تعداد 43 مطالعه معیارهای ورود را داشتند (2801 شرکت‌کننده). بودزوناید در بیماران مبتلا به آسم که تحت درمان با استروئید غیرخوراکی بودند، منجر به بهبودی قابل توجهی در تعدادی از معیارهای عملکرد راه هوایی شد. این موارد عبارت بودند از FEV1، با تفاوت میانگین وزن‌دهی‌شده (WMD) معادل 3.7% پیش‌بینی‌شده (95% CI؛ 0.1% تا 7.2%)؛ بهبودی در حداکثر جریان صبحگاهی (PEF) نسبت به ابتدای مطالعه با WMD برابر با 29 لیتر در دقیقه (95% CI؛ 22 تا 36 لیتر در دقیقه)؛ بهبودی در PEF عصرگاهی نسبت به ابتدای مطالعه با WMD برابر با 21 لیتر در دقیقه (95% CI؛ 13 تا 29 لیتر در دقیقه). روش‌های مختلف در ارائه گزارش از نشانه‌ها، تجمیع مطالعات را محدود کرد، اما تمام مطالعاتی که کیفیت روش‌شناسی بالا داشتند، بهبودهای قابل توجهی را در مقایسه با دارونما نشان دادند. وضعیت سلامت بیماران گزارش نشد. خطر انصراف از حضور در کارآزمایی به دلیل تشدید آسم با بودزوناید در مقایسه با دارونما کمتر بود، خطر نسبی: 0.17 (95% CI؛ 0.09 تا 0.33). به نظر می‌رسد دوزهای 500 تا 800 میکروگرم در روز، اندازه تاثیرگذاری (effect size) اندکی بزرگتر نسبت به دوزهای پائین‌تر دارند، اما هیچ مزیتی برای دوزهای بالا مشهود نبود. یک RCT با کیفیت بالا، کاهش قابل توجهی را در نیاز روزانه به پردنیزولون و تعداد بیمارانی که توانستند مصرف پردنیزولون را به‌طور کامل در افراد تحت درمان با بودزوناید در مقایسه با دارونما قطع کنند، گزارش کرد. هیچ تفاوتی در خطر ایجاد درد در ناحیه اوروفارنکس/گرفتگی صدا یا کاندیدیازیس دهانی ناشی از مصرف بودزوناید در مقایسه با دارونما مشاهده نشد. خطر طولانی‌مدت نارسایی آدرنال گزارش نشد.