تحریک پستان در رابطه با تعداد زنانی که پساز 72 ساعت وارد مرحله زایمان نشدند، و کاهش میزان خونریزی پساز زایمان، مفید به نظر میرسد.
تحریک پستان (breast stimulation) باعث انقباض رحم میشود، اگرچه مکانیسم آن هنوز مشخص نیست. این روش ممکن است سطح هورمون اکسی توسین را افزایش دهد که انقباضات را تحریک میکند. این یک روش غیردارویی است که به زن اجازه میدهد کنترل بیشتری بر فرایند تلاش برای القای زایمان داشته باشد. مرور شش کارآزمایی (719 زن) نشان داد که تحقیقات کافی برای ارزیابی بیخطری (safety) روش تحریک پستان در جمعیت پرخطر وجود ندارد و تا زمانی که مسائل بیخطری آن بهطور کامل ارزیابی نشوند، نباید برای استفاده در این گروه در نظر گرفته شود.
مطالعه چکیده کامل
تحریک پستان (breast stimulation) بهعنوان روشی برای القای زایمان (induction of labour) پیشنهاد شده است. این یک مداخله غیرپزشکی است که به زنان اجازه میدهد کنترل بیشتری بر فرایند القای زایمان داشته باشند. این مطالعه یکی از مجموعه مرورهای انجامشده درباره بررسی روشهای آمادهسازی دهانه رحم (cervical ripening) و القای زایمان با استفاده از روششناسی (methodology) استاندارد است.
اهداف
تعیین اثربخشی تحریک پستان برای آمادهسازی دهانه رحم یا القای زایمان در سهماهه سوم در مقایسه با دارونما (placebo)/عدم انجام مداخله یا دیگر روشهای القای زایمان.
روشهای جستوجو
پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه بارداری و زایمان در کاکرین (15 سپتامبر 2009) و کتابشناختیهای (bibliography) مقالات مرتبط را جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای بالینی از بررسی تحریک پستان برای آمادهسازی دهانه رحم یا القای زایمان در سهماهه سوم.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
برای مقابله با حجم زیاد و پیچیدگی در دادههای کارآزماییهای مرتبط با القای زایمان، یک استراتژی ایجاد شد. این استراتژی شامل یک روش دو-مرحلهای برای استخراج دادهها بود.
نتایج اصلی
شش کارآزمایی (719 زن) وارد شدند.
آنالیز کارآزماییهایی که تحریک پستان را با عدم انجام مداخله مقایسه کردند، کاهش قابل توجهی را در تعداد زنانی نشان داد که طی 72 ساعت وارد مرحله زایمان نشدند (62.7% در مقابل 93.6%، نسبت خطر (relative risk): 0.67؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.60 تا 0.74). این نتیجه در زنانی که دهانه رحم مطلوبی نداشتند، معنیدار نبود. کاهش قابل توجهی در میزان خونریزی پساز زایمان گزارش شد (0.7% در مقابل 6%، RR: 0.16؛ 95% CI؛ 0.03 تا 0.87). هیچ تفاوت معنیداری در میزان انجام زایمان سزارین (9% در مقابل 10%، RR: 0.90؛ 95% CI؛ 0.38 تا 2.12) یا میزان آغشته شدن به مکونیوم مشاهده نشد. هیچ موردی از تحریک بیشازحد رحم گزارش نشد. سه مورد مرگ پریناتال گزارش شد (1.8% در مقابل 0%، RR: 8.17؛ 95% CI؛ 0.45 تا 147.77).
هنگام مقایسه تحریک پستان با اکسیتوسین بهتنهایی، آنالیزها هیچ تفاوتی را در میزان زایمان سزارین نشان ندادند (28% در مقابل 47%، RR: 0.60؛ 95% CI؛ 0.31 تا 1.18). هیچ تفاوتی در تعداد زنانی که پساز 72 ساعت وارد مرحله زایمان نشدند (58.8% در مقابل 25%، RR: 2.35؛ 95% CI؛ 1.00 تا 5.54) یا میزان آغشته شدن به مکونیوم مشاهده نشد. چهار مورد مرگ پریناتال وجود داشت (17.6% در مقابل 5%، RR: 3.53؛ 95% CI؛ 0.40 تا 30.88).
نتیجهگیریهای نویسندگان
تحریک پستان در رابطه با تعداد زنانی که پساز 72 ساعت وارد مرحله زایمان نشدند، و کاهش میزان خونریزی پساز زایمان، مفید به نظر میرسد. تا زمانی که مسائل بیخطری (safety) این مداخله بهطور کامل ارزیابی نشدهاند، نباید در زنان پرخطر استفاده شود. انجام تحقیقات بیشتری برای ارزیابی بیخطری آن مورد نیاز است و باید دادههایی در مورد میزان خونریزی پساز زایمان، تعداد زنانی که در 72 ساعت وارد فاز زایمان نشدند، و رضایت مادر جمعآوری شوند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
