بیماری پارکینسون، تولکاپون و انتاکاپون را میتوان برای کاهش زمان «خاموشی»، کاهش دوز لوودوپا و بهبودی مختصر در اختلال حرکتی و ناتوانی استفاده کرد. این یافته، در بهترین حالت، براساس شواهدی با قطعیت متوسط است. بااینحال، آنزیمهای کبدی در برخی از شرکتکنندگان در گروه تولکاپون افزایش یافتند. این موضوع به همراه سه مورد سمیّت کبدی کشنده که در طول نظارت پساز ورود تولکاپون به بازار مشاهده شد، نگرانیهایی را در مورد بیخطری آن ایجاد کرده است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
