در مجموع 16,558 بیمار از چهار کارآزمایی در این آنالیزها مشارکت داشتند. کیفیت روش‌شناسی (methodology) در هر چهار کارآزمایی، بالا بود. آنتی‌کوآگولانت‌های تست‌شده عبارت بودند از هپارین تجزیه‌‌نشده (unfractionated heparin; UFH) و هپارین با وزن مولکولی پائین (low molecular weight heparin). در تمام کارآزمایی‌ها از آسپرین به‌عنوان عامل کنترل استفاده شد. در مجموع، هیچ شواهدی مبنی بر برتری آنتی‌کوآگولانت‌ها نسبت به آسپرین در کاهش «مرگ‌ومیر یا وابستگی» در پیگیری طولانی‌مدت وجود نداشت (نسبت شانس (OR): 1.07؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.98 تا 1.15). آنتی‌کوآگولانت‌ها در مقایسه با آسپرین، با افزایشی اندک اما قابل توجه در تعداد مرگ‌ومیرها در پایان دوره پیگیری (OR: 1.10؛ 95% CI؛ 1.01 تا 1.29)، معادل 20 مورد مرگ‌ومیر بیشتر (95% CI؛ 0 تا 30) به ازای هر 1000 بیمار تحت درمان؛ افزایش قابل توجه در خطر خون‌ریزی داخل جمجمه‌ای علامت‌دار (OR: 2.35؛ 95% CI؛ 1.49 تا 3.46)؛ و افزایش غیرقابل توجه در خطر «هرگونه سکته مغزی راجعه» در طول درمان (OR: 1.20؛ 95% CI؛ 0.99 تا 1.46) همراه بودند. این عوارض جانبی یا خنثی، تاثیر کوچک اما معنی‌داری بر ترومبوز ورید عمقی علامت‌دار (OR: 1.20؛ 95% CI؛ 0.07 تا 0.58) داشتند که معادل 10 مورد DVT کمتر (95% CI؛ 0 تا 30) طی 14 روز به ازای هر 1000 بیمار تحت درمان با آنتی‌کوآگولانت‌ها به جای آسپرین است. انجام آنالیز زیرگروه نتوانست هیچ نوع، دوز یا روش مصرفی را از آنتی‌کوآگولانت‌ها که با مزیت خالص مرتبط باشد، یا هرگونه مزیتی را در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی شناسایی کند. در مجموع، به نظر نمی‌رسید ترکیب UFH و آسپرین با مزیت خالصی نسبت به آسپرین به‌تنهایی همراه باشد. یک آنالیز زیرگروه نشان داد که، ترکیب دوز پائین UFH و آسپرین در مقایسه با آسپرین با کاهش اندک اما معنی‌دار در خطر بروز «هرگونه سکته مغزی راجعه» (OR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.56 تا 1.03) و کاهش اندک اما معنی‌دار در خطر مرگ‌ومیر طی 14 روز (OR: 0.84؛ 95% CI؛ 0.69 تا 1.01) همراه بود، و هیچ عوارض جانبی واضحی بر مرگ‌ومیر در پایان دوره پیگیری نداشت (OR: 0.98؛ 95% CI؛ 0.85 تا 1.12).