بیماران مبتلا به بیماری هوچکین (Hodgkin's disease; HD) معمولا در ابتدا فقط با پرتودرمانی (radiotherapy; RT؛ فقط در مراحل اولیه)، فقط شیمیدرمانی (chemotherapy; CT) یا شیمیدرمانی-پرتودرمانی ترکیبی (chemoradiotherapy; CRT) درمان میشوند. از دادههای 37 کارآزمایی تصادفیسازیشده شامل بیشاز 9000 بیمار یک متاآنالیز انجام شد. برای بیماران در مراحل اولیه بیماری، CRT نسبت به RT یا CT بهتنهایی، منجر به بقای طولانیتر و بقای طولانیتر بدون HD شد. خطر بدخیمی ثانویه (second malignancy; SM) با CRT کمتر از RT بود (هیچ تفاوتی میان CRT و CT نشان داده نشد). در مراحل پیشرفته بیماری، هیچ تفاوتی از نظر بقا میان CRT و CT مشاهده نشد. با CRT، بقای بدون HD طولانیتر بود اما خطر SM نیز بیشتر شد.
مطالعه چکیده کامل
بدخیمیهای ثانویه (second malignancy; SM) یکی از عوارض اصلی دیررس درمان بیماری هوچکین (Hodgkin's disease; HD) هستند. مقایسههای معتبری در مورد خطر SM میان استراتژیهای درمانی متفاوت وجود ندارد.
اهداف
رادیوتراپی (radiotherapy; RT)، شیمیدرمانی (chemotherapy; CT) و ترکیب شیمیدرمانی-رادیوتراپی (chemoradiotherapy; CRT) برای HD تازه تشخیص داده شده، از نظر خطر SM، بقای کلی (overall survival; OS) و بقای بدون پیشرفت (progression-free survival; PFS) مقایسه میشوند. علاوهبر این، RT فیلد درگیر (-involved-field; IF) با RT فیلد گسترده (-extended-field; EF) مقایسه میشود.
روشهای جستوجو
پایگاه ثبت کارآزماییهای کنترلشده کاکرین، PubMed؛ EMBASE؛ CancerLit؛ LILACS، مجموعه مقالات کنفرانسهای مرتبط، فهرست کارآزماییها و مقالات را جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده (RCT) با بیشاز 30 بیمار که فرایند جذب بیماران را پیشاز/در طول سال 2000 تکمیل کرده، و حداقل دو روش درمانی را برای HD تازه تشخیص داده شده مقایسه کردند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دادههای فردی بیمار (individual patient data; IPD) جمعآوری و از نظر کیفیت دادهها ارزیابی شدند. پژوهشگران کارآزماییها، اطلاعات بیشتری را در مورد روشها و کیفیت دادهها ارائه دادند. نسبتهای شانس (Odds Ratio; OR) پتو (Peto) با 95% فاصله اطمینان (CI) برای OS؛ PFS و بقای بدون SM محاسبه شدند. لوکمی حاد (acute leukaemia; AL) ثانویه، لنفوم غیرهوچکین (non-Hodgkin's lymphoma; NHL) و تومورهای تو-پُر (solid tumour; ST) نیز بهطور جداگانه بررسی شدند.
نتایج اصلی
تعداد 37 کارآزمایی (9312 بیمار) آنالیز شدند: 15 کارآزمایی (3343 بیمار) برای RT در مقایسه با CRT؛ 16 کارآزمایی (2861 بیمار) برای CT در مقایسه با CRT؛ 3 کارآزمایی (415 بیمار) برای RT در مقایسه با CT و 10 کارآزمایی (3221 بیمار) برای IF-RT در مقایسه با EF-RT.
CRT از نظر OS (OR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.66 تا 0.89، P = 0.0004)، PFS (OR: 0.49؛ 95% CI؛ 0.43 تا 0.56، P < 0.0001) و SM (OR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.62 تا 0.98، P = 0.03) نسبت به RT برتری داشت. برتری CRT نیز بهطور جداگانه در مراحل اولیه و پیشرفته (عمدتا IIIA) صدق میکرد. افزایش SM با RT عمدتا ناشی از ST است و ظاهرا به دلیل نیاز بیشتر به استفاده از درمان نجاتبخش (salvage therapy) پساز RT ایجاد میشود.
CRT از نظر PFS نسبت به CT برتری داشت (OR: 77؛ 95% CI؛ 0.68 تا 0.77، P < 0.0001). فقط در مراحل اولیه بیماری، نتایج OS با CRT بهتر بود (OR: 0.62؛ 95% CI؛ 0.44 تا 0.88، P = 0.006). خطر SM با CRT بالاتر گزارش شد (OR: 1.38؛ 95% CI؛ 1.00 تا 1.89، P = 0.05)، هرچند این تفاوت در مراحل اولیه بیماری بهتنهایی معنیدار نبود. این تاثیر، که بهطور جداگانه در AL و ST نیز مشاهده شد، مستقیما ناشی از درمان خط اول بود.
دادهها برای مقایسه RT با CT کافی نبودند.
EF-RT از نظر PFS (OR: 81؛ 95% CI؛ 0.68 تا 0.95، P = 0.009) نسبت به IF-RT (هر دو روش در اکثر کارآزماییها همراه با CT انجام شدند) برتر بود، اما از نظر OS اینطور نبود. هیچ تفاوت معنیداری در SM مشاهده نشد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
به نظر میرسد CRT برای اکثر بیماران در مراحل اولیه (I-II) HD مطلوب باشد. در مراحل پیشرفته (III تا IV)، CRT بهتر میتواند از پیشرفت/عود پیشگیری کند، اما به نظر میرسد CT بهتنهایی SM کمتری را ایجاد میکند.
پرتودرمانی بهتنهایی به دلیل نیاز بیشتر به درمان نجاتبخش، خطر کلی SM بالاتری را نسبت به CRT ایجاد میکند. کاهش خطر ابتلا به SM پساز IF-RT بهجای EF-RT قابل اثبات نبود. به دلیل حذف تعداد زیادی از مطالعات ناشی از دریافت نکردن IPD، ورود بسیاری از درمانهای منسوخشده و تعداد محدود دادههای طولانیمدت، باید در بهکارگیری این نتایج برای درمانهای فعلی احتیاط کرد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است
