در مجموع 194 مطالعه در این مرور گنجانده شدند. برآورد نسبت شانس (OR) کلی برای پاسخ‌دهندگان به درمان نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل که داروی ضدافسردگی مصرف ‌کردند، افراد بیشتری به آمی‌تریپتیلین پاسخ دادند (OR: 1.12؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.02 تا 1.23، تعداد افراد مورد نیاز جهت درمان تا رسیدن به یک مزیت درمان (number needed to treat for a benefit; NNTB) = 50). تخمین اثربخشی آمی‌تریپتیلین و عوامل کنترل بر یک پیامد پیوسته (continuous)، اندازه تاثیرگذاری (effect size) را نشان داد که به‌طور قابل توجهی به نفع آمی‌تریپتیلین بود (تفاوت میانگین استانداردشده (SMD): 0.13؛ 95% CI؛ 0.04 تا 0.23). اگرچه این تفاوت‌ها از نظر آماری معنادار هستند، اهمیت بالینی آن‌ها کمتر مشخص است. زمانی‌که آنالیز اثربخشی براساس دسته دارویی طبقه‌بندی شد، هیچ تفاوتی در پیامد نهایی میان آمی‌تریپتیلین و داروهای مشابه مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین یا داروهای سه‌حلقه‌ای مشاهده نشد. میزان انصراف از درمان در بیماران گروه آمی‌تریپتیلین و داروهای کنترل مشابه بود؛ بااین‌حال، تخمین نسبتی از بیماران که دچار عوارض جانبی شدند، به‌طور قابل توجهی به نفع داروهای کنترل در مقایسه با آمی‌تریپتیلین بود (OR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.59 تا 0.74). زمانی‌که آنالیز تحمل‌پذیری درمان براساس دسته دارویی طبقه‌بندی شد، میزان انصراف از درمان در بیمارانی که آمی‌تریپتیلین و مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین را مصرف ‌کردند، به‌طور قابل توجهی به نفع دومی بود (OR: 0.84؛ 95% CI؛ 0.75 تا 0.95، تعداد افراد مورد نیاز برای درمان تا بروز آسیب (number needed to treat to harm; NNTH) = 40). زمانی‌که آنالیز پاسخ‌دهندگان به درمان براساس محیط مطالعه طبقه‌بندی شد، آمی‌تریپتیلین در بیماران بستری موثرتر از داروهای ضدافسردگی کنترل بود (OR: 1.22؛ 95% CI؛ 1.04 تا 1.42، NNTB = 24)، اما در بیماران سرپایی اینطور نبود (OR: 1.01؛ 95% CI؛ 0.88 تا 1.17، NNTB = 200).