شواهد کافی برای استفاده از داروهای ادرارآور یا دیورتیکها در پیشگیری از بروز پرهاکلامپسی وجود ندارد.
پرهاکلامپسی (pre-eclampsia) یک عارضه جدی بارداری است که در حدود 10% از زنان رخ میدهد. این وضعیت با افزایش فشار خون و وجود پروتئین در ادرار مشخص میشود. در ابتدا، زنان ممکن است دچار هیچ نشانهای نباشند. انقباض عروق خونی در جفت، که از ویژگیهای این بیماری است، در رسیدن غذا و اکسیژن به نوزاد اختلال ایجاد میکند، در نتیجه رشد نوزاد را کند کرده و گاهی باعث تولد زودرس نوزاد میشود. برخی از زنان دچار تورم عمومی در بدن شده، و به ندرت ممکن است دچار تشنج شوند. داروهای ادرارآور باعث میشوند افراد ادرار بیشتری دفع کنند و عروق خونی را شل کرده و در نتیجه فشار خون را کاهش دهند. به دلیل این تاثیرات، فرض میشود که این داروها ممکن است از ابتلای زنان به پرهاکلامپسی پیشگیری کنند. بر این اساس، این داروها در دوران بارداری شروع به استفاده شدند؛ بااینحال، تصور شد که ممکن است در افزایش طبیعی حجم خون در دوران بارداری اختلال ایجاد کرده و بنابراین خطر پرهاکلامپسی را افزایش دهند. این مرور از پنج کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده، شامل 1836 زن، به دنبال بررسی شواهد مربوط به مصرف داروهای ادرارآور برای پیشگیری از بروز پرهاکلامپسی بود. تمام کارآزماییها، داروهای ادرارآور را با دارونما (placebo) یا عدم درمان مقایسه کردند. بااینحال، فقط چهار کارآزمایی (1391 زن) در مورد پرهاکلامپسی گزارش دادند. هیچ تفاوت معنیداری در پیامدها وجود نداشت، به جز اینکه داروهای ادرارآور با تهوع و استفراغ بیشتری همراه بودند.
مطالعه چکیده کامل
دیورتیکها یا داروهای ادرارآور برای کاهش فشار خون و ادم در افراد غیرباردار استفاده میشوند. پیشاز این، آنها در دوران بارداری با هدف پیشگیری یا به تاخیر انداختن ابتلا به پرهاکلامپسی (pre-eclampsia) استفاده شدند. این شیوه زمانی بحثبرانگیز شد که نگرانیهایی مبنی بر اینکه دیورتیکها ممکن است حجم پلاسما را در زنان مبتلا به پرهاکلامپسی بیشتر کاهش دهند، و در نتیجه خطر عوارض جانبی را در مادر و نوزاد، بهویژه بر رشد جنین، افزایش دهند، مطرح شدند.
اهداف
ارزیابی تاثیرات مصرف دیورتیکها در پیشگیری از بروز پرهاکلامپسی و عوارض آن.
روشهای جستوجو
پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه بارداری و زایمان در کاکرین را جستوجو کردیم (می 2010).
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازیشده که تاثیرات مصرف دیورتیکها را برای پیشگیری از بروز پرهاکلامپسی و عوارض آن ارزیابی کردند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
سه نویسنده مرور بهطور مستقل از هم کارآزماییها را برای ورود به این مرور انتخاب کرده و دادهها را استخراج کردند. دادهها را برای صحت (accuracy)، آنالیز کرده و دوبار بررسی کردیم.
نتایج اصلی
پنج مطالعه (1836 زن) وارد شدند. کیفیت همه آنها نامشخص بود. این مطالعات، دیورتیکهای تیازیدی را با دارونما (placebo) یا عدم انجام مداخله مقایسه کردند. هیچ تفاوت بارزی میان گروههای دیورتیک و کنترل از نظر پیامدهای بارداری گزارششده از جمله پرهاکلامپسی (چهار کارآزمایی، 1391 زن؛ خطر نسبی (RR): 0.68؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.45 تا 1.03)، مرگومیر پریناتال (پنج کارآزمایی، 1836 زن؛ RR: 0.72؛ 95% CI؛ 0.40 تا 1.27) و زایمان زودرس (دو کارآزمایی، 465 زن؛ RR: 0.67؛ 95% CI؛ 0.32 تا 1.41) وجود نداشت. در یک کارآزمایی که این پیامد را گزارش کرد، هیچ نوزاد کوچک برای سن جنینی به دنیا نیامد، و شواهد کافی برای نشان دادن تفاوتهای بارز میان دو گروه از نظر وزن هنگام تولد وجود نداشت (یک کارآزمایی، 20 زن؛ تفاوت میانگین (MD): 139 گرم؛ 95% CI؛ 484.40- تا 762.40).
دیورتیکهای تیازیدی با افزایش خطر تهوع و استفراغ همراه بودند (دو کارآزمایی، 1217 زن؛ RR: 5.81؛ 95% CI؛ 1.04 تا 32.46)، و زنانی که دیورتیک مصرف کردند، در مقایسه با زنان گروه دارونما، بیشتر احتمال داشت که به دلیل عوارض جانبی درمان خود را متوقف کنند (دو کارآزمایی، 1217 زن؛ RR: 1.85؛ 95% CI؛ 0.81 تا 4.22).
نتیجهگیریهای نویسندگان
شواهد کافی برای نتیجهگیریهای قابل اعتماد در مورد تاثیرات دیورتیکها بر پیشگیری از بروز پرهاکلامپسی و عوارض آن وجود ندارد. بااینحال، از این مرور، هیچ مزیت روشنی از مصرف دیورتیکها در پیشگیری از بروز پرهاکلامپسی یافت نشد. با توجه به میزان عوارض جانبی مشاهدهشده، استفاده از دیورتیکها برای پیشگیری از بروز پرهاکلامپسی و عوارض آن توصیه نمیشود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
