استافیلوکوکوس اورئوس (staphylococcus aureus) نوعی باکتری است که میتواند باعث بروز عفونتهای جدی شود. استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متیسیلین (methicillin-resistant Staphylococcus aureus; MRSA) به سویههایی از استافیلوکوکوس اورئوس اشاره دارد که در برابر بسیاری از آنتیبیوتیکها از جمله پنیسیلینها مقاوم هستند. کارکنان کنترل عفونت بیمارستان به دلایل مختلفی مایل هستند شیوع MRSA را محدود کنند و یکی از راههای انجام این کار، استفاده از داروهای ضدمیکروبی موضعی یا خوراکی در تلاش برای ریشهکن کردن MRSA در افرادی است که در آنها کلونیزه شدهاند. بااینحال، شواهد کافی برای تائید استفاده از درمان ضدمیکروبی موضعی یا خوراکی برای ریشهکنی MRSA در بینی یا خارج بینی وجود ندارد. هیچ نوع درمانی، موضعی یا خوراکی، یا ترکیبی از هر دو، برتری اثربخشی خود را نشان نداد. عوارض جانبی بالقوه جدی و ایجاد مقاومت ضدمیکروبی میتوانند ناشی از درمان باشند.
مطالعه چکیده کامل
استراتژیهای ریشهکنی استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متیسیلین (methicillin-resistant Staphylococcus aureus; MRSA) متغیر و متنوع هستند. ما تلاش کردیم تا شواهد مربوط به استفاده از عوامل ضدمیکروبی را برای ریشهکنی MRSA خلاصه کنیم.
اهداف
توصیف تاثیرات عوامل ضدمیکروبی موضعی و سیستمیک بر ناقل بودن MRSA در بینی و خارج بینی، عوارض جانبی و بروز عفونتهای بعدی MRSA.
روشهای جستوجو
در پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه بیماریهای عفونی در کاکرین (آگوست 2003)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزماییهای کنترلشده کاکرین (شماره 3، سال 2003)؛ MEDLINE (1966 تا 2003)؛ EMBASE (1988 تا 2003) به جستوجو پرداختیم، متون علمی مرتبط را بهصورت دستی جستوجو کرده و با متخصصان در زمینه MRSA و تولیدکننده موپیروسین (mupirocin) تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده با مشارکت بیماران کلونیزهشده با MRSA که داروهای ضدمیکروبی موضعی یا سیستمیک را با دارونما (placebo) یا عدم درمان مقایسه کرده، و کارآزماییهایی که ترکیبات مختلف را از عوامل موضعی یا سیستمیک با عدم درمان، دارونما یا عوامل موضعی یا سیستمیک مقایسه کردند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو محقق بهطور مستقل از هم معیارهای ورود را برای کارآزماییهای بالقوه مرتبط اعمال کردند، کیفیت روششناسی (methodology) کارآزمایی را ارزیابی کرده، و دادهها را استخراج کردند. پیامدهای اولیه شامل ریشهکنی MRSA، عفونت ناشی از MRSA، و عوارض جانبی بودند.
نتایج اصلی
شش کارآزمایی (384 شرکتکننده) معیارهای ورود به مرور را داشتند. هیچ تفاوتی در ریشهکن شدن MRSA در چهار مطالعه مشاهده نشد: یک مطالعه که موپیروسین را با دارونما مقایسه کرد، دو مطالعه که یک عامل سیستمیک را با عدم درمان مقایسه کردند (در یکی اسید فوزیدیک (fusidic acid) و در دیگری ریفامپین (rifampin) یا مینوسیکلین (minocycline))، و یک مطالعه که موپیروسین را با اسید فوزیدیک موضعی و تریمتوپریم-سولفامتوکسازول (trimethoprim-sulfamethoxazole) خوراکی مقایسه کرد و ریشهکن شدن MRSA در بینی را بهعنوان یک پیامد مورد بررسی قرار داد.
یک مطالعه مینوسیکلین را با ریفامپین مقایسه کرد، در این مطالعه ریفامپین در رابطه با ریشهکنی MRSA از همه محلها در روز 30 موثرتر بود (نسبت خطر (relative risk): 0.16؛ 95% فاصله اطمینان: 0.02 تا 1.00)، اما این تفاوت در 90 روز از اهمیت آماری برخوردار نبود (n = 18).
دو مطالعه (یک مورد نووبیوسین (novobiocin) و ریفامپین، و دیگری سیپروفلوکساسین (ciprofloxacin) و ریفامپین را در مقایسه با تریمتوپریم-سولفامتوکسازول و ریفامپین بررسی کردند)، هیچ تفاوتی را به لحاظ ریشهکنی MRSA در هیچیک از محلها نشان ندادند (n = 94).
عوارض جانبی ناشی از عوامل سیستمیک در حداکثر 20% از شرکتکنندگان رخ دادند، بااینحال گزارشها پراکنده بوده و تعداد کل نمونهها کم بودند. تمام کارآزماییها، ایجاد مقاومت در برابر عوامل ضدمیکروبی مورد استفاده را گزارش کردند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
شواهد کافی برای تائید استفاده از درمان ضدمیکروبی موضعی یا سیستمیک برای ریشهکنی MRSA در بینی یا خارج بینی وجود ندارد. هیچ برتری اثباتشدهای برای درمان موضعی یا سیستمیک یا ترکیبی از این عوامل نیز مشاهده نشد. عوارض جانبی بالقوه جدی و ایجاد مقاومت ضدمیکروبی میتوانند ناشی از درمان باشند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
