خلاصه به زبان ساده در نسخههای بهروز شده بعدی این مرور وارد خواهد شد.
مطالعه چکیده کامل
تشنج نوزادان یک مشکل شایع بوده و بیشتر نوزادان مبتلا به تشنج با داروهای ضدتشنج درمان میشوند. در شیوه بالینی، هم در تشخیص و هم در درمان چنین تشنجهایی، تنوع گستردهای وجود دارد و این نشاندهنده فقدان شواهد بارز در مورد مزایا و آسیبهای نسبی داروهای ضدتشنج مورد استفاده است. استفاده روتین از داروهای ضدتشنج برای درمان تشنج در نوزادان نیاز به ارزیابی دارد.
اهداف
ارزیابی و مقایسه (با توجه به مزایا و آسیبها) داروهای ضدتشنج مختلف تجویزشده برای نوزادان جهت درمان تشنجهای تائیدشده.
روشهای جستوجو
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده مرتبط با استفاده از ترکیبی از جستوجوهای بانک اطلاعاتی الکترونیکی (MEDLINE سال 1966 - مارچ 2004؛ EMBASE سال 1980 - مارچ 2004)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزماییهای کنترلشده کاکرین (CENTRAL، کتابخانه کاکرین، شماره 1، سال 2004) و جستوجوهای دستی شناسایی شدند. شناسایی کارآزماییهای در حال انجام یا منتشرنشده، از طریق تماس با نویسندگان برجسته در این زمینه و جستوجو در پایگاههای ثبت الکترونیکی کارآزماییهای در حال انجام، صورت گرفت.
معیارهای انتخاب
تمام کارآزماییهای بالینی تصادفیسازی یا شبه-تصادفیسازی و کنترلشده با دادههای گزارششده که پیامدهای زیر را مقایسه کردند: مورتالیتی، اختلال در تکامل سیستم عصبی، نیاز به داروهای ضدتشنج بیشتر، نیاز به داروهای ضدتشنج نگهدارنده هنگام ترخیص و عوارض جانبی (هیپوتانسیون نیازمند به دریافت مایعات یا حمایت اینوتروپیک، آریتمی، دپرسیون تنفسی، سمیّت کبدی (hepatotoxicity)) در نوزادانی که برای تشنج با داروهای ضدتشنج سیستمیک درمان شدند در مقایسه با دارونما (placebo)، عدم استفاده از دارو یا داروهای ضدتشنج جایگزین.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
کیفیت و روایی (validity) روششناسی (methodology) مطالعات بدون لحاظ کردن نتایج ارزیابی شدند. اولین محقق، عنوان و چکیده مطالعات شناساییشده توسط راهبرد جستوجوی فوق را بررسی کرد. نسخههای متن کامل مطالعاتی که ارتباط بالقوهای با موضوع داشتند، توسط هر دو محقق دوباره بررسی شدند. مطالعاتی که معیارهای ورود از پیش مشخصشده را داشتند، وارد این مرور شدند. دادههای مرتبط، استخراج شده و بهطور جداگانه آنالیز شدند و هرگونه اختلافنظر از طریق بحث، حلوفصل شد.
نتایج اصلی
فقط دو کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده که بهطور کامل منتشر شدند، به دست آمدند. پینتر (Painter) در سال 1999، نشان داد که هر دو داروی ضدتشنج که بیشترین کاربرد را داشتند (فنوباربیتال (phenobarbital) و فنیتوئین (phenytoin)) بهطور مشابهی موثر بودند (RR: 1.03؛ 95% CI؛ 0.96 تا 1.62) و تشنجها را در کمتر از پنجاه درصد نوزادان کنترل کردند. پینتر، سال 1999، مورتالیتی یا پیامد تکامل سیستم عصبی را گزارش نکرد. بویلان (Boylan)، سال 2004، نوزادانی را که به فنوباربیتال پاسخ ندادند، بهصورت تصادفی برای دریافت لیدوکائین (lidocaine) یا میدازولام (midazolam) بهعنوان عوامل خط دوم انتخاب کرد. نتایج نشان دادند لیدوکائین در کاهش بار (burden) تشنج موثرتر است (RR: 0.40؛ 95% CI؛ 0.14 تا 1.17) اما هر دو گروه، پیامدهای طولانیمدت مشابه و ضعیفی را در ارزیابی یک ساله داشتند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
در حال حاضر، شواهد اندکی از کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده برای تائید استفاده از هریک از داروهای ضدتشنج که در دوره نوزادی تجویز میشوند، وجود دارد. در متون علمی، همچنان این عقیده وجود دارد که تشنجها باید درمان شوند، زیرا این نگرانی هست که تشنجها بهخودیخود ممکن است مضر باشند، اگرچه این نظریه فقط با شواهد نسبتا ضعیفی پشتیبانی میشود (Levene 2002؛ Massingale 1993).
توسعه استراتژیهای درمانی بیخطر و موثر، به مطالعات آتی با کیفیت بالا (کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده با روششناسی که روایی را تضمین میکند) و با حجمنمونه کافی متکی است تا علاوهبر هرگونه کاهش کوتاهمدت در بار (burden) تشنج، قدرت تشخیص کاهشهای مهم را از نظر بالینی در میزان مورتالیتی و اختلال شدید تکامل سیستم عصبی داشته باشند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
