شکستگیهای مچ دست از آسیبهای رایج در بزرگسالان، بهویژه در افراد مبتلا به پوکی استخوان (osteoporosis) هستند. ممکن است لازم باشد قطعات استخوان به جای خود بازگردانده شوند تا آناتومی بدن بازیابی شده و خطر آسیب بیشتر به بافت نرم کاهش یابد. به فرایند انجام این کار، جااندازی (reduction) میگویند و معمولا بیمار از قبل بیهوش میشود. در جااندازی بسته (closed reduction)، که اغلب به آن دستکاری (manipulation) میگویند، قطعات جابهجا شده با استفاده از مانورهای مختلف و در حالی که پوست روی آنها دست نخورده باقی میماند، دوباره در جای خود قرار میگیرند. کشش برای جدا کردن قطعات یا بهصورت دستی و با مشارکت دو نفر انجام میشود یا با یک وسیله مکانیکی مانند «تله انگشتی (finger-traps)» که به دو یا چند انگشت متصل است و یک وزنه تعادل که بالای بازو آویزان میشود. سپس شکستگی جاانداخته شده، معمولا با گچگیری و بیحرکت کردن (plaster cast immobilisation)، تثبیت میشود تا به بهبودی آن کمک شود.
سه کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده شامل مجموعا 404 فرد، عمدتا زنان و افراد مسن، با شکستگیهای جابهجا شده در انتهای دیستال رادیوس، در این مرور وارد شدند. هیچیک از کارآزماییها پیامد عملکردی را ارزیابی نکردند، و فقط یک کارآزمایی عوارض را گزارش کرد. هر کارآزمایی روشهای مختلف جااندازی را مقایسه کرد. یک کارآزمایی که در آن همه شرکتکنندگان بیحسی منطقهای داخل وریدی دریافت کردند، هیچ تفاوت معنیداری را در پیامدهای آناتومیکی میان جااندازی مکانیکی با استفاده از کشش با تله انگشتی و جااندازی دستی مشاهده نکرد. کارآزمایی دوم دو روش جااندازی دستی (manual reduction) را مقایسه کرد. این موارد یک روش جدید جااندازی دستی بودند که در آن شرکتکنندگان بدون بیهوشی، بهطور فعال کشش متقابل ایجاد کردند، در مقابل جااندازی دستی مرسوم تحت بیحسی منطقهای داخل وریدی. شرکتکنندگان گروه روش جدید در طول عمل جااندازی که مدت زمان کوتاهتری داشت، درد بیشتر، اما نه غیرقابل تحمل، را متحمل شدند. هیچ تفاوتی در پیامد آناتومیکی مشاهده نشد. کارآزمایی سوم، جااندازی مکانیکی را شامل یک وسیله خاص بدون بیحسی در مقابل جااندازی دستی تحت بلوک هماتوم (haematoma block) (بیحسی موضعی) مقایسه کرد. در طول روش جااندازی، درد کمتری برای گروه کشش مکانیکی ثبت شد. هر دو روش نتایج آناتومیکی مشابهی را به همراه داشتند. تعداد کمتری از شرکتکنندگان در گروه کشش مکانیکی در پنج هفته علائم اختلال عصبی، عمدتا بیحسی انگشت، را نشان دادند، اما این تفاوت تا یک سال از نظر آماری معنیدار نبود.
این مرور نتیجه گرفت که برای تصمیمگیری در مورد اینکه تفاوتی میان روشهای مختلف بررسیشده وجود داشت یا خیر، شواهد کافی به دست نیامد.
مطالعه چکیده کامل
شکستگی دیستال رادیوس (distal radius) یک مشکل بالینی شایع است. شکستگیهای جابهجا شده معمولا با استفاده از روشهای جااندازی بسته (closed reduction methods)، که غیرجراحی هستند و عموما شامل کشش (traction) و دستکاری (manipulation) میشوند، جا انداخته میشوند. سپس موقعیت حاصل تثبیت میشود، که معمولا با بیحرکت کردن با گچ (plaster cast immobilisation) صورت میگیرد.
اهداف
بررسی شواهد مربوط به اثربخشی نسبی روشهای مختلف جااندازی بسته برای شکستگیهای جابهجا شده دیستال رادیوس در بزرگسالان.
روشهای جستوجو
ما در پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین (جون 2007)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزماییهای کنترلشده کاکرین ( کتابخانه کاکرین 2007، شماره 2)، MEDLINE؛ EMBASE؛ CINAHL، پایگاه ثبت تحقیقات ملی (UK)، مجموعه مقالات کنفرانسها و فهرست منابع مقالات جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای بالینی تصادفیسازیشده یا شبه-تصادفیسازیشده که روشهای مختلف جااندازی بسته را مقایسه کردند. ما همچنین کارآزماییهایی را وارد کردیم که در آنها استفاده یا عدم استفاده از بیهوشی همزمان با روشهای مختلف جااندازی بررسی شدند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
هر دو نویسنده بهطور مستقل از هم کارآزماییها را انتخاب کرده و کیفیت روششناسی (methodology) آنها را ارزیابی کردند. دادهها توسط یکی از نویسندگان استخراج شده و توسط نویسنده دیگر بررسی شدند. امکان تجمیع دادهها وجود نداشت.
نتایج اصلی
سه کارآزمایی شامل مجموعا 404 فرد، عمدتا زنان و افراد مسن، با شکستگیهای جابهجا شده در انتهای دیستال رادیوس، وارد شدند. این کارآزماییها نتوانستند پیامد عملکرد بیمار را ارزیابی کنند، و فقط یک کارآزمایی عوارض را گزارش کرد.
یک کارآزمایی هیچ تفاوت آماری معنیداری را میان جااندازی مکانیکی با استفاده از کشش با تله انگشتی (finger trap traction) و جااندازی دستی (manual reduction) در پیامدهای آناتومیکی پیدا نکرد. به همه شرکتکنندگان در این کارآزمایی، بیحسی موضعی داخل وریدی داده شد.
یک کارآزمایی، روش جدیدی را از جااندازی دستی که در آن بیمار بیهوشنشده بهطور فعال کشش متقابل ایجاد میکرد، با جااندازی دستی مرسوم تحت بیحسی موضعی داخل وریدی مقایسه کرد. درحالیکه شرکتکنندگان در گروه روش جدید در طول عمل جااندازی، درد بیشتر، اما نه غیرقابل تحمل، را متحمل شدند، اما درد در گروه مدت زمان کوتاهتری طول کشید. هیچ تفاوتی در پیامد آناتومیکی مشاهده نشد.
مطالعه سوم، جااندازی مکانیکی را شامل یک وسیله خاص بدون بیحسی در مقابل جااندازی دستی تحت بلوک هماتوم (haematoma block) (بیحسی موضعی) مقایسه کرد. در طول روش جااندازی، درد کمتری برای گروه کشش مکانیکی ثبت شد. هر دو روش، نتایج رادیولوژیکی مشابهی را به همراه داشتند. تعداد کمتری از شرکتکنندگان در گروه کشش مکانیکی در پنج هفته علائم اختلال عصبی، عمدتا بیحسی انگشت، را نشان دادند، اما این تفاوت تا یک سال از نظر آماری معنیدار نبود.
نتیجهگیریهای نویسندگان
برای تعیین اثربخشی نسبی روشهای مختلف جااندازی بسته در درمان شکستگیهای جابهجا شده دیستال رادیوس در بزرگسالان، شواهد کافی از مقایسههای بررسیشده در کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده وجود نداشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
