ما چهار کارآزمایی مرتبط را شناسایی کردیم که همگی مربوط به پیش‌از سال 1986 بودند (در مجموع 309 شرکت‌کننده)؛ همه آن‌ها به جز یک مورد (n=37) مراکز درمانی روزانه را ارزیابی کردند. در طول زمان، افراد کمتری که به دریافت مراقبت روزانه در بیمارستان اختصاص یافتند، نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشتند (بیش‌از یک سال: n=242؛ 2 RCT؛ RR: 0.71؛ 95% CI؛ 0.56 تا 0.89 در مراکز درمانی روزانه) اما داده‌ها ناهمگن هستند (I ² =74%؛ P=0.05) و نباید در نظر گرفته شوند. به نظر می‌رسد داده‌های مربوط به طول مدت بستری از این یافته پشتیبانی می‌کنند، اما گزارش‌های ضعیفی ارائه شدند. ما هیچ تفاوت بارزی را میان دریافت مراقبت روزانه در بیمارستان و مراقبت سرپایی برای پیامد «عدم پیگیری» نیافتیم (در شش ماه: n=147؛ 3 RCT؛ RR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.48 تا 1.95؛ در 12 ماه: n=117؛ 2 RCT؛ RR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.48 تا 1.95 مراکز درمانی روزانه/بیمارستان روزانه انتقالی). یافته‌های حاصل از مقیاس در مورد عملکرد اجتماعی بیماران مبهم هستند (SAS: n=37؛ 1 RCT؛ MD: 0.36؛ 95% CI؛ 0.07- تا 0.79 دریافت مراقبت روزانه در بیمارستان انتقالی) اما از مطالعات کوچک پیشنهادهایی وجود داشت مبنی بر اینکه دریافت مراقبت روزانه در بیمارستان ممکن است خطر بیکاری را کاهش دهد (در 12 ماه: n=80؛ 1 RCT؛ RR: 0.86؛ 95% CI؛ 0.69 تا 1.06 مرکز درمانی روزانه). معیارهای مختلف وضعیت روانی هیچ تاثیر قانع‌کننده‌ای را نشان ندادند (چک‌لیست نشانه: n=30؛ 1 RCT؛ MD: 0.31؛ 95% CI؛ 0.20- تا 0.82، مرکز درمانی روزانه). داده‌های اقتصادی ضعیف گزارش‌شده از دهه‌های پیش نشان دادند که تأسیس و اداره بیمارستان‌های روزانه پرهزینه‌تر از مراقبت‌های سرپایی است، اما هزینه‌های دیگر را مانند بستری شدن بیمار در نظر نگرفتند.