برای اثبات اینکه استراحت در بستر به پیشگیری از بروز سقط جنین کمک میکند، شواهد کافی وجود ندارد.
سقط جنین به از دست دادن نوزاد پیشاز هفته 23 بارداری گفته میشود و این وضعیت میتواند باعث ناراحتی زیادی برای والدین شود. رایجترین درمانی که برای پیشگیری از بروز آن استفاده میشود، احتمالا استراحت در بستر است. مرور دو کارآزمایی، شامل 84 زن، نشان داد که شواهد کافی از مطالعاتی با کیفیت خوب وجود ندارد تا بتوان گفت استراحت در بستر به پیشگیری از بروز سقط جنین کمک میکند یا خیر. مراقبت از زنانی که در معرض خطر سقط جنین هستند، باید مطابق با نیازهای فردی آنها ارائه شود.
مطالعه چکیده کامل
سقط جنین به از دست دادن بارداری پیشاز هفته 23 بارداری گفته میشود. این اتفاق در 10% تا 15% از بارداریها، بسته به سن مادر و تعداد بارداریها، رخ میدهد. این وضعیت در حدود نصف یا دو-سوم موارد با نقصهای کروموزومی مرتبط است. مداخلات زیادی برای پیشگیری از بروز سقط جنین استفاده شدهاند، اما استراحت در بستر احتمالا رایجترین روش تجویزشده است، به خصوص در موارد تهدید به سقط جنین و سابقه سقط جنین قبلی. از آنجاییکه علت بروز سقط جنین در بیشتر موارد به فعالیت بیشازحد مربوط نمیشود، بعید است که استراحت در بستر بتواند یک استراتژی موثر برای کاهش سقط جنین خودبهخودی باشد.
اهداف
ارزیابی تاثیر تجویز استراحت در بستر در دوران بارداری برای پیشگیری از بروز سقط جنین در زنان در معرض خطر بالای سقط جنین.
روشهای جستوجو
پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه بارداری و زایمان در کاکرین را جستوجو کردیم (مارچ 2010).
معیارهای انتخاب
ما تمام کارآزماییهای تصادفیسازیشده منتشرشده، منتشرنشده و در حال انجام را حاوی دادههای گزارششده وارد کردیم که پیامدهای بالینی را در زنان بارداری که برای پیشگیری از بروز سقط جنین، استراحت در بستر در بیمارستان یا منزل برایشان تجویز شد، در مقابل مراقبتهای جایگزین یا عدم انجام مداخله مقایسه کردند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو نویسنده بهطور مستقل از هم کیفیت روششناسی (methodology) کارآزماییهای واردشده را با استفاده از روشهای شرح دادهشده در کتابچه راهنمای محققان کاکرین (Cochrane Reviewers' Handbook) ارزیابی کردند. مطالعات صرفنظر از کیفیت روششناسی آنها، وارد مطالعه شدند.
نتایج اصلی
فقط دو مطالعه شامل 84 زن شناسایی شدند. هیچ تفاوت آماری معنیداری در خطر سقط جنین در گروه استراحت در بستر در مقابل گروه بدون استراحت در بستر (دارونما (placebo) یا درمان دیگر) وجود نداشت (خطر نسبی (RR): 1.54؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.92 تا 2.58). نه استراحت در بستر در بیمارستان و نه استراحت در بستر در منزل، هیچکدام تفاوت معنیداری را در پیشگیری از بروز سقط جنین نشان ندادند. خطر سقط جنین در زنانی که در گروه استراحت در بستر بودند، نسبت به زنانی که در گروه درمان با گنادوتروپین جفتی انسان بدون استراحت در بستر بودند، بیشتر بود (RR: 2.50؛ 95% CI؛ 1.22 تا 5.11). به نظر میرسد که تعداد کم شرکتکنندگان در این مطالعات، عامل اصلی بینتیجه بودن این آنالیز باشد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
شواهد کافی با کیفیت بالا وجود ندارد که از سیاست استراحت در بستر برای پیشگیری از بروز سقط جنین در زنانی که زنده ماندن جنین در آنها تائید شده و خونریزی واژینال در نیمه اول بارداری دارند، حمایت کند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
