غدد تیروئید در افراد مبتلا به پُرکاری تیروئید گریوز (Graves' hyperthyroidism)، هورمون تیروئید زیادی ترشح میکنند. این امر میتواند باعث ایجاد گواتر (تورم در گردن اطراف غده تیروئید)، تعریق، مشکلات روده یا قاعدگی و دیگر نشانهها، بهویژه نشانههای چشمی (افتالموپاتی (ophthalmopathy))، شود. درمانها شامل داروهای آنتیتیروئید، جراحی یا پرتودرمانی برای کاهش بافت تیروئید هستند. هنگام بررسی درمان دارویی پُرکاری تیروئید گریوز، گزینههای مختلفی وجود دارد، از جمله انتخاب دارو، دوز، طول دوره درمان، افزودن هورمون تیروئید (تیروکسین (thyroxine)) و زمان لازم تا قطع درمان. داروهای آنتیتیروئید مورد استفاده در کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (randomised controlled trials; RCTs) شامل کاربیمازول (carbimazole)، پروپیلتیوراسیل (propylthiouracil) و متیمازول (methimazole) بودند.
بیست و شش RCT شامل 3388 شرکتکننده شناسایی شدند. اکثر شرکتکنندگان در تمام مطالعات زن بودند (83% در مطالعاتی که توزیع جنسیتی را گزارش کردند). میانگین سنی شرکتکنندگان، 40 سال بود. طول دوره پیگیری در یازده کارآزمایی، میان دو و پنج سال بود. در مطالعات انجامشده روی دوز بالا («بلوک-جایگزین» (block-replace)) در مقایسه با دوز پائین («تیتراسیون» (titration))، طول دوره درمان در دو مطالعه شش ماه، در چهار مطالعه 18 ماه و در بقیه کارآزماییها 12 ماه بودند.
پیامد اصلی، میزان عود پُرکاری تیروئید طی یک سال پساز اتمام درمان دارویی بود و این پیامد اولیه در تمام مطالعات ارزیابی شد. در هیچیک از مطالعات، هیچ موردی از مرگومیر گزارش نشد. هیچیک از مطالعات، بروز کمکاری تیروئید (hypothyroidism)، تغییرات وزن در طول دوره درمان، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت، پیشرفت افتالموپاتی (ophthalmopathy) یا پیامدهای اقتصادی را به تفصیل شرح ندادند. شواهد (براساس چهار مطالعه) نشان میدهد که مدت زمان مطلوب درمان با داروهای آنتیتیروئید برای رژیم دوز پائین، 12 تا 18 ماه است. رژیم دوز پائین، عوارض جانبی کمتری نسبت به رژیم دوز بالا داشت و در کارآزماییها (براساس نتایج 12 کارآزمایی) با مدت زمان مساوی، اثربخشی کمتری نداشت. به نظر نمیرسد ادامه درمان با تیروکسین پساز درمان اولیه آنتیتیروئید، هیچ مزیتی از نظر عود پُرکاری تیروئید داشته باشد. مطالعاتی که از عوامل سرکوبکننده سیستم ایمنی استفاده میکنند، نیاز به اعتبارسنجی بیشتر بیخطری (safety) و کارآمدی در کارآزماییهای کنترلشده بین جمعیتهای مختلف دارند.
دادههای مربوط به عوارض جانبی و تعداد شرکتکنندگانی که به دلیل عوارض جانبی از ادامه درمان انصراف دادند، در هفت مطالعه موجود بودند. تعداد شرکتکنندگانی که بثورات پوستی را گزارش کردند، در گروه دوز بالا در مقایسه با گروه دوز پائین بهطور قابل توجهی بیشتر بودند (10% در مقایسه با 6%). همچنین تعداد شرکتکنندگانی که به دلیل عوارض جانبی از ادامه درمان انصراف دادند، در گروه دوز بالا در مقایسه با گروه دوز پائین بسیار بیشتر بودند (16% در مقایسه با 9%).
مطالعه چکیده کامل
داروهای آنتیتیروئید بهطور گستردهای در درمان پُرکاری تیروئید (hyperthyroidism) استفاده میشوند. تنوع گستردهای در دوز، رژیم درمانی یا طول دوره درمان مورد استفاده متخصصان سلامت وجود دارد.
اهداف
ارزیابی تاثیرات دوز، رژیم درمانی و طول دوره درمان با داروهای آنتیتیروئید برای پُرکاری تیروئید گریوز (Graves' hyperthyroidism).
روشهای جستوجو
هفت بانک اطلاعاتی و فهرست منابع را جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و شبه-تصادفیسازیشده در خصوص داروهای آنتیتیروئید برای درمان پُرکاری تیروئید گریوز.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو نویسنده بهطور مستقل از هم استخراج دادهها و ارزیابی خطر سوگیری (bias) را انجام دادند. ادغام دادهها برای پیامدهای اولیه، و انتخاب آنالیزهای اکتشافی انجام شدند.
نتایج اصلی
بیست و شش کارآزمایی تصادفیسازیشده با مشارکت 3388 شرکتکننده در این مرور وارد شدند. در مجموع، کیفیت کارآزماییها، همانطور که گزارش شد، ضعیف بود. هیچیک از مطالعات، بروز کمکاری تیروئید (hypothyroidism)، تغییرات وزن، کیفیت زندگی مرتبط با سلامت، پیشرفت افتالموپاتی (ophthalmopathy) یا پیامدهای اقتصادی را بررسی نکردند. چهار کارآزمایی، تاثیر طول دوره درمان را بر میزان عود بررسی کردند، و در صورت استفاده از رژیم تیتراسیون (titration)، دوره درمان 12 ماهه نسبت به دوره درمان شش ماهه برتری داشت، اما هیچ مزیتی در ادامه درمان بهمدت بیشاز 18 ماه دیده نشد. دوازده کارآزمایی، تاثیر رژیمهای بلوک-جایگزین (block-replace) را در مقایسه با رژیمهای بلوک تیتراسیون بررسی کردند. میزان عود در هر دو گروه مشابه بود، 51% در گروه بلوک-جایگزین و 54% در گروه بلوک تیتراسیون (OR: 0.86؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.68 تا 1.08)، اگرچه عوارض جانبی (بثورات پوستی (10% در مقایسه با 6%) و انصراف از ادامه درمان به دلیل بروز عوارض جانبی (16% در مقایسه با 9%)) در گروه بلوک-جایگزین بهطور قابل توجهی بالاتر بودند. سه مطالعه، افزودن تیروکسین (thyroxine) را همراه با ادامه درمان با دوز پائین آنتیتیروئید پساز درمان اولیه با داروهای آنتیتیروئید در نظر گرفتند. ناهمگونی معنیداری میان مطالعات وجود داشت، اما تفاوت میان دو گروه معنیدار نبود (OR: 0.58؛ 95% CI؛ 0.05 تا 6.21). چهار مطالعه، افزودن تیروکسین بهتنهایی را پساز درمان اولیه با داروهای آنتیتیروئید در نظر گرفتند. پساز 12 ماه پیگیری، هیچ تفاوت معنیداری در میزان عود بیماری میان گروهها وجود نداشت (OR: 1.15؛ 95% CI؛ 0.79 تا 1.67). دو مطالعه، افزودن عوامل سرکوبکننده سیستم ایمنی را در نظر گرفتند. نتایجی که بهنفع مداخلات بودند، باید در دیگر جمعیتها اعتبارسنجی شوند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
شواهد نشان میدهد که مدت زمان مطلوب درمان با داروهای آنتیتیروئید برای رژیم تیتراسیون، 12 تا 18 ماه است. رژیم تیتراسیون (دوز پائین) عوارض جانبی کمتری نسبت به رژیم بلوک-جایگزین (دوز بالا) داشت و اثربخشی آن کمتر نبود. به نظر نمیرسد ادامه درمان با تیروکسین پساز درمان اولیه آنتیتیروئید، هیچ مزیتی از نظر عود پُرکاری تیروئید داشته باشد. استفاده از درمانهای سرکوبکننده سیستم ایمنی نیاز به ارزیابی بیشتر دارند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
