سندرم مثانه بیش فعال (overactive bladder syndrome) با نیاز به عجله برای ادرار کردن مشخص میشود - ادرار بهطور مکرر دفع شده و ممکن است بیاختیاری وجود داشته باشد. گزینه اصلی درمان، دارودرمانی است. رایجترین داروهای مورد استفاده، آنتیکولینرژیکها هستند، اما این داروها اغلب، عوارض جانبی مانند خشکی دهان دارند. این مرور به دنبال شواهدی برای مقایسه دیگر انواع داروها با آنتیکولینرژیکها بود. فقط تعداد کمی از کارآزماییهای تصادفیسازیشده در مقیاس کوچک یافت شدند که بسیاری از آنها داروهایی را بررسی کردند که دیگر کاربرد بالینی ندارند. این مرور شواهد کافی را برای ارزیابی اینکه داروهای جایگزین موجود در مدیریت بالینی افراد مبتلا به نشانههای سندرم مثانه بیش فعال، بهتر یا بدتر از آنتیکولینرژیکها هستند، نیافت.
مطالعه چکیده کامل
سندرم مثانه بیشفعال (overactive bladder syndrome) بهصورت «فوریت (urgency)» در دفع ادرار با یا بدون بیاختیاری فوریتی، اغلب همراه با تکرر و شبادراری (nocturia)، تعریف میشود. این یک وضعیت شایع با پیامدهای اقتصادی و کیفیت زندگی قابل توجه است. اگرچه پاتوفیزیولوژی آن هنوز بهطور کامل مشخص نشده است، دارودرمانی گزینه اصلی درمان آن است. علیرغم نبود قطعیت در مورد درمان دارویی انتخابی، آنتیکولینرژیکها بهطور فزایندهای در مراکز مراقبتهای اولیه و ثانویه استفاده میشوند. این مرور، داروهای آنتیکولینرژیک را با دیگر انواع یا دستههای دارویی برای درمان سندرمهای مثانه بیشفعال مقایسه میکند.
اهداف
مقایسه داروهای آنتیکولینرژیک با دیگر انواع یا دستههای دارویی برای درمان نشانههای مثانه بیشفعال.
روشهای جستوجو
پایگاه ثبت تخصصی کارآزماییهای گروه بیاختیاری در کاکرین (20 دسامبر 2006 جستوجو شد) و فهرست منابع مقالات مرتبط را جستوجو کردیم. هیچ محدودیتی در زبان مقاله یا محدودیتهای دیگر اعمال نشدند.
معیارهای انتخاب
تمام کارآزماییهای تصادفیسازی و شبه-تصادفیسازی و کنترلشده که داروهای آنتیکولینرژیک را با دیگر داروها برای درمان نشانههای مثانه بیشفعال مقایسه کردند. حداقل یک بازوی مطالعه از داروی آنتیکولینرژیک و حداقل یک بازوی دیگر از دارویی غیر از آنتیکولینرژیک استفاده کرد.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم، مطالعات شناساییشده را از نظر واجد شرایط بودن و کیفیت روششناسی (methodology) ارزیابی کرده و دادهها را از مطالعات واردشده استخراج کردند. آنالیز دادهها با استفاده از نرمافزار RevMan (نسخه 4.2.8) انجام شد.
نتایج اصلی
دوازده کارآزمایی در این مرور گنجانده شدند. هفت کارآزمایی با طراحی متقاطع (crossover) و پنج مطالعه گروه موازی (parallel group) وجود داشتند. برای مقایسه میان داروهای آنتیکولینرژیک و داروهای ضدافسردگی سهحلقهای، آگونیستهای آلفا-آدرنرژیک، مهارکنندههای عصب آوران (afferent nerve) و مسدودکننده کانال کلسیم، برای هرکدام یک کارآزمایی واحد شناسایی شد. نه کارآزمایی، فلاوکسات (flavoxate) را با آنتیکولینرژیکها مقایسه کردند. هیچ شواهدی میان آنتیکولینرژیکها و فلاوکسات مبنی بر وجود تفاوت در میزان درمان با آنها دیده نشد. بروز عوارض جانبی در گروههای آنتیکولینرژیک در مقایسه با گروههای فلاوکسات بیشتر گزارش شد (RR: 2.28؛ 95% CI؛ 1.45 تا 3.56). هیچ شواهد قویای به نفع داروهای آنتیکولینرژیک یا داروهای مقایسهکننده به دست نیامد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
بسیاری از داروهایی که در کارآزماییهای این مرور بررسی شدند، دیگر در بالین استفاده نمیشوند (و این شامل رایجترین داروی بررسیشده - فلاوکسات - نیز میشود). برای تعیین اینکه کدامیک از داروهای موجود بهتر یا بدتر از داروهای آنتیکولینرژیک هستند، شواهد کافی وجود ندارد. برای اثبات بیشتر نقش این داروها در مدیریت بالینی سندرم مثانه بیشفعال، انجام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده بزرگتری در شرایط بالینی نیاز است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
