با پیشرفت بیماری پارکینسون، به منظور کنترل نشانهها اغلب لازم است که داروهای دیگری به لوودوپا (levodopa) افزوده شوند. هدف اصلی درمان با مهارکنندههای COMT، افزایش مدت زمان تاثیر دوز لوودوپا (levodopa) و در نتیجه کاهش زمانی است که بیماران در فاز «خاموش (off phase)» نسبتا بیحرکت باقی میمانند. بااینحال، داروهای دیگری مانند آگونیستهای دوپامین، میتوانند در این مرحله از بیماری نیز استفاده شوند. این مرور نشان داد که مهارکننده COMT، تولکاپون (tolcapone)، بهعنوان یک داروی کمکی در درمان لوودوپا، مزایای مشابهی با دو آگونیست دوپامین، بروموکریپتین (bromocriptine) و پرگولید (pergolide)، دارد. در میانمدت، تفاوت معنیداری از نظر اثربخشی میان تولکاپون کمکی و بروموکریپتین یا پرگولید کمکی وجود نداشت. تولکاپون کمتر از این آگونیستها باعث تهوع شد، اما شواهدی از اختلال عملکرد کبد با تولکاپون به دست آمد. روند نظارت پساز ورود به بازار (post-marketing surveillance)، سه مورد سمیّت کبدی کُشنده را در بیماران تحت درمان با تولکاپون شناسایی کرد. در نتیجه، تولکاپون از برخی کشورها جمعآوری شده و محدودیتهای شدیدی در مورد مصرف آن در برخی دیگر اعمال شده است.
هیچ شواهدی از مقایسه انتاکاپون (entacapone) با دیگر داروهای کمکی برای بیماری پارکینسون یافت نشد.
مطالعه چکیده کامل
با پیشرفت بیماری پارکینسون، به منظور کنترل نشانهها اغلب لازم است که داروهای دیگری به لوودوپا (levodopa) افزوده شوند. هدف اصلی درمان با مهارکنندههای کاتکول-O-متیلترانسفراز (catechol-O-methyltransferase; COMT)، افزایش مدت زمان تاثیر دوز لوودوپا و در نتیجه کاهش زمانی است که بیماران در فاز «خاموش (off phase)» نسبتا بیحرکت باقی میمانند.
اهداف
مقایسه اثربخشی و بیخطری (safety) درمان کمکی با مهارکننده COMT در مقایسه با گروههای مقایسه فعال در بیماران مبتلا به بیماری پارکینسون، که قبلا لوودوپا مصرف کرده و دچار عوارض حرکتی شدند.
روشهای جستوجو
جستوجوهای الکترونیکی در پایگاه ثبت کارآزماییهای کنترلشده کاکرین (کتابخانه کاکرین، شماره 1، سال 2003)؛ MEDLINE (1966 تا 2003)؛ EMBASE (1974 تا 2003) انجام شدند. منابع علمی خاکستری (grey literature) بهصورت دستی جستوجو شده و فهرست منابع مطالعات و مرورهای شناساییشده بررسی شدند. با تولیدکنندگان مهارکنندههای COMT تماس گرفته شد.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشدهای که به ارزیابی درمان کمکی با مهارکننده COMT در مقایسه با یک مقایسهکننده فعال در بیماران دارای تشخیص بالینی بیماری پارکینسون ایدیوپاتیک و عوارض طولانیمدت درمان با لوودوپا پرداختند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دادهها توسط نویسندگان بهطور مستقل از هم خلاصه شده و تفاوت در نظرات با بحث، حلوفصل شدند. معیارهای پیامد که استفاده شدند، شامل مقیاسهای رتبهبندی بیماری پارکینسون، دوز لوودوپا، اندازهگیریها در دوره «خاموشی» (off time) و فراوانی موارد خروج از مطالعه و عوارض جانبی بودند.
نتایج اصلی
دو کارآزمایی یافت شدند که اثربخشی یک مهارکننده COMT را در برابر یک مقایسهکننده فعال بررسی کردند (n = 349). کولر (Koller) در سال 1998، اثربخشی تولکاپون (tolcapone) را در مقایسه با پرگولید (pergolide) (n = 203) طی 12 هفته و TSG در سال 1999، اثربخشی تولکاپون را در مقایسه با بروموکریپتین (bromocriptine) (n = 146) طی 8 هفته مقایسه کرد. هیچ کارآزمایی دیگری یافت نشد که انتاکاپون (entacapone) را با گروههای مقایسه فعال مقایسه کرده باشد.
تولکاپون در کاهش دوره «خاموشی»، اختلال حرکتی و رتبهبندی ناتوانی در طول سه ماه درمان، مزایای مشابهی با بروموکریپتین داشت. تولکاپون نسبت به بروموکریپتین، کاهش بیشتری را در دوز لوودوپا ایجاد کرد. تولکاپون در دو ماه اول درمان، مزایای مشابهی را با پرگولید در کاهش دوز لوودوپا، رتبهبندی اختلال حرکتی و ناتوانی، و در مقیاسهای عمومی کیفیت زندگی مرتبط با سلامت ایجاد کرد. تولکاپون در مقایسه با پرگولید، بهبودی بیشتری را در مقیاس کیفیت زندگی مختص بیماری PDQ-39 به دست آورد. بروز تهوع، یبوست و شکایات اورتوستاتیک با درمان با آگونیستها بیشتر بود، اما در دیگر موارد، فراوانی عوارض جانبی و انصراف از درمان در هر دو دسته داروهای کمکی مشابه هم گزارش شدند. آنزیمهای کبدی یک بیمار در طول مصرف تولکاپون، به میزان قابل توجهی افزایش یافت، اما در دیگر موارد، فراوانی عوارض جانبی و قطع درمان مشابه بودند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
دو کارآزمایی که تولکاپون را با آگونیستهای دوپامین، یعنی بروموکریپتین و پرگولید، مقایسه کردند، برای تشخیص تفاوتهای بالینی مرتبط میان آنها، از قدرت کافی برخوردار نبودند. این یافته بر اساس شواهد میانمدت است. هیچ شواهدی برای مقایسه انتاکاپون با گروههای مقایسه فعال یافت نشد. برای مقایسه تولکاپون با انتاکاپون و درمان با مهارکننده COMT با کلاسهای دارویی کمکی جایگزین مانند آگونیستهای دوپامین و مهارکنندههای مونوآمیناکسیداز در مراحل بعدی بیماری پارکینسون، انجام کارآزماییهای بزرگتر و طولانیمدتتری نیاز است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
